pinnacle's in het Nambung National Park

pinnacle met achtergrond zand duinen

10.00 in de morgen, op staan een ontbijtje eten en op weg naar de pinnacles in de Australische woestijn. Toen we eenmaal reden zagen we een paar kangeroe's. Onderweg stonden ook allemaal grasbomen, dat zijn een soort bomen waar gras op de top zit. We waren onderweg wel even gestopt bij een olijven kwekerij. Daar hebben we olie gekocht en daarna weer vertrokken. Toen we eenmaal bij de pinnacles aankwamen waren het als het ware allemaal stenen pilaren waar ze nog steeds niet van weten waar ze ontstaan zijn. Even later liepen we door een uitgezette trail. Sommige pinnacles waren veel groter dan mij. Er stond een keiharde wind die al het zand op blies. Onze kuiten begonnen daar door wel te steken. Super pinnacleästic.

emu's in de witte woestijn

Toen we even later doorreden kwamen we bij een soort witte woestijn aan. En daar konden we dit hele mooie kliekje maken van twee struisvogels die door de woestijn lopen. Na veel genieten terug gaan  naar de camping waar we de vorige nacht ook stonden ben ik en mijn vader nog even op onderzoek uit gegaan en gaan zwemmen. Nog de Australische criquet gespeeld met een paar vrienden op de camping en daarna nog heel even een film gekeken en toen gaan slapen.

Tjibbe

p.s. je zal het niet maar raden maar ze hadden eerst een cycloon alarm uitgeroepen, gelukkig is de cycloon voor de kust verzwakt maar wel heel veel wind!

helemaal niets

Het is nu bijna 9 uur in de ochtend. Om 8 uur had de cycloon voorbij moeten razen maar het is vrijwel windstil. Ik heb de hele nacht liggen woelen en elk scenario gedroomd maar er is helemaal niets gebeurd. Wat een paniek. Vanaf gister ochtend worden we door iedereen gewaarschuwd incl. geprinte A-4tjes met 'wat te doen als...' Waarschijnlijk is men hier na al die overstromingen extra paraat. Vandaag gaan we naar Fremantle. Een oud voorstadje van Perth waar de eerste immigranten kwamen wonen. Het heeft een heel leuk maritiem museum waar ook een stukje van het schip Batavia ligt.

cycloon Bianca is in aantocht, 145 LQB

Vaak wordt er gevraagd welk land we tot nu toe het mooist vonden. Dat is eigenlijk niet te beantwoorden. We zien zoveel verschillende dingen en je kunt het niet met elkaar vergelijken. Het reizen in de camper bevalt ons wel erg goed omdat je niet altijd opzoek hoeft naar eten en een slaapplaats. Nieuw Zeeland is een prachtig land, heel makkelijk te bereizen en de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Gisteren werden we bijvoorbeeld nog met de stadsbus voor de camping afgezet omdat de buschauffeur inschatte dat we daar sliepen. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen met de Connexion bus. De natuur is overweldigend en steeds anders. Heel veel groen in de bossen, blauwe gletsjers en veel bloemen in het noorden. Overal is het schoon en kraakhelder. Alles wordt gerecycled en er ligt geen papiertje op en langs de weg. Men is zich hier heel bewust van de natuur omdat ze er middenin leven. Dit land kan weer niet van ons lijstje want we willen er nog wel een keer naartoe!

Via een omweg zijn we nu in Perth beland. Christchurch was erg leuk. Het straat festival met allerlei optredens heeft ons verrast. In het donker zaten we ’s avonds naar optredens te kijken. Melbourne is ook super. In het museum hebben ze nu een tentoonstelling over de werking van de hersenen en het menselijk lichaam. Tjibbe is met Peter naar de eerste tentoonstelling gegaan en ik met Siebe naar de tweede. ‘s Nachts weer verder naar Perth en het is hier zo verschrikkelijk warm. Men verwacht de tropische cycloon Bianca en is in opperste paraatheid. De stoeltjes en tafel moeten vannacht naar binnen maar ik verwacht niet dat de camper de lucht ingaat. Wij zitten ten zuiden van Perth en de cycloon wordt in het noorden verwacht. Ik geef even het nummerbord door voor als jullie rondvliegende campers op tv zien: 145 LQB, dat is die van ons! Witte camper met een groene vogel erop. Over vogel gesproken er zitten hier prachtige papegaaien in de bomen. Gewoon in het wild, rose, groene en grijze. Waarschijnlijk gaan we nadat de cycloon is verdwenen naar het noorden. Het schijnt er prachtig te zijn aan de zee. Je kunt schildpadden en dolfijnen zien. Ben benieuwd...

we zijn in Australie

We zijn er na een lange via Melbourne in Perth aangekomen! Wat is dat toch een leuke inspirerende stad. Met z'n allen even naar de kapper en naar het museum van Melbourne geweest. Heerlijk gegeten na een tip van Corinne bij Little Creatures, zelfgemaakte frietjes, gebarbequede mais en -asperges en zoete aardappel dip. Nu zijn we in Perth niet te geloven het is 41 graden ! te heet. Op het moment zit weer even in de wachtkamer van de dokter met Siebe. De plekken zijn weer teruggekomen en we krijgen een zalfje en pillen. Later meer ...

Christchurch

We zitten nu in Christchurch. De campa is weer teruggebracht. We hebben nog even een boete voor te hard rijden te pakken. Vette pech. Peter zal de camper wel missen de komende dagen. Hij heeft heel veel vrienden gemaakt, net zoals Siebe. Zodra we op een camping staan, gaat hij namelijk meteen even buurten. Hij zwaait ook naar iedereen met een camper onderweg en juicht als er eindelijk iemand terug zwaait en schreeuwt het uit als ze allebei terug zwaaien !

Christchurch heeft nu een straat artiesten festival. Net een soort Parade met hele leuke optredens. Zelfs in het restaurant waar we aten kregen we een optreden van een goochelaar. Siebe is daarna achter hem aan gegaan en bij iedereen aan tafel gaan zitten waar hij optrad.

We zijn gisteren vanaf Hokitika via de Arthur's pass hiernaartoe gereden. Een mooi rit. Je ziet heel veel grote boerderijen met honderden koeien of schapen. Verder rijd je door een kloof langs de ijskoude rivier met helder blauw smeltwater. Het is ongeveer 200 kilometer lang en je ziet ook veel mensen alleen fietsen. Opvallend veel jonge vrouwen met tentjes etc achterop. Dat lijkt mij erg zwaar over de heuvels gewoon langs de weg.

Vanavond vliegen we naar Auckland en morgen vroeg om 6.00 naar Melbourne. Eigenlijk had Peter een ticket naar Perth geboekt om 11.00 maar dat is 23.00! Ze doen hier nl niet aan uren boven de 12. Dus morgen een dagje in Melbourne en even langs de kapper met z'n allen! ook leuk.

Fox Glacier: de 'snelle' gletsjer

Wat een bijzondere dag! Om 9.00 worden we bij de Fox glacier verwacht en meteen naar de helikopters gebracht met ongeveer 15 man. Na een korte uitleg en het aantrekken van “tramping” boots zijn we in 3 groepen opgedeeld en de jongens mogen bij de piloot voorin zitten! Ik heb nog nooit in een helikopter gezeten en het voelt eigenlijk alsof je in een auto zit maar dan zie je geen weg. Het enige verschil is het moment dat hij een hele schuine bocht maakt en een soort vrije val maakt langs de bergen. Dat doe ik nooit met de auto. Brrrr... Op de gletsjer krijgen we meteen stijg ijzers voor onder de schoenen. Onze gids Amanda is heel streng en we moeten achter haar blijven. Zij kent het gebied en de gevaren. Het ziet er allemaal heel vredig uit maar er gebeurt van alles onder het ijs. Onderdoor lopen riviertjes die je soms ziet en hoort stromen. Terwijl ik naar een mooie ijsboog stond te kijken stortte hij in, ik schrok me werkelijk helemaal suf en wist niet hoe snel ik me aan moest sluiten bij de groep. Deze gletsjer is een enorm ‘snelle’ gletsjer en kruipt 1 meter per maand ter hoogte van het onderste gedeelte en 5 meter aan de top. Er valt 50 meter sneeuw per jaar bij op de top! Op de terugweg hebben we een ijs tunnel gevonden. Siebe en Tjibbe willen als eersten doorheen. Siebe krijgt midden in de tunnel ineens een bloedneus en Tjibbe raakt  een beetje in paniek. Dat is niet handig als je door een ijsgang moet tijgeren. Is allemaal goed gekomen en achteraf weer stoer doen. Het was een mooie ervaring. 

zo meteen met de helikopter...

We zijn vandaag vanuit Panakaiki naar Franz Josef gereden nog steeds aan de westkust. Je hebt hier een gletsjer en deze groeit !! We zijn er naartoe gewandeld en het is vreemd. De temperatuur is niet laag en de zon schijnt. Je zou verwachten dat de gletsjer binnen een paar dagen weggesmolten zou zijn. Gelukkig is dit een gletsjer die 70 cms per dag groeit ipv alle verontrustende berichten dat alle gletsjers smelten. We gaan zo dadelijk met een helikopter naar de bovenkant van de Fox Gletsjer. We krijgen speciale kleding aan, bergschoenen en ijs stijgbeugels. Ben heel erg benieuwd hoe dat is.

To be continued.....

abel tasman

We staan in Totaranui op een DOC camping. Een overheidscamping. Deze campings zijn eigenlijk de allermooiste qua ligging. Meestal aan het water en je krijgt heel veel plaats voor jezelf in de natuur. Je hebt er drinkwater maar geen electriciteit, wel koude douches en een toilet. We gaan ook naar commerciële campings om alles op te laden maar die staan meestal overvol en zijn heel luidruchtig. Op de DOC campings zie je deze waterkokers staan, zie de foto. Men maakt een vuurtje onderin met een mini schoorsteentje naar boven. Daaromheen wordt het water aan de kook gebracht. Handig! Nooit gezien.

We gaan lopen vandaag en moeten om 10.30 klaar staan bij het water. De golven zijn enorm en ik ben benieuwd hoe wij droog aan boord van de water taxi gaan komen.Eerst wil er een man met een klein bootje mee maar dat lukt niet. Het bootje probeert zo dicht mogelijk bij het strand te komen in de baai maar na een kwartier loopt de man met tas nog steeds over het strand en het bootje vaart weg. Helaas. Dan komt onze boot. Een grotere boot met 2 drijvers. Hij komt redelijk dichtbij, gooit een anker uit aan de achterkant en dan een enorme trap als een soort knikkende slurf op het strand. Spannend en nu nog het stuk varen tegen de golven in. Ik ben daar geen held in dus besluit met de jongens boven op het dek te gaan zitten, buiten. Wow! De python deel 2 !! Niet te geloven. We beuken tegen de immens hoge golven op. Eenmaal op de top van de golf en op het moment dat je denkt dat de boot nu echt omslaat, val je in een vrije val naar beneden. Daarna nog 6 keer en even rust. De jongens waren kletsnat en ik krijg hun haar nog niet uit de knoop na een uur zout water erop en harde wind.. De schippers waren vrolijk aan het sturen en gewend aan deze golven. Soms hoorde je door de luidsprekers ´hi mates, at your left we have some seals´. Peter stond beneden binnen tussen de mensen die in een zakje zaten te staren. We hadden geen life jackets aan en geen waarschuwingen dus ik nam even aan dat het schip nog nooit omgeslagen is. Wederom een zeer nietig gevoel als mens nu op de grote oceaan.

We zijn afgezet in Bark’s Bay. Om de hoek in een baai ziet de wereld weer erg heel vredig uit. Witte stranden en alleen wat mensen die op de boot wachten. We hebben een wandeling gemaakt van 45 minuten naar een hangbrug over de Falls River. Het pad is erg mooi. Je loopt eigenlijk door een tunnel van bomen. Alles is groen en je hoort alleen maar vogels. Daarna weer 45 minuten terug en we waren net op tijd voor de boot naar Awaroa. In Awaroa hebben we in een lodge koffie gedronken. De jongens hebben op  het strand een hut van drijfhout gebouwd en wij hebben nog een duik genomen voordat we de wandeling terug konden maken. Het tij moet nl eerst omlaag en dan kun je een rivier oversteken. Vervolgens is er een pad van Awaroa naar Totaranui deels door het bos en deels over het strand van 6,5 kilometer. 16.00 stond het water redelijk laag en kon je naar de overkant te lopen.  

Siebe heeft tijdens het lopen weer wat een zielige momentje gehad, althans hij vindt zichzelf dat enorm zielig. Met dikke tranen in zijn ogen loopt hij dan aan mijn hand. Hij krijgt nl niets. Zijn vrienden in Heiloo mogen altijd alleen naar  ‘t Loo om spulletjes te kopen bij de Bart Smit en hij niet. Hij heeft geen leuk speelgoed. In elke winkel die we zien wil hij ook iets. Hij is dol op juwelen, kettingen met tanden en de ring van Lord of the Rings, de light saber van Starwars, mini skate boards, een step ( die heb ik nl net verkocht) een surfboard wil hij ook wel etc. o ja een hond of een poesje staat ook op zijn lijstje. Gelukkig draait zijn bui snel bij en krijg ik een dikke kus omdat hij een leuke dag heeft gehad.

We hebben overigens nog geen levende kiwi’s (vogels) gezien. Men noemt elkaar hier een Kiwi. Kiwi’s om te eten zie je ook eigenlijk niet. Waarschijnlijk ligt de hele oogst in het buitenland! In musea hebben we alleen echte Kiwi’s gezien maar die zijn opgezet.

Een nieuwtje : Tjibbe kan knipperen met zijn vingers ! Na weken irritant gewrijf met zijn handen komt er nu een zacht knipje uit die met het uur harder wordt ! Zo trots als een pauw. Siebe kan het al jaren en dat zat hem niet lekker. Nu hebben ze ruzie als Tjibbe volgens Siebe uit de maat knipt! Dat is de volgende stap.

Tjibbe vraagt de hele dag van alles. Als we iets bezoeken gaat hij er helemaal in op en waant zich in die wereld. Hij leest elke letter en vult alle vragenlijsten die ze voor kinderen maken in, zelfs die van zijn broer die gewoon relaxt rondkijkt. Helemaal goed maar je wordt er ook wel eens gek van. Waarom staat dat huisje daar ? Waarom vind je dat die auto hard rijdt ? Waarom is die brug 1 richtingsverkeer ?  Vandaag bijvoorbeeld het volgende.

Wij, na uren beantwoorden van vragen: ....en nu stoppen met vragen en even lekker naar de muziek luisteren en van de omgeving genieten....

Liedje: ...girl, i just can’t stand the pain......’cause i’m leaving you tomorrow…….

Tjibbe: waarom gaat hij weg dan? Kan hij het niet gewoon oplossen?

Wij:  TJIBBUH....

bootreis, te papa, grotten en rode vlekken

Voor mijn gevoel is het alweer lang geleden dat ik iets geschreven heb. De geisers in de verborgen vallei van Orakei Korako waren erg indrukwekkend. We hebben aan het meer geslapen. ’s Morgens heb ik een bad genomen in het meer en mijn haar gewassen later zag ik dat er een blauwe-alg probleem is op het moment.  Nog geen jeuk dus het zal wel meevallen. Er liep ook een warm water stroom het meer in. Lekker dacht ik daar ga ik vlak bij liggen maar ik verbrande mijn voeten zo heet was het. Om 8.30 heeft het bootje ons naar de overkant gebracht. We hebben een wandeling gemaakt door een natuurpark met stoom spuitende geisers, borrelende modderbaden en pruttelende waterbronnen. Facinerend dat de aarde hier zo puft en steunt. Het ziet er vredig uit maar zodra je dichtbij komt voel je de hitte, daar moet je niet te dichtbij in de buurt komen.

Het stuk richting van Orakei Korako naar Himatangi Beach heel erg uitgestrekt en schraal. Veel boeren hebben hun boerderijen verlaten en je ziet alleen grote koeien- of schapen boerderijen. Soms zie je een bordje met  Arie Workema of familie Huizinga bij een boerderij. Himatangi Beach is een leuk klein plaatsje met een jaren 70 camping aan het strand. Het strand is hier ook een weg van het ene naar het andere dorp dus je moet goed uitkijken als je het water ingaat want dan steek je de weg als-het-ware over. Het hele strand ligt vol met drijfhout. Erg mooi, mijn knutselgeest draait overuren maar hoe neem ik het allemaal mee? Siebe zijn we meteen kwijt want die heeft altijd, werkelijkwaar, tijdens het inchecken al nieuwe vrienden.

Daarna naar Wellington, het punt waar de boot naar het zuid eiland vertrekt. Hele leuke stad met een heel erg leuk museum Te papa! De musea zijn hier zo leuk en kind vriendelijk. De jongens gaan naar een jongeren afdeling waar ze proefjes doen, en interactieve tentoonstellingen hebben en wij zijn naar de tentoonstelling van de fotograaf Brian Brake gegaan. Bij Wagamama noodles gegeten en toen naar onze stads camping, slechte keuze. Veel lawaai maar wel op loopafstand van de stad. We zijn het gewoon niet meer gewend.

Wow, wat een mooie tocht van 3 uur met de boot naar het zuid eiland! Je komt aan in Picton. Dit eiland schijnt nog relaxter te zijn. Alhoewel het in het noorden al super relaxt is. Je ziet niemand met een mobiele telefoon lopen. Je hoort ook nergens een telefoon afgaan. Je vaart met de boot tussen de fjorden door en ziet soms een huisje aan het water. Peter zwijmelt helemaal weg en ziet ons hier al zitten in zo’n huisje met een zeilbootje erbij. Ik vind het ook mooi maar wel heel erg afgelegen. Er is geen weg en je moet met een boot naar de bewoonde wereld toe. Wel prachtig om te zien.

Het wordt misschien een beetje saai om te lezen maar het is hier heel erg mooi. Een vallei met appelboomgaarden, perenboomgaarden, wijnvelden en dan weer heel veel koeien. Alles en iedereen wacht gewoon rustig tot de tijd en vruchten rijp zijn. Als je in de rij staat vraagt men of je haast hebt want dan mag je vooraan.

Vanmorgen liepen we onverwachts door een enorme grot. De bezienswaardigheden worden hier over het algemeen heel bescheiden aangegeven langs de weg zodat je er weinig van verwacht. De grotten  zijn enorm en je kunt er 45 minuten, onder begeleiding, doorheen lopen. In Nederland staat er meteen een grote van der Valk naast. Hier zet een dame koffie voor als je terugkomt en brengen dames zelfgebakken taartjes langs voor de verkoop. Dit zijn altijd weer verrassende ontdekkingen.

Na aankomst in Picton via de Queen Charlotte drive naar een overheidscamping, DOC, Momorangi Bay aan de zee met alle voorzieningen, electriciteit en douches in de middle of no-where. De dag erna aan de zuidelijke kant van Abel Tasman NP in Kaiteriteri  in een overvolle camping waar we snel weg zijn gegaan. Nu staan we in Pohara en gaan morgen het Abel Tasman Reservaat in. Zonder electriciteit en waarschijnlijk ook geen bereik. We gaan daar wandelingen maken langs de kust. Je kunt ook 5 dagen wandelen en slapen in hutten Wij hebben geen slaapzakken en gasbranders etc. dus lopen stukken van 15 km. Je kunt opgehaald worden met een soort waterbussysteem. Je moet zorgen dat je op een bepaalde tijd in een baai staat en dan word je opgepikt. Ben benieuwd.

Verder is alles prima met ons hoor. Ik word soms gek van allemaal mannen om mij heen, Pe heeft 2 zere tenen omdat hij steeds het alluminium tafeltje bij het inpakken op zijn teen laat vallen en Siebe heeft ergens een allergische reactie op en zit onder de vlekken en zijn oogwit is rood. 

Kamperen aan het strand, redwoods en geisers

Weer veel meegemaakt. Na Paihia zijn we naar Kerikeri gereden. Daar is een heel mooi museum over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Hoe de Maori's en Engeland samen zijn gegaan.  De dag daarna hebben we een lange afstand afgelegd naar Waihi Beach. Beetje drukke camping maar mooi strand. Wat een fantastische omgeving. Onder Auckland aan de oostkust. Campings liggen aan de oceaan. Zwemmen tot 's avonds laat. Peter zag nog even een enorme stingray bij zijn voeten en sprintte meteen het water uit. Toch een beetje spannend. Elk strand hier heeft zijn eigen type schelp. Triangle schelpen, platte waaiers of torrentjes erg mooi. Na een nachtje in Waihi zijn we via een water adventure park naar Papamoa Beach gereden. Superplek. Aan de oceaan met de achterkant van de camper richting het water, raampje open en de wind waait ’s nachts over je heen. Van al het spelen in het water zijn de jongens laat wakker geworden en hebben wij al een lange wandeling over het strand gemaakt. Na het ontbijt op pad. Tjibbe heeft een plek uitgezocht waar de Lord of the Rings is opgenomen. Vlak bij Papamoa Beach. Hobbiton, het was behoorlijk indrukwekkend. Ikzelf heb nog nooit een film van de Lord of the Rings gezien maar ga nu zeker kijken. We dachten dat de film nieuwe film “the Hobbit” al opgenomen zou zijn maar de opnames zijn nog niet op deze plek geweest. Ze hebben wel bijna alles af. Ongelooflijk al die huisje in de heuvels en bijna alle huisjes, de molen en het marktplein waren afgebroken en zijn nu weer bijna helemaal opgebouwd. De boom die op 1 heuvel staat wordt aangevoerd zodra de opnames beginnen. Het gat zit al in de aarde maar waarschijnlijk gaat de oude eik dood als hij wordt overgeplaatst dus dat doen ze op het laatste moment. Siebe zegt overigens bijna bij alle dingen die we bezoeken: ‘ik had er eigenlijk iets meer van verwacht’, maar deze keer zijn verwachtingen overtroffen. Waanzinnig hoe men alles heeft gebouwd. Ik ben van de details en kan hier helemaal in opgaan. De soorten planten, groenten, het mos op de hekken alles is perfect en zoals het in Engeland voorkomt! Postbussen, gordijnen, waslijnen en bankjes. Alles klopt. 

Siebe: mam, vandaag heb ik wel zin in een ontbijtje op bed!

Na dit bezoek zijn we naar Rotorua gereden. Peter had me al gewaarschuwd.... Wat een stank! Rotorau is bekend om zijn geisers. De stad is daar helemaal omheen gebouwd. Ze stinken enorm naar sulfur, rotte eieren. Hoe kun je hier wonen? ’s Avonds zie je een rood oranje gloed over de stad van het sulfur, spooky. Het went na een paar uur aardig maar toch komt er ’s nachts weer onverwachts een enorme vieze walm voorbij. Op de camping hebben ze ook natuurlijke warmte baden. Daar hebben we met z'n vieren in gelegen, heerlijk. Wij zijn niet naar deze geisers gegaan omdat je meerdere hebt op minder toeristische plekken.

Vrijdag zijn we eerst naar de Redwoods gegaan. Een bos dat 100 jaar geleden in aangeplant. Ze hebben tientallen hectares beplant met oa Redwood uit California, Eucalyptus bomen uit Azië en walnootbomen uit Europa. De Redwood bomen zijn nu 110 jaar oud en enorm. Ik vind het heel mooi en indrukwekkend maar tegelijkertijd maakt het mij ook een beetje treurig. Deze bomen kunnen meer dan 1000 jaar worden. Ze zijn zo groot en dat maakt mij nietig en zeer onbelangrijk. Maar goed het maakt duidelijk waar je staat als mens in de natuur. Laatst las ik ook dat de aarde onze vervuiling zal overleven, het is alleen de vraag of wij die kunnen overleven. Zo genoeg.

Vervolgens nog een dorpje bezocht dat door een uitbarsting van een vulkaan met modder is overspoeld. Een tragisch verhaal. The Buried Village.

Inmiddels is het alweer redelijk laat en rijden we naar geisers in Orakei Korako. Het is een natuur reservaat aan een doodlopende weg van 21 kilometer. Aan het einde van de weg zie je de geisers aan de overkant van een meer. Daar kun je alleen met een bootje naartoe maar alleen morgen want we zijn laat. We mogen op het parkeer terrein slapen, hebben genoeg eten en zijn de enige. Om 8 uur gaat het eerste bootje en zullen we waarschijnlijk de eersten zijn. We staan hier heel erg mooi! Het is muisstil en donker. We zien de geisers in de verte maar deze stinken niet. Prachtig.

Hobbiton, 12-1

Vandaag zijn wij in nieuw zeeland naar hobbiton geweest, van de lord of the rings series. Toen we daar aankwamen rijden zagen we eerst twee schuren staan, in een was een café en in de andere wisten we toen nog niet. We gingen naar binnen en ze hadden allemaal LOTR spullen. Ik moest heel nodig plassen dus ging ik naar het toilet en zelfs dat leek op een hobbit hol. Later werden we opgehaald door een busje. We moesten 1.5 km rijden voor dat we er waren. Toen we daar aankwamen kwamen we binnen van de achterkant. Het zag er niet zo uitdagend uit. Maar toen we het hoekje om reden zagen we ze. Allemaal kleine hobbit holen. Groot, klein, kleine deuren, grote deuren ze waren er allemaal. De gids zei dat we net op het goede moment waren gekomen want normaal zouden er allemaal persplexe platen voor zitten. Nu hadden ze alle huisjes als het ware weer uit de verpakking gehaald. We liepen door een hek naar binnen en liepen over het zelfde pad waar Gandalf en Frodo binnen waren gekomen. Eerst zagen we het huis van de mopperende tuinman. Daarna zagen we een scene waar de gids vertelde dat die maar twee seconden in beeld was geweest en als je met je ogen had geknipperd had je het niet gemerkt. Daarna liepen we door naar het feest veld waar Bilbo zijn verjaardag gevierd had. We konden zelfs foto’s nemen met het bordje waar hobbiton en dragon pubb op stond, super gaaf. Toen kon je van veraf naar de brug en de watermolen kijken. Daarna liepen we langs Sam’s huis die je in het laatste beeld ziet. Boven het huis van Bilbo stond in de film een boom die er in het echt niet is. Die boom hadden ze ergens anders van meegenomen en allemaal blaadjes uit Taiwan er aan genaaid. Jammer genoeg konden we niet in het huis van bilbo, maar we konden er wel vijf meter vanaf staan. Daarna hebben we nog de huizen gezien die alleen in de Hobbit gaat zien. Later reden we terug en hebben we in het tweede gebouw gekeken hoe de schapen geschoren werden. De man waar ze het landgoed gekocht van hadden, kon in 38 seconden een schaap scheren. Toen kwamen er opeens allemaal lammetjes binnen en die mocht je de fles geven en aaien. Daarna nog eens in het hobbit hol gevlucht om weer te plassen en daarna doorgereden.

Wat mij betreft was het een geslaagde dag!!

We hebben hele mooie foto's mogen maken van de hobbit huisjes maar we mogen ze niet publiceren, 200 dollar boete. Ze hebben nog niet gefilmd en gaan in de komende maanden doen maar ze zeggen niet wanneer. Alle tuintjes waren perfect aangelegd en de paden bijna klaar. Er zijn dan 400 mensen die aan de film meedoen!

Tjibbe,

The blob

gisteren zijn we naar een adventure park geweest waar ze allemaal dingen hadden. Je kon er klimmen, met een kajak van de glijbaan af, gewoon op de rivier kajakken, klimmen tegen een muur op, duiken en natuurlijk "the blob"!! Dat is een heel groot springkussen die in het water ligt. Iemand zit op de punt en jij springt erop vanaf 4 meter hoog. Dan klim jezelf naar de punt en ga je klaarzitten om zelf gelanceerd te worden. Je moet wel een helm op en een life jacket aan. Ik sprong door de lucht en kwam keihard op mijn kont in het vader. Mijn vader ging later ook nog en die moest door 2 mensen de lucht in worden 'gesprongen'. Ik heb ook nog tegen een klimmuur opgeklommen. Papa zekerde mij maar dat vertrouwde ik niet dus ging ik weer naar beneden. Vandaag gaan we naar Shire toe. Dit zijn de Hobbit holes van Lord of the Rings (Tolkien). Ik benieuwd wat daar te zien is. Ze zijn hier net een week klaar met het verfilmen van de hobbit!

tot de volgende keer! Tjibbe

een roze schaap op links!

we gaan nu naar een gebied met blauwe schapen!

lieve pap en opa george

we hebben gehoord dat opa in het ziekenhuis ligt. Gelukkig gaat het alweer wat beter. We hebben vandaag geprobeerd te bellen maar het is helaas niet gelukt. We weten dat op bij de zusters naar het blog kijkt dus even via deze weg even een berichtje van ons. Lieve pa, doe je best met de revalidatie dan kunnen we snel met je skypen als je weer thuis bent!! Gelukkig ben je een oude taaie. Dikke kussen van ons en we denken vaak aan je!

via otamure, kamakama naar paihia

varen boom

We raken aardig gewend aan de camper en het links rijden.  De eerste keer vielen de boeken op Tjibbe’s hoofd, klapten de deuren open en zat de ketjap in het kastje tegen het plafond.  We zijn vertrokken  van de camping met de luidspeakers: “we have hot scones and yummie chocolate slices”, ’s morgens vroeg.  Richting het noorden zijn we gereden. Prachtig. De agapanthussen groeien hier wild langs de weg en je hebt enorm veel varenbomen. Deze bomen zijn zo mooi en schijnen uit de prehistorie te stammen. Wat mij opvalt is dat veel bloemen blauw zijn. Het zal wel aan het type grond liggen. Blauwe hortensia’s, blauwe bloemen in bomen, blauwe Agapanthussen etc.  Roze bloemen zie je niet. Via een doodlopend
e weg van ongeveer 25 km zijn we naar de kust gereden, Otamure bay (whananaki). Onderweg zie je hier en daar zie je een kleine boerderij. Althans de huizen zijn over het algemeen 1 verdieping hoog en klein van omvang. De boeren hebben wel heel veel koeien omdat veel boerderijen samen zijn gegaan de laatste jaren.  De Nederlanders hebben hier de afgelopen decennia de melk industrie opgezet. Daarvoor waren er heel veel schapen, meegebracht door de Schotten, maar die leveren nu niet veel meer op. Halverwege hadden we al geen bereik meer met de telefoon etc. Even 2 dagen onbereikbaar. Ik heb ook helemaal niemand met een computer, ipad en gsm gezien!  

De camping ligt erg mooi. In een baai aan het strand. De toeristen kun je herkennen aan de campers en de Nieuw Zeelanders aan de vele tenten. Vaak heeft 1 familie meerdere tenten mee. Alles wordt vervoerd in een enorme aanhanger. Deze zit volledig vol met tenten, meubels, soms matrassen, kano’s etc. 1 familie heeft een hele grote hoofdtent (ong.8 x 3 meter), kinder koepeltent, 1 of 2 party tenten om in te koken met dicht te ritsen zijkanten en een douche tent van ongeveer 90cms x 90cms. Fascinerend. Warm water krijgen ze door zwarte waterzakken buiten op de grond te leggen. Het is een campsite van de overheid en alles is eco. Geen doorspoel toiletten maar gewoon maar deep fall toiletten. Wel super schoon 
overigens en een ijskoud water douche, daar moet je het mee doen.

Je gelooft het niet maar vannacht hebben we een logé gehad. Bruce, een vriend van Siebe. De hele dag waren ze onafscheidelijk en dat moest afgerond worden met een logeer partijtje. Hele camper omgebouwd en mannetje erbij. Iedereen lag bijna te slapen, komt Siebe met zijn hoofd achter het gordijntje vandaan: mam, Bruce heeft wel een probleempje want hij moet namelijk heel vaak plassen ’s nachts! De volgende ochtend bij ons vertrek was het afscheid tussen de jongens: see you later !  net zo makkelijk.

zand vogel

Voor het navigeren heeft Pe een app op zijn I-pad gekocht die als tom-tom fungeert. Zo blij als een kind. Handig want tussen ons loopt het niet erg soepel (wat de weg betreft, dus). De namen zijn hier ook zo moeilijk. Wat zei die man ook alweer? Kerikeri, nee Kamakama of moest het in nu Kaihohe zijn? Dit wordt allemaal uitgesproken door Nieuw Zeelanders in het Oud-Engels. Zij spreken zo anders Engels en begrijpen totaal niet als wij bijvoorbeeld camper zeggen. Die noemt en schrijft  men hier campa. Ik was op zoek naar Siebe’s flip flops, teenslippers, kennen ze hier ook niet, die noemen ze jandels hier. Gelukkig hebben we het dorpje Paihia kunnen vinden via Whakapara voor Kaitaia. Misschien gaan we morgen naar Opononi. Misschien klinkt Heiloo of Honor ook wel een beetje raar. Ik moet gewoon even wennen.

Aan het eind van de dag hebben we nog een lange wandeling gemaakt over een drooggevallen stuk strand naar het dorp. Kinderen hebben daar vandaag hele mooie zandsculpturen gebouwd. Pyramide’s, vogels, schildpadden, kastelen en sponge bobs. Superleuk om ook een keer te doen!

hello happy campers!

Na 8 weken zwerven met de rugzak hebben we nu een vaste plek in de camper. Super camper, veel ramen en genoeg plek in deze wagen van 6,70 mtr. Ja iedereen,  alsof je even 3,5 week  in je keuken gaat bivakkeren met 4 man! We hebben net  uitgepakt en zitten op de eerste camping, dicht bij Auckland aan een wit wijntje.  Tevreden over de dag,  gaat de luidspeaker aan, op 5 meter afstand van ons. Ik dacht meteen, kindje kwijt, maar nee. “Hello happy campers, tonight we show the movie, toy story 3”! Pe en ik keken elkaar aan met wegdraaiende ogen. De jongens hebben het gehoord, we moeten nog koken maar dat gaan we binnen 30 minuten niet meer redden. Ik heb nog nooit een intercom op de camping gehoord en dacht dat dat alleen in films voorkwam. Morgen gaan weg,  wild kamperen.

“hello happy campers”

Auckland was erg leuk. We zijn naar het Auckland Museum geweest. Wat een goed museum! We dachten daar even een ochtendje door te brengen maar na 4 uur waren we eigenlijk nog niet klaar. De geschiedenis van de Maori’s, dinosaurussen, een leger museum etc van alles in 1 gebouw. Een groep mensen lieten verschillende Maori dansen zien en ze hebben nog heel veel gebruiksvoorwerpen van vroeger bewaard. De mensen in Nieuw Zeeland en de Maori’s zelf zijn heel erg trots op hun cultuur. Na dit museum zijn we naar een museum over Antartica en Pinguïns gegaan. Het gedeelte over Scott’s hut op Antartica was heel erg leuk maar de pinguïns waren zielig. Ik kon er niet naar kijken. 80 pinguïns in een soort zwembad met nagemaakte ijsrotsen van beton, rubber loopmatten en een vrolijk verhaal op de achtergrond. “We doen veel oefeningen met de pinguïns met ballen en frisbee’s...”  Stel je voor.

we zitten in Auckland

We zijn net in in Auckland aangekomen. Gisteren hebben we gesnorkeld. Het was de bedoeling om dat afgelopen vrijdag te doen maar het weer sloeg ineens om. Harde wind en stortbuien maakten dat we besloten het even uit te stellen. Nu was het een perfecte dag. Eerst zijn we met een busje naar een verzamelpunt gebracht. Op de foto's in de folder zag het er allemaal exclusief en idyllisch uit maar volgens zitten we met 80 man  op de boot. Men besluit met 2 boten te gaan en wij hebben ‘de joker’ als gids aan boord aan boord. De gids met de meeste humor. Kijk daar is een berg die op een piano spelende aap lijkt... daar een slapende man... en it’s a good day to feed sharks: they like white feet...Tjonge dacht ik, waar gaat dit naartoe. Na een half uur varen wisten we de prijzen per nacht van alle kamers van het Intercontinental Hotel waar we vlak langs voeren, bij iedereen naar binnen kijkend, genant. Daarna een stop ergens op het rif. Je kon de sting-rays al zien zwemmen vanaf de boot. Iedereen ging meteen het water in met de snorkels. Jongens kijk uit en niet op hun staarten gaan staan! dat was het laatste wat de grappige gids nog even riep vanaf de boot. Heel indrukwekkend en eigenlijk vond ik het persoonlijk doodeng. Wetende dat de Australische krokodillen man Steve niet meer leeft door een steek van een stingray tijdens het maken van een film ongeveer 3 jaar geleden. Er waren zoveel mensen. Gillende dames omdat er een grote vis tegen ze aanzwom, totaal onoverzichtelijk. Met een duikbril die het niet goed deed kon ik onder water kijken. Gelukkig want dan heb je enig idee wat er allemaal om je heen zwemt. De man van de boot had allemaal vis mee en daar kwamen de stingrays op af. In de verte kon je kleine haaien zien, brrr. Soms zwom er ook wel eens 1 langs je been. Tjibbe en Peter waren heel relaxt en konden er geen genoeg van krijgen. 

Siebe stak zijn hoofd onderwater en schrok zich werkelijk waar helemaal dood. Oog in oog met een haai. Hij klampte zich meteen aan aan peter vast en liet niet meer los, wel kijkend naar alles om zich heen. Peter heeft de vissen nog aangeraakt. De mannen van de boot pakten ze gewoon alsof het oude vrienden zwaren. Even voor de duidelijkheid, we leven nog, hoor! Ik ben al redelijk snel weer op de boot geklommen uit pure angst, als enige overigens, en de mannen zijn nog een tijd in het water gebleven. Met de resten vis hebben ze aan de haaien gevoerd. Iedereen bleef op het rif staan en 1 meter daarvan begon een enorme diepte met haaien. Tjibbe kon er zelfs geen genoeg van krijgen en we zijn bijna zonder hem vertrokken. Hij hoorde ons niet en bleef maar rond snorkelen. Niets voor hem, de man van de klok.

Na deze stop zijn we naar een onbewoond eilandje gevaren. Daar heeft men een waanzinnige picknick tevoorschijn getoverd! Geen idee hoe ze het gedaan hebben maar zelden zo heerlijk gegeten. Onze grappige gids ontpopte zich als Jamie Oliver met een vrouwelijk assistente, een Amerikaanse gast. Samen maakten ze een echt Tahitiaanse salade met rauwe witte tonijn:

Rauwe witte tonijn

Lemon juice

Cocosmelk

Witte gesnipperde ui, grote snippers

Plakjes tomaat

Komkommer zonder pitjes

Zout

De tomaat, ui en komkommer in totaal 2 keer zoveel dan de tonijn.

Tonijn in blokjes, zout erover en omscheppen. Lemon juice erover zodat de tonijn een beetje wit uitslaat. Nu de tomaat,ui en komkommer erdoor scheppen. Vervolgens kokosmelk erover, even veel als de lemon juice. Jamie deed dat vers. Vers geraspte kokos in een soort zakdoek (de onderbroek van de grappige guide) en dan heel hard het sap eruit knijpen. Nog een keer door elkaar en klaar. Super lekker.

Na dit avontuur weer naar het hotel, met de boot naar Papeete. Inmiddels zitten we alweer in Auckland. Erg vroeg op vanmorgen, even door de datum zone gevlogen (vertrokken maandag morgen, 5 uur vliegen, kwamen op dinsdag aan). Nu weer in een land waar men Engels spreekt ! 

tjibbe vanaf Moorea

Hoi iedereen we zijn nu in tahiti, soms denk je dat het alleen maar zon is maar vandaag regende het heel hard, harder dan ooit. Eigenlijk zouden we vandaag een cruise doen maar dat ging niet door. Alle voorbereidingen voor oud en nieuw zijn hier al getroffen. Alleen ze doen hier niet aan vuurwerk. Ze zijn hier alleen  maar bezig met dansen en muziek. Gisteren hebben we een rondje om het eiland gereden. Als je Kung Fu Panda hebt gezien lijkt het heel erg op die bergen. We hadden een heel mooi uitzicht van de top van de berg. We hebben daar nog gelopen. Het leek wel op de Amazone. Voor de rest zijn we hier aan het snorkellen en zwemmen. Lekker veel rust en veel huiswerk maken.

Tjibbe