einde wereldreis, door Peter

We zijn nu enkele weken thuis en de reis lijkt alweer jaren geleden. Het is ongelooflijk hoe snel je weer in het dagelijkse ritme zit. Het is zelfs lastig om terug te kijken omdat we zoveel verschillende dingen hebben meegemaakt. Af en toe pakken we de fotoboeken erbij die Angelique op reis al heeft gemaakt. Alles lijkt zo ver weg. 

Wat is er van overgebleven? De hechte band onderling. Een jaar samen zijn, samen slapen, samen eten, samen lezen en samen boodschappen doen, brengt je dicht bij elkaar. We bespreken bijna alles tijdens het avondeten. Nu heeft iedereen het druk met zijn eigen zaken maar is blij dat er een moment is om bij te praten.

Wat we missen is de eindeloze uitgestrekte en ongerepte natuur. Die is er in Nederland niet meer. Het is hier net Walt Disney. Alles is zo perfect geregeld , uitgekristalisseerd, aangeharkt en zo georganiseerd dat die vergelijking snel is gemaakt. 

De vrijheid en ongedwongenheid is weg. We hebben elke dag kunnen kiezen wat we wilden. Het ene was nog leuker en interessanter dan het andere. 
 
Wat Nederland heeft te bieden is gezelligheid en een volk met een enorme driifveer en energie. Opvallend is het gegeven hoe de ouders bovenop de nek van de kinderen zitten qua sport, school, vriendjes etc. Niets is goed genoeg. Er dient gepresteerd worden. Als ik om half 9 naar de ijsbaan rij, zie ik overal mensen fietsen, hardlopen en sporten op de verschillende sportcomplexen. 

Hier kan je makkelijk zonder licht fietsen. In Michigan en andere plekken op de wereld is het ’s avonds aarde donker en kun je zoveel sterren zien! Ik dacht op een avond zonder licht naar huis te kunnen fietsen in Michigan. Ik heb het hele stuk moeten lopen met mijn fiets aangezien ik geen hand voor ogen zag en bijna de bosjes in reed.
 
Welk gevoel overheerst?  Voor de jongens ben ik blij om terug te zijn. Ze genieten van hun vrienden en school. Ze maken hun eigen beslissingen en zijn niet meer zo afhankelijk van ons. Zelf had ik nog wel een jaar langer weg willen blijven. Er is nog zoveel moois te zien in de wereld en hier gaat alles toch zijn gangetje en zitten we in de comfort zone...Ik ga maar beginnen met inlezen voor de volgende reis....

Tjibbe schrijft zijn laatste stukje over de reis

De reis

Ik vond de wereldreis maken wel een hele leuke ervaring. Om dan al de culturen van de wereld te zien. De aardige mensen in zuid- Amerika, de danspasjes in de grote zee, Tahiti, de Maori's in New Zeeland. Het heeft allemaal iets unieks.

En al die dieren in verschillende landen. Van kolibries tot de olifant. Ik heb het allemaal gezien. Dat vind ik wel gaaf. En hoe al die dieren zich kunnen aanpassen in hun eigen klimaat dat is ook wat moois.

Alle mensen op de campings in Australië en New Zeeland. Die zo openhartig waren en waar we lange gesprekken mee konden voeren. Dat is iets, waarvan we in Nederland kunnen leren.

Al die aardige mensen op de wereld. Die je allemaal met open armen ontvangen als je familie die je al jaren kent. Dat vond ik zo aardig. En dat heeft mij anders laten denken. Bijvoorbeeld Martha in Brazilië die je elke dag een knuffel gaf voordat we op stap gingen. Dat zijn allemaal voorbeelden van een goeie sfeer.

Ik had het naar mijn zin en ik zou het zo nog een keer willen doen.

Tjibbe

siebe's afsluiting van de wereldreis

Siebe vond de wereldreis heel leuk. Het allerleukste vond hij het in Tahiti om met de haaien te zwemmen. De bouncing pillows op de campings in Australië hebben diepe indruk gemaakt. Net zoals bomen klimmen in Australië, het land waar Siebe het liefst nog een keer naar terug wil gaan.

Siebe:
ik vond de wereldreis wel leuk maar ik miste mjin vriendjes wel heel erg .
maar ik speelde met andere vriendjes die ik gemaakt heb en met mijn broer natuurlijk.

Voor Siebe zijn vrienden erg belangrijk en hij had moeite om te bedenken dat zijn vrienden er over een jaar er gewoon weer zouden zijn. Siebe is de man van het moment, geen mail, geen kaarten, alleen het hier en nu is van belang. Vanaf het moment dat we weer thuis zijn heeft hij al gelogeerd, er is hier gelogeerd, er is overal gegeten, feestjes en vooral heeeel veel spelen. De fotoboeken zijn klaar. Tjibbe, Pe en ik kijken erin maar Siebe geniet van het samenzijn met zijn vrienden. Vandaag een feestje van Toon, waterskieën en patat eten. Het leven is 1 groot feest.

thuis

We zijn weer thuis in het pittoreske heiloo. Hoe moet je je daar nu op voorbereiden? De familie foto's doorkijken? Mailtjes van vrienden lezen? Of gewoon over hagelslag, fietsen door het dorp en kaas praten? Nee, eigenlijk kun je je niet voorbereiden. Het is dubbel. Voor ons was de reis de ultieme vrijheid. De kinderen hebben hier hun eigen ultieme vrijheid. Zelf fietsen naar vrienden, zelf alles regelen en aan komen waaien als er gegeten moet worden. Geen ouders die elk moment in je nek staan te hijgen en je corrigeren. Je kunt je broer geen stiekeme klap geven want wij zien alles. Echt alles. We werden aangenaam verrast op Schiphol door vrienden en familie. Thuis waren heerlijke appel- en aarbeien taarten en nog meer mensen. Na een paar uur tussen familie en vrienden ben je weer volledig op de hoogte en doe je weer mee.

Het huis is na de verhuur lekker schoon. We hebben de dozen met keuken spullen, schoenen en kleding pas op maandag naar beneden gehaald. Wat een enorme hoeveelheid materie. Sushi matjes, al het peuter plastic servies van de kinderen, schalen, schalen en nog eens schalen. Wat een overvloed als je eerst in een caravan hebt gezeten met 1 schaal, 4 vorken, 4 messen en 4 lepels. Alles binnen handbereik en overzichtelijk. We zijn enorm aan het uitmesten geslagen. Tjibbe heeft een bureau nodig voor zijn nieuwe school. Hij wil zijn 'kantoortje' op orde. Meteen naar de V&D met alle schoolspullen. Wat een gekkenhuis. Ik weet het niet, zit er nog niet helemaal in....

Wel weer leuke feestjes en etentjes achter de rug. Ik kom nog even op het wen-proces terug.

all american family

We hebben afgelopen dinsdag, als familie, een modelling-job achter de rug. Er werd voor een resort hier in de buurt, Chrystal Mountains, een all american family gezocht voor de nieuwe folder van 2012. Marijke is gebeld en had geen tijd maar ze wist wel een ander gezin die toch niets te doen had en er all american uitzag.... 9.00 moesten we aanwezig zijn, samen met de nichtjes Lauren en Maile. Sinds lange tijd weer eens de wekker gezet. More Smiles Please, You are Naturals etc. met die woorden zijn we door de sessie gecoacht. Siebe heeft meteen kunnen oefenen voor zijn graag gewilde baan als Topmodel in de toekomst. Hij heeft ergens opgevangen dat je daar heel veel geld mee verdiend en het kost weinig energie en geen diploma. Alleen moet hij dan niet de hele tijd te joker uithangen, zijn tong er aan 1 kant uithangen en scheel kijken lijkt me maar je weet het niet wat er tegen die tijd 'hip' is op de catwalk. Misschien is hij zijn tijd ver vooruit. Peter en ik moesten de hele tijd hand in hand achter de kinderen aanlopen en lachend naar elkaar kijken. Pffff... ik hoef die foto's eigenlijk niet te zien. Zo word je dus gefopt. Wie loopt er nu de hele tijd lachend naar elkaar kijkend hand in hand te wandelen?

Verder is onze Argosy Betsie verkocht! Precies op tijd zo 2 dagen voor vertrek. Een stel uit Ontario met 2 jonge meisjes hebben de caravan gister avond opgehaald. Toch vreemd dat iemand anders er nu mee wegrijdt maar ze hebben al maanden naar een mooie Airstream gezocht en gekeken en die van ons vonden ze het leukst. Jammer maar wij zullen er voorlopig niet meer mee reizen hier door Amerika. Misschien later weer eens. Ze staan de komende nachten om de hoek in het State Park Sleeping Bear Dunes wat overigens uitgeroepen is tot het beste en mooiste State park van Amerika dit jaar! Zal wel druk worden volgend jaar.

Peter en de jongens zijn even mee gegaan om de caravan op te zetten voor de eerste keer.

Vandaag zijn we nog naar de verjaardag van Lauren geweest. 13 jaar alweer! Vannacht zal ze met 12 meisjes in een tent in de achtertuin slapen. Tjibbe mocht er ook bij zijn de hele dag en nacht maar koos ervoor om met ons mee naar huis te gaan. 12 meiden en 1 jongen zag hij even niet zitten! Rond 21.00 was het al aardig donker en Marijke woont in het bos dus je ziet echt geen hand voor ogen. Wij zaten lekker binnen en buiten speelden ze ghost in the grave yard. Soms hoorde je enorme meiden gillen. Twee mensen verstoppen zich en in groepjes van twee ga je zoeken. Zodra je iemand gevonden hebt ga je er heel stil bijzitten totdat de laatste twee nog aan het zoeken zijn en heel dichtbij komen. Die laat je dan als groep keihard schrikken.... ja en dan nog in de tuin in het donker in een tent slapen, mij krijg je niet zover. Ik zou doodsbang zijn en geen oog dicht doen.

Verder is het tijd om op te ruimen hier, afscheid te nemen van iedereen en ons mentaal klaar te maken voor de grote oversteek. The Netherlands : here we come !

voor 9.000,- dollar ruilen?

Vrijdag middag zijn Cor en kornuiten weer gearriveerd na een paar weken met de Argosy caravan rondtrekken. Twee nachtjes samen in dit huis. Erg gezellig, weer even bijgepraat en ons verwonderd over het camping leven in Amerika. Dit is overigens niet te vergelijken met kamperen aan de West kust met een gehuurde camper. Je komt geen Europeaan tegen, het is hier niet druk en het is net alsof je soms in een film uit de jaren 60-70 terecht komt want veel is er niet veranderd in de dorpjes hier Up North.

Cor, Puck en ik zijn ook nog even bij 2 garage sales geweest in de straat. Er lag een enorm geweer te koop voor 300,- dollar. Ik vroeg meteen of je een licence nodig hebt om het geweer te kopen. De 'buurman' werd meteen een beetje giftig. Dit is nl zo fijn dat je hier gewoon een gun kunt kopen en wij Europeans begrijpen er helemaal niets van! I have the RIGHT to protect myself!! Ik ben er maar niet tegenin gegaan want wie weet wanneer hij zich bedreigd voelt. Hij heeft er waarschijnlijk nog een aantal liggen thuis. Daar ga ik maar geen kopje suiker halen in het donker... Gevoelig onderwerp hier in Amerika, blijkbaar.

Zondag morgen om 5.00 hebben Peter en Tjibbe ze afgezet op het vliegveld voor een paar dagen shoppen in Chicago. Wij genieten nog een paar dagen van de intense rust.....Ik heb wel zin om terug te komen maar Peter absoluut niet. Ik had al het idee om een projectje voor hem te bedenken en op dat moment krijg ik een mailtje binnen met wat opties. De Agosy staat nl op Craigslist ( dé marktplaats van Amerika) te koop. Van ene Renee Hupperdepup krijg ik de vraag of ik ook misschien zou willen ruilen? Huh?  Ik voel me net een kind met de nieuwste voetbal plaatjes waarvan ik de belangrijkste mis en een klein jongetje wil die met me ruilen. Wat maakt het uit en ik reageer met : misschien wel, waartegen...? Een caravan te koop voor ongeveer 9.000,- dollar wat wil je daar in godsnaam voor ruilen. Zal hij zijn vrouw aanbieden om een paar maanden voor ons te koken? Zijn diensten als klusjesman?  Drie maanden zonder materiaal kosten of twee maanden met kost en inwoning? Of een speedboot? Jetski? Daar zouden de jongens heel blij mee zijn...

Krijg net een mailtje van Renee. We kunnen zijn oranje Harley Davidson krijgen. Misschien is dat wat voor Peter om door Nederland te cruisen, met mij natuurlijk achterop.

...of een weekje in het huisje van de meneer in Jamaica. Ook een idee. Als beginpunt voor een nieuwe wereldreis als we over 6 maanden gaan evalueren in huize Steenstra...

Ik twijfel straks maar even met Peter bespreken.  

kinderen en kaarsen

Nog een week en dan moeten we inpakken we hebben behoorlijk wat vergaard het afgelopen jaar en Peter wil ook veel boeken mee naar huis dus dat wordt sjouwen.

Peter en ik hebben steeds meer tijd samen. Ten eerste omdat de jongens 10 en 12 jaar zijn en zelf dingen kunnen regelen. Ten tweede willen ze niet eens meer mee met ons. Mee fietsen ? nee hoor we hebben de afgelopen tijd genoeg gefietst! Mee wandelen? Duh.. genoeg gewandeld met jullie is dan hun antwoord. Deze week zijn we 's avonds gaan wandelen en toen we terug kwamen na een uur hadden de mannen de gordijnen dicht, thee gemaakt, monopolie uitgestald op tafel en alle kaarsen aan. Heel sfeervol maar 1 kaars stond te wapperen onder een zijden nep orchidee en een andere kaars in de houten boekenkast die nu redeljk zwart geblakerd is ...pfff. Ik probeerde zo relaxt mogelijk te reageren maar heb toch de hele nacht behoorlijk wat ‘foute afloop’ scenario’s gedroomd.

Vanmorgen zijn Peter en ik, vanaf de steiger over het meer naar Lake Michigan gevaren met de kayak. 7.00 zaten we in de boot op het water en je doet er ongeveer 2 uur over. Muisstil is het dan op dat tijdsstip. Je hoort alleen zo nu en dan een uil en een specht. Zeven herten hebben we gezien met jonge hertjes. Drie otters die naar ons zaten te kijken en te piepen. Mooi om zo de dag te beginnen.

Tjibbe heeft samen met Lauren zijn juf, mrs Miscinski, bezocht. Ze hebben samen uren zitten praten over school, reizen en boeken. Wat een geluk dat hij haar gehad heeft dit afgelopen jaar. We hebben ze weer opgehaald en Tjibbe was erg stil achter in de auto. Hij houdt niet van afscheid nemen en afsluiten van leuke periodes. Dat wordt wat over een week.