dinsdag 25 oktober 2011

einde wereldreis, door Peter


We zijn nu enkele weken thuis en de reis lijkt alweer jaren geleden. Het is ongelooflijk hoe snel je weer in het dagelijkse ritme zit. Het is zelfs lastig om terug te kijken omdat we zoveel verschillende dingen hebben meegemaakt. Af en toe pakken we de fotoboeken erbij die Angelique op reis al heeft gemaakt. Alles lijkt zo ver weg. 

Wat is er van overgebleven? De hechte band onderling. Een jaar samen zijn, samen slapen, samen eten, samen lezen en samen boodschappen doen, brengt je dicht bij elkaar. We bespreken bijna alles tijdens het avondeten. Nu heeft iedereen het druk met zijn eigen zaken maar is blij dat er een moment is om bij te praten.

Wat we missen is de eindeloze uitgestrekte en ongerepte natuur. Die is er in Nederland niet meer. Het is hier net Walt Disney. Alles is zo perfect geregeld , uitgekristalisseerd, aangeharkt en zo georganiseerd dat die vergelijking snel is gemaakt. 
De vrijheid en ongedwongenheid is weg. We hebben elke dag kunnen kiezen wat we wilden. Het ene was nog leuker en interessanter dan het andere. 
 
Wat Nederland heeft te bieden is gezelligheid en een volk met een enorme driifveer en energie. Opvallend is het gegeven hoe de ouders bovenop de nek van de kinderen zitten qua sport, school, vriendjes etc. Niets is goed genoeg. Er dient gepresteerd worden. Als ik om half 9 naar de ijsbaan rij, zie ik overal mensen fietsen, hardlopen en sporten op de verschillende sportcomplexen. 
Hier kan je makkelijk zonder licht fietsen. In Michigan en andere plekken op de wereld is het ’s avonds aarde donker en kun je zoveel sterren zien! Ik dacht op een avond zonder licht naar huis te kunnen fietsen in Michigan. Ik heb het hele stuk moeten lopen met mijn fiets aangezien ik geen hand voor ogen zag en bijna de bosjes in reed.
 
Welk gevoel overheerst?  Voor de jongens ben ik blij om terug te zijn. Ze genieten van hun vrienden en school. Ze maken hun eigen beslissingen en zijn niet meer zo afhankelijk van ons. Zelf had ik nog wel een jaar langer weg willen blijven. Er is nog zoveel moois te zien in de wereld en hier gaat alles toch zijn gangetje en zitten we in de comfort zone...Ik ga maar beginnen met inlezen voor de volgende reis....

dinsdag 18 oktober 2011

Tjibbe schrijft zijn laatste stukje over de reis

De reis

Ik vond de wereldreis maken wel een hele leuke ervaring. Om dan al de culturen van de wereld te zien. De aardige mensen in zuid- Amerika, de danspasjes in de grote zee, Tahiti, de Maori's in New Zeeland. Het heeft allemaal iets unieks.

En al die dieren in verschillende landen. Van kolibries tot de olifant. Ik heb het allemaal gezien. Dat vind ik wel gaaf. En hoe al die dieren zich kunnen aanpassen in hun eigen klimaat dat is ook wat moois.

Alle mensen op de campings in Australië en New Zeeland. Die zo openhartig waren en waar we lange gesprekken mee konden voeren. Dat is iets, waarvan we in Nederland kunnen leren.

Al die aardige mensen op de wereld. Die je allemaal met open armen ontvangen als je familie die je al jaren kent. Dat vond ik zo aardig. En dat heeft mij anders laten denken. Bijvoorbeeld Martha in Brazilië die je elke dag een knuffel gaf voordat we op stap gingen. Dat zijn allemaal voorbeelden van een goeie sfeer.

Ik had het naar mijn zin en ik zou het zo nog een keer willen doen.

Tjibbe

zondag 18 september 2011

siebe's afsluiting van de wereldreis

Siebe vond de wereldreis heel leuk. Het allerleukste vond hij het in Tahiti om met de haaien te zwemmen. De bouncing pillows op de campings in Australië hebben diepe indruk gemaakt. Net zoals bomen klimmen in Australië, het land waar Siebe het liefst nog een keer naar terug wil gaan.

Siebe:
ik vond de wereldreis wel leuk maar ik miste mjin vriendjes wel heel erg .
maar ik speelde met andere vriendjes die ik gemaakt heb en met mijn broer natuurlijk.

Voor Siebe zijn vrienden erg belangrijk en hij had moeite om te bedenken dat zijn vrienden er over een jaar er gewoon weer zouden zijn. Siebe is de man van het moment, geen mail, geen kaarten, alleen het hier en nu is van belang. Vanaf het moment dat we weer thuis zijn heeft hij al gelogeerd, er is hier gelogeerd, er is overal gegeten, feestjes en vooral heeeel veel spelen. De fotoboeken zijn klaar. Tjibbe, Pe en ik kijken erin maar Siebe geniet van het samenzijn met zijn vrienden. Vandaag een feestje van Toon, waterskieën en patat eten. Het leven is 1 groot feest.

dinsdag 6 september 2011

thuis

We zijn weer thuis in het pittoreske heiloo. Hoe moet je je daar nu op voorbereiden? De familie foto's doorkijken? Mailtjes van vrienden lezen? Of gewoon over hagelslag, fietsen door het dorp en kaas praten? Nee, eigenlijk kun je je niet voorbereiden. Het is dubbel. Voor ons was de reis de ultieme vrijheid. De kinderen hebben hier hun eigen ultieme vrijheid. Zelf fietsen naar vrienden, zelf alles regelen en aan komen waaien als er gegeten moet worden. Geen ouders die elk moment in je nek staan te hijgen en je corrigeren. Je kunt je broer geen stiekeme klap geven want wij zien alles. Echt alles. We werden aangenaam verrast op Schiphol door vrienden en familie. Thuis waren heerlijke appel- en aarbeien taarten en nog meer mensen. Na een paar uur tussen familie en vrienden ben je weer volledig op de hoogte en doe je weer mee.

Het huis is na de verhuur lekker schoon. We hebben de dozen met keuken spullen, schoenen en kleding pas op maandag naar beneden gehaald. Wat een enorme hoeveelheid materie. Sushi matjes, al het peuter plastic servies van de kinderen, schalen, schalen en nog eens schalen. Wat een overvloed als je eerst in een caravan hebt gezeten met 1 schaal, 4 vorken, 4 messen en 4 lepels. Alles binnen handbereik en overzichtelijk. We zijn enorm aan het uitmesten geslagen. Tjibbe heeft een bureau nodig voor zijn nieuwe school. Hij wil zijn 'kantoortje' op orde. Meteen naar de V&D met alle schoolspullen. Wat een gekkenhuis. Ik weet het niet, zit er nog niet helemaal in....

Wel weer leuke feestjes en etentjes achter de rug. Ik kom nog even op het wen-proces terug.

zaterdag 27 augustus 2011

all american family

We hebben afgelopen dinsdag, als familie, een modelling-job achter de rug. Er werd voor een resort hier in de buurt, Chrystal Mountains, een all american family gezocht voor de nieuwe folder van 2012. Marijke is gebeld en had geen tijd maar ze wist wel een ander gezin die toch niets te doen had en er all american uitzag.... 9.00 moesten we aanwezig zijn, samen met de nichtjes Lauren en Maile. Sinds lange tijd weer eens de wekker gezet. More Smiles Please, You are Naturals etc. met die woorden zijn we door de sessie gecoacht. Siebe heeft meteen kunnen oefenen voor zijn graag gewilde baan als Topmodel in de toekomst. Hij heeft ergens opgevangen dat je daar heel veel geld mee verdiend en het kost weinig energie en geen diploma. Alleen moet hij dan niet de hele tijd te joker uithangen, zijn tong er aan 1 kant uithangen en scheel kijken lijkt me maar je weet het niet wat er tegen die tijd 'hip' is op de catwalk. Misschien is hij zijn tijd ver vooruit. Peter en ik moesten de hele tijd hand in hand achter de kinderen aanlopen en lachend naar elkaar kijken. Pffff... ik hoef die foto's eigenlijk niet te zien. Zo word je dus gefopt. Wie loopt er nu de hele tijd lachend naar elkaar kijkend hand in hand te wandelen?

Verder is onze Argosy Betsie verkocht! Precies op tijd zo 2 dagen voor vertrek. Een stel uit Ontario met 2 jonge meisjes hebben de caravan gister avond opgehaald. Toch vreemd dat iemand anders er nu mee wegrijdt maar ze hebben al maanden naar een mooie Airstream gezocht en gekeken en die van ons vonden ze het leukst. Jammer maar wij zullen er voorlopig niet meer mee reizen hier door Amerika. Misschien later weer eens. Ze staan de komende nachten om de hoek in het State Park Sleeping Bear Dunes wat overigens uitgeroepen is tot het beste en mooiste State park van Amerika dit jaar! Zal wel druk worden volgend jaar.

Peter en de jongens zijn even mee gegaan om de caravan op te zetten voor de eerste keer.

Vandaag zijn we nog naar de verjaardag van Lauren geweest. 13 jaar alweer! Vannacht zal ze met 12 meisjes in een tent in de achtertuin slapen. Tjibbe mocht er ook bij zijn de hele dag en nacht maar koos ervoor om met ons mee naar huis te gaan. 12 meiden en 1 jongen zag hij even niet zitten! Rond 21.00 was het al aardig donker en Marijke woont in het bos dus je ziet echt geen hand voor ogen. Wij zaten lekker binnen en buiten speelden ze ghost in the grave yard. Soms hoorde je enorme meiden gillen. Twee mensen verstoppen zich en in groepjes van twee ga je zoeken. Zodra je iemand gevonden hebt ga je er heel stil bijzitten totdat de laatste twee nog aan het zoeken zijn en heel dichtbij komen. Die laat je dan als groep keihard schrikken.... ja en dan nog in de tuin in het donker in een tent slapen, mij krijg je niet zover. Ik zou doodsbang zijn en geen oog dicht doen.

Verder is het tijd om op te ruimen hier, afscheid te nemen van iedereen en ons mentaal klaar te maken voor de grote oversteek. The Netherlands : here we come !

maandag 22 augustus 2011

voor 9.000,- dollar ruilen?


Vrijdag middag zijn Cor en kornuiten weer gearriveerd na een paar weken met de Argosy caravan rondtrekken. Twee nachtjes samen in dit huis. Erg gezellig, weer even bijgepraat en ons verwonderd over het camping leven in Amerika. Dit is overigens niet te vergelijken met kamperen aan de West kust met een gehuurde camper. Je komt geen Europeaan tegen, het is hier niet druk en het is net alsof je soms in een film uit de jaren 60-70 terecht komt want veel is er niet veranderd in de dorpjes hier Up North.


Cor, Puck en ik zijn ook nog even bij 2 garage sales geweest in de straat. Er lag een enorm geweer te koop voor 300,- dollar. Ik vroeg meteen of je een licence nodig hebt om het geweer te kopen. De 'buurman' werd meteen een beetje giftig. Dit is nl zo fijn dat je hier gewoon een gun kunt kopen en wij Europeans begrijpen er helemaal niets van! I have the RIGHT to protect myself!! Ik ben er maar niet tegenin gegaan want wie weet wanneer hij zich bedreigd voelt. Hij heeft er waarschijnlijk nog een aantal liggen thuis. Daar ga ik maar geen kopje suiker halen in het donker... Gevoelig onderwerp hier in Amerika, blijkbaar.
Zondag morgen om 5.00 hebben Peter en Tjibbe ze afgezet op het vliegveld voor een paar dagen shoppen in Chicago. Wij genieten nog een paar dagen van de intense rust.....Ik heb wel zin om terug te komen maar Peter absoluut niet. Ik had al het idee om een projectje voor hem te bedenken en op dat moment krijg ik een mailtje binnen met wat opties. De Agosy staat nl op Craigslist ( dé marktplaats van Amerika) te koop. Van ene Renee Hupperdepup krijg ik de vraag of ik ook misschien zou willen ruilen? Huh?  Ik voel me net een kind met de nieuwste voetbal plaatjes waarvan ik de belangrijkste mis en een klein jongetje wil die met me ruilen. Wat maakt het uit en ik reageer met : misschien wel, waartegen...? Een caravan te koop voor ongeveer 9.000,- dollar wat wil je daar in godsnaam voor ruilen. Zal hij zijn vrouw aanbieden om een paar maanden voor ons te koken? Zijn diensten als klusjesman?  Drie maanden zonder materiaal kosten of twee maanden met kost en inwoning? Of een speedboot? Jetski? Daar zouden de jongens heel blij mee zijn...

Krijg net een mailtje van Renee. We kunnen zijn oranje Harley Davidson krijgen. Misschien is dat wat voor Peter om door Nederland te cruisen, met mij natuurlijk achterop.


...of een weekje in het huisje van de meneer in Jamaica. Ook een idee. Als beginpunt voor een nieuwe wereldreis als we over 6 maanden gaan evalueren in huize Steenstra...

Ik twijfel straks maar even met Peter bespreken.  

vrijdag 19 augustus 2011

kinderen en kaarsen


Nog een week en dan moeten we inpakken we hebben behoorlijk wat vergaard het afgelopen jaar en Peter wil ook veel boeken mee naar huis dus dat wordt sjouwen.

Peter en ik hebben steeds meer tijd samen. Ten eerste omdat de jongens 10 en 12 jaar zijn en zelf dingen kunnen regelen. Ten tweede willen ze niet eens meer mee met ons. Mee fietsen ? nee hoor we hebben de afgelopen tijd genoeg gefietst! Mee wandelen? Duh.. genoeg gewandeld met jullie is dan hun antwoord. Deze week zijn we 's avonds gaan wandelen en toen we terug kwamen na een uur hadden de mannen de gordijnen dicht, thee gemaakt, monopolie uitgestald op tafel en alle kaarsen aan. Heel sfeervol maar 1 kaars stond te wapperen onder een zijden nep orchidee en een andere kaars in de houten boekenkast die nu redeljk zwart geblakerd is ...pfff. Ik probeerde zo relaxt mogelijk te reageren maar heb toch de hele nacht behoorlijk wat ‘foute afloop’ scenario’s gedroomd.

Vanmorgen zijn Peter en ik, vanaf de steiger over het meer naar Lake Michigan gevaren met de kayak. 7.00 zaten we in de boot op het water en je doet er ongeveer 2 uur over. Muisstil is het dan op dat tijdsstip. Je hoort alleen zo nu en dan een uil en een specht. Zeven herten hebben we gezien met jonge hertjes. Drie otters die naar ons zaten te kijken en te piepen. Mooi om zo de dag te beginnen.

Tjibbe heeft samen met Lauren zijn juf, mrs Miscinski, bezocht. Ze hebben samen uren zitten praten over school, reizen en boeken. Wat een geluk dat hij haar gehad heeft dit afgelopen jaar. We hebben ze weer opgehaald en Tjibbe was erg stil achter in de auto. Hij houdt niet van afscheid nemen en afsluiten van leuke periodes. Dat wordt wat over een week.

zaterdag 13 augustus 2011

capture the flag

Afgelopen week is weer zo snel voorbij gegaan. Na een lange tijd zonder creatieve uitspattingen, wat zelf doen betreft, ga ik hier weer helemaal los. Op reis hebben we enorm veel gelezen maar hier op een vaste plek lukt dat eigenlijk niet. Net zoals thuis zijn we in de tuin aan het rommelen, wat aan het verven, dan weer een duik in het meer enzovoort. Tjibbe en Siebe vorderen nog niet erg met de hut. Het moet allemaal pietje precies. Ze willen nu schijven hout tussen kippengaas als wanden maken. Erg leuk maar arbeids intensief. Er zijn ook vaak kinderen op bezoek om te spelen. Het maakt niet uit of het jongens of meisjes zijn, ze lopen rond met geweren of ze spelen “capture the flag”. Dit gaat als volgt:

Je maakt 2 teams. Ieder team heeft een theedoek die als vlag functioneert. Een groot gebied wordt in tweeën gedeeld en elk team blijft in zijn deel en verstopt de vlag. Je kunt het best een gebied met bosjes en bomen hebben, niet een vlak grasveldje, snap je ? Je probeert in het gebied van de tegenstander de vlag te zoeken maar de tegenstander kan zijn eigen gebied bewaken door je af te tikken en in de ‘gevangenis’ ( een vaste plek in datt gebied) te stoppen. Je kunt door je eigen teamgenoot weer bevrijd worden door een ‘tik’. Als het hele team in de gevangenis zit, verlies je. Als je de vlag van de tegenpartij vindt, win je. Je mag niet de hele tijd vlakbij de verstopte vlag blijven hangen want dan ben je een ‘babysitter’. Erg leuk en veel rennen. De jongens spelen het eigenlijk overal als we ergens op bezoek zijn met kinderen.

Verder zijn we naar een feestje geweest van een dochter van een kennis. Het meisje is klaar met de highschool en vertrekt naar Texas om daar te studeren. Elke universiteit heeft hier zijn eigen specialiteit. Niet alleen qua studie richting maar ook qua hobby of sport. Ze kan heel goed springen met paarden en daar kun je in speciale teams trainen naast je studie. Je hoort van veel mensen hier dat hun kinderen naar andere staten trekken om te studeren. Men is hier niet zo honk vast en woont waar een bepaalde studie richting is, werk of gewoon een beter klimaat. Het huis waar het feestje is gehouden, is erg leuk. Helemaal op een ecologische manier gebouwd. Met klei en groene daken, aan het Crystal Lake. Ik had het al eens gezien maar erg leuk om ook eens binnen te kijken. Anders dan de vele huizen van plastic die hier veel gebouwd worden. Een eerste opzet van houtsnipper platen, dan isolatie en tyvek plastic en vervolgens plastic horizontale delen met nep hout print. Soms staan huizen jarenlang in de tyvek plastic totdat er weer geld is voor de afwerking. Dat ziet er ook wel weer mooi uit.

Verder hebben we de perfecte zonsondergang gezien. Eergisteren op strand bij Empire. In Glen Arbor hebben we eerst vis gegeten en onze favoriete boekenwinkel “the cottage bookshop” bezocht. Daarna naar het strand en we waren niet de enigen. Superdruk en iedereen neemt zijn eigen stoel, drankje en dekens mee. Dan wachten tot de zon ondergaat. Vaak verdwijnt de zon in een laagje wolken maar deze keer een perfecte plons in het water. Een groot applaus van iedereen aan de kant! Dat heb ik eigenlijk nog nooit  meegemaakt.

Verder word ik een beetje zenuwachtig als ik weer aan het dagelijks leven in Heiloo denk. Na een jaar rondreizen en dingen beleven  gaan we weer terug naar het georganiseerde bestaan in Nederland. Dat geldt natuurlijk voor elk land waar we zouden wonen. Terug naar de wekker, de sportclubjes van iedereen,  de verjaardagen etc. Ook leuk maar ik hoop dat we elkaar niet kwijt raken. 

donderdag 4 augustus 2011

10% korting

Alweer 2 weken op een vaste plaats. Cor en de familie uit Heiloo zijn langs gekomen! Erg leuk. Het weer is heerlijk en er is volop zon. Alleen gisteren niet. We hebben een week in het meer gelegen. Jay is gek van het electrische bootje en hij vaart samen met Siebe langs de huisjes aan het water met grote geweren. Surfpakken en zwemvesten aan want dat ziet er heel stoer uit. Vorige week woensdag hebben de kinderen op een Art and Crafts markt gestaan. Lauren en Maile hebben heel veel oorbellen gemaakt. Puck en Sam hebben ook wat oorbelletjes gemaakt en alles is te koop. Tjibbe heeft van zijn gevonden schelpen op Edisto Beach mooie jongens kettingen geregen met leer en houten knopen. Neef Dave heeft een custom made armbandje bij Tjibbe gekocht. Het was en groot succes en Lauren gaat zeker nog een keer staan.

Inmiddels is de familie Schoppink met de caravan richting het noorden van Michigan en zullen over een paar weekjes weer terug zijn.
De jongens zijn heel druk met een nieuwe boomhut. Twee meter boven de grond. Ik hou mijn hart vast dat alles stevig genoeg is. Peter checkt zo nu en dan. Mooie oefening voor Timmerdorp in Heiloo!

Verder mixen we weer lekker met de oude mensen om ons heen. Ik moet wel een beetje oppassen. Vorige week heb ik boodschappen gedaan met Peter op een Woensdag. Dat is de veteranen dag. Je kunt dan 10 % korting krijgen bij de supermarkt. Natuurlijk vraagt Peter ook naar de korting. De kassa dames moesten maar even naar mij kijken, volgens Pe !  En ja, we hebben de korting gekregen ! Niet te geloven. Peter liep natuurlijk met een grote smile en 25,- dollar korting (veel boodschappen) de winkel uit. Schatje. 

zondag 24 juli 2011

terug in honor Michigan

Ja, daar zijn we weer! even een kleine blog-vakantie in de vakantie! Wat een leuke stad Toronto. Erg Europees en hip. Vooral Queen street met kleine winkeltjes vol met art, tweede hands en leuke merken. De mannen hebben allemaal nieuwe schoenen en ik heb zelfs een warme winterjas gekocht! gelukkig op tijd voordat het weer koud gaat worden in Nederland na een jaar overal in de zomer geleefd te hebben. Ik kon geen genoeg van de stad krijgen. Vind het altijd leuk om rond te neuzen dus de jongens zijn samen naar het science museum gegaan en ik heb nog even even een rondje door de stad gemaakt. In het science museum hebben ze wel 4 uur rondgelopen en nog was er te weinig tijd. Hier een foto van een techniek experiment. Tjibbe en Siebe werden meteen op het podium geroepen met hun half lange blonde haar. Dit gebeurt er dus als je je vingers in het stop contact doet!
Dinsdag zijn we de grens van Amerika weer over gegaan en Michigan ingereden. Poe poe wat een gedoe. We zijn weer een uur apart genomen. Men is hier echt als de dood dat we ons hier gaan vestigen. Geen baan, kinderen hier naar school, een huis en auto hier....De nieuwe Esta regeling bepaald dat je 3 maanden in Amerika mag zijn en dan moet je via een vliegveld het land uit. Het telt niet als je even naar Canada gaat met de auto. Begrijpelijk maar goed, na een uur mogen we toch weer door. Alle groentes en fruit zijn uit de caravan gehaald (even vergeten, telt nl niet als je Canada ingaat). Vanaf de grens bij Port Huron is het nog 5 uur rijden naar ons huis aan Platte Lake. In principe willen we nog een nachtje ergens overnachten maar we besluiten in 1 streep door te rijden en komen als verrassing om 20.30 het pad oprijden. Opa, oma en Dave waren verbaast. Wat een surprise. Het weer is mooi en we zijn meteen in het meer gesprongen, bijgepraat en op het pad hebben we nog een nachtje in de caravan geslapen om het af te leren. Er zijn al mensen die de caravan willen kopen maar eerst gaan Cor en Gert Jaap nog een paar weekjes toeren.

Heerlijk weer in het huis. De tuin is weer helemaal mooi. Neef Dave en opa hebben het gras weer helemaal bijgezaaid en het is knalgroen. Tjibbe is meteen met Dave gaan zeilen. Neef Dave is bijna 2 meter en 21 jaar maar leeftijd maakt niet uit. Onafscheidelijk, Tjibbe en Dave. Zeilen, vissen, mountainbiken, zwemmen, volleyballen, beton storten etc. alles samen. Siebe is bij zijn klasgenootje Greg hier in de straat en is weer blij met een speel maatje. Siebe, Dave en Tjibbe zijn ook naar de Cherry Bowl drive-in bioscoop geweest afgelopen donderdag. Ze hebben de achterklep van de auto helemaal volgepropt met kussens, klep open, radio op de juiste golflengte en keihard, emmers met popcorn op schoot en dan samen naar de nieuwste film van Harry Potter kijken. Om half 1 's nachts kwamen ze pas terug. De film begint pas rond half 10 als het buiten donker wordt.

's Avonds maken we vuurtjes en de beroemde smores. We hebben nu een nieuwe variant via Tjibbe's Amerikaanse juf: een bananenboot. een soort gebarbequede banaan met marshmellows erin. Even testen vanavond en dan komt het recept hier op het blog, als het lekker is natuurlijk.

zaterdag 16 juli 2011

Betsy in de verkoop

Even een dagje niets doen achter de rug. De jongens hebben de hele dag met de lego gespeeld. Pe en ik hebben een stuk gefietst. Deze omgeving is erg mooi aan het Lake Ontario. Gigantisch meer overigens. We zijn ook even naar het dorpje Trenton geweest maar daar valt weinig te beleven. Picton ziet er daarentegen wel erg leuk uit maar daar zijn we als een streep doorheen gezoefd, helaas verkeerd ingeschat achteraf. Het is hier wel wat meer Europees. Veel meer soorten kaas in de supermarkt en  kleinere auto's. Veel mensen uit Quebec zijn hier ook op vakantie en spreken alleen maar Frans. Een beetje Engels Frans. Snap je? Frans op zijn Engels, huh? Knauwerig Frans. dus... Ik heb zes jaar Frans op de middelbare school gehad maar kan hier geen touw aan vast knopen.

Verder niet veel gedaan. Alleen is het nu tijd geworden om de caravan te koop te zetten. We hebben haar een naam geven, Betsy. Gelukkig hebben we dat niet lang volgehouden anders waren we ons waarschijnlijk teveel aan haar gaan hechten. Ze functioneert zo goed voor ons. Helaas wordt het teveel om te onderhouden en zullen we verder geen tijd hebben om met haar op pad te gaan dus moet ze weg. In eerste instantie wilden we de caravan nog bewaren voor later, als wij oud zijn maar dat duurt nog zooooooo lang!

We staan nu op de camping bij Toronto op steenworp afstand van de grootste snelweg door Toronto. Dat is hier vrij gebruikelijk als je dichtbij een stad staat. Morgen laten we de caravan staan en gaan we naar de Niagara watervallen. Daarna rijden we terug naar Toronto en slapen we 2 nachtjes in het centrum van de stad in een hotel, dat is handiger. Peter is er al vaak geweest maar ik nog nooit ben heel benieuwd! Schijnt erg leuk te zijn.

keep you posted.

donderdag 14 juli 2011

nellie, jan en jannie

Net op tijd. Een dag voordat de drie maanden in Amerika om zijn, zijn we het land uit. Via het noorden rijden we nu door Ontario, Canada. Heel karakteristiek met huizen van rood steen met wit houtwerk. 

Hier wonen heel veel Nederlandse boeren die hier eind jaren 50 naartoe verhuisd zijn. Schijnt dat 75% van de mensen hier, oorspronkelijk Nederlands zijn.Op de camping hebben we een prachtige plek aan het water. We staan naast familie de Jong en worden uitgenodigd voor een “bakkie koffie”. Dat soort uitdrukkingen kent men nog wel, gezelligheid, bakkie koffie, oliebollen en kroketten. De ouders van Nellie en John spraken vroeger Fries of Nederlands thuis als ze iets in het geheim wilden zeggen maar verder niet. Zo is de Nederlandse taal hier snel uitgestorven. Hun dochters spreken geen enkel woord Nederlands. Eigenlijk drinken we normaal gesproken geen koffie’s avonds maar we wilden niet flauw doen. Na de koffie maakte Nellie haar eigen beroemde Baileys met slagroom, chocolade en van alles, brrrr. Pe en ik hebben de hele nacht met krampen in bed gelegen. Tjibbe vroeg waarom ik van die wallen had en waarom we het drankje niet afgeslagen hadden. Dat vonden we onbeleefd maar ga ik een volgende keer wel doen. Er zijn hier, in Ontario, gigantische boerderijen. De melkkoeien boerderijen zijn volledig automatisch met honderden koeien ipv de 100 koeien die men hier vroeger op 1 boerderij kon melken.. Ze hebben allemaal een chip in hun oor waardoor het geven van voer en het melken door robots gedaan wordt. De landbouw is vooral maïs en graan. Kilometers lang en ver. Vrijwel iedereen heeft een eigen grote groententuin bij zijn huis en de was hangt overal buiten. Iets wat je in Amerika bijna niet meer ziet alleen nog veel bij de Amish. De rode baksteen huizen komen uit de tijd van de loyalisten uit Engeland. Zij zijn hier rond 
1775 naartoe getrokken.



We staan nu op de camping bij Jan en Jannie. Een Nederlands echtpaar van in de 50 die het roer omgegooid heeft en een camping heeft gekocht. Zeven maanden werken en dan vijf maanden op vakantie naar het zuiden van Amerika. Er zijn ook overal mensen die full time in hun caravan wonen. Zes maanden in hetNoorden zoals Canada en daarna zes maanden in het zuiden van Amerika. De temperatuur is hier perfect, 25 graden ongeveer. Morgen trekken we richting het hippe Toronto voor Twee nachtjes en dan een beetje richting Michigan naar het meer.

dinsdag 12 juli 2011

adirondecks

We zijn 2 dagen in Wilmington, Adirondecks gebleven. Dit gebied stond op mijn lijstje want ik heb ooit een artikel over dit gebied gelezen. Het ligt aan de andere kant van Lake Champlain in de staat New York. Eerst 2 nachten in Burlington, een studenten stad in Vermont. De eerste nacht in Burlington staan we heel mooi. Helaas moeten we de 2de nacht verplaatsen en dat is minder. In het weekend is het erg druk en sta je hier hutje mutje. We staan knalstrak tussen andere kampeerders met rokende vuren en hijgende honden. Je hebt hier niet zoveel contact met mensen zoals in Australië en Nieuw Zeeland. Iedereen is erg op zichzelf en heeft ook alles dus je hoeft niets bij elkaar te lenen. Er zijn geen gemeenschappelijke keukens en veel mensen hebben eigen douche en toilet.

In Burlington hebben we donderdag avond heerlijk gegeten bij l'Amante. Noord Italiaans (?) en heel lekker, precies goed en niet teveel. De dag daarna zijn we door het plaatsje gefietst. Het is hip met veel modebewuste jongeren die onderling wat lopen te sjansen en te flaneren. Een heel verschil met het nette publiek bij Harvard. Hier verkoopt American Appearel en de Urban Outfitters volgens mij goed. In Boston, Polo en Dockers. Een beetje overdreven maar globaal genomen. Aan het eind van de dag hebben de jongens gevoetbald. We hebben een voetbal mee en er kwamen meteen jongens om een team te vormen. De jongens zijn 16 jaar en zitten op een voetbal academie en reizen heel Amerika door. Ze zijn vanuit Afrika gekomen en vrienden van ze zijn al door AC Milan geselecteerd. Tjibbe en Siebe deden goed mee en de jongens zaten al op ze te wachten!

Zaterdag zijn we met de boot naar de Adirondecks gevaren. een uur varen. We staan op de camping in North Pole, de plek waar volgens de omgeving hier, Santa Claus zijn workshop heeft. Hoe verzinnen ze het. De sfeer is aan deze kant van het meer Lake Champlain is erg rustiek. Prachtige meren met kleine cabins, herten geweien, wollen dekens en sneeuwschoenen. Natuurlijk ook heel veel Adirondeck stoelen !! Je kent ze wel. Heerlijke comfortabele houten stoelen voor in de tuin. In 1932 en 1980 zijn hier de winterspelen gehouden en dat zie je nog overal. Een 400 meter schaatsbaan, ijshockey hal die nog open is, ski-schansen. Daarnaast wordt hier ook heel veel gemountainbiked en geracefietst. De camping waar we op staan is prachtig. We hebben het gevoel dat we hier alleen staan. Dat is natuurlijk niet zo maar je ziet geen buren omdat je in het bos staat.

Erg mooi en sfeervol hier. Prachtige plek om nog eens terug te komen en dan dagenlang te gaan kanoën met een picknickmand mee. 


vrijdag 8 juli 2011

ijsje of meisje?

vandaag zijn we naar de fabriek van Ben en Jerry's geweest in Waterbury, Vermont. We rijden nl richting Burlington en het is onderweg. Het is een leuk merk en ze hebben het slim aangepakt. Je denkt dat het heel wat is maar de produktie lijn is vrij klein. Goeie PR. Aan het eind van de rondleiding hebben we de nieuwe smaak van mogen proeven met chips en chocolade erin. Gigantisch druk en er werden vele t-shirts verkocht!

Verder is Vermont enorm groen. Het is bekend om de grote boerderijen met rode schuren die overal tussen de heuvels staan.


gesprekje met Siebe:
S: .....en dan zie je een lekker ding
A:  wat bedoel je met lekker ding, een ijsje?
S: nee mam, dat snap je toch wel een M ervoor.

We hebben vandaag ook een Dog Chapel gezien. Als je je hond wilt laten dopen kan dat in Vermont. Alles kan hier in de States.

donderdag 7 juli 2011

Siebe is 10


Jongens het is voorbij, we hebben de verjaardag van Siebe gevierd en de cadeaux zijn uitgepakt! Een LEGO space schip van Starwars, een DS spelletje en een nieuw fiets zadel. De taart was heerlijk en 3 kinderen hebben pannenkoeken bij ons gegeten. s' Middags hebben we put-put gespeeld, midget golf. Midget golf is super populair in Amerika. Vrijwel elk dorp heeft minimaal 1 put-put baan maar de Pirate's Cove is het allerleukst.

Op de 4th july hebben we niet veel bijzonders gedaan hier in Acadia. Peter, Tjibbe en ik hebben  gefietst. Siebe is de hele dag bij een vriendje geweest en mocht als klap op de vuurpijl ook nog bij hem slapen ! Een leuk gezin uit Connecticut met een meeeegaaaaa caravan die je achter je truck aantrekt. Slaapplek genoeg, 2 stapelbedden, een slaap bank, een eettafel die naar beneden kan en waar 2 personen op kunnen slapen, en een volwaardig 2 persoonsbed! Twee flatscreen televisies en twee badkamers. Niet te geloven zo groot. Siebe heeft de tijd van zijn leven gehad, op de Wii gespeeld tot 24.00, 3 bakken popcorn naar binnen gewerkt etc. Helemaal afgedraaid kwam hij weer terug, gezellig. Ik begrijp nu wel waarom onze caravan zo cute is, hij is net zo groot als de keuken van die familie volgens Siebe. In Europa kun je zo'n caravan niet kwijt en ik betwijfel ook dat er europeese auto's zijn die hem kunnen trekken. Je bent hier trouwens ook allemaal aangesloten op het riool. Wij zijn samen met de tentbewoners de enigen die gebruik maken van de douches en toiletten.

Verder kan ik nog niet zo goed onder woorden brengen wat ik van Maine vind. Er zijn enorme tegenstellingen. Op sommige plekken langs de kust is het enorm rijk met prachtige houten huizen, wilde bloemen etc en op andere plekken enorm arm. Je ziet veel verlaten huizen, motels en winkels. Kilometers niets te bekennen en zeker geen lekkere koffie te krijgen. Groen, groen en bomen. Sommige stukken zien er uit alsof je in de hemel bent zoals je in films ziet met een wazig, mistig randje eromheen. Het verbaast me ook dat het hier zo groen is langs de oceaan. In Nederland, bijvoorbeeld in Egmond waar ik jerenlang gewoond heb, kunnen weinig planten groeien. Wat grijze distels, helm gras en rozenbottel struiken. Hier groeit van alles. Ik weet het nog even niet. Misschien moet je hier naartoe als je rust nodig hebt. Ik hou wel van een beetje leven na 50 kilometer ipv auto garages. Heel veel houtzagerijen, houtwerk artiesten shows (live sculpturen maken met kettingzagen) en bomen plantages heb je hier. Goed ik moet het even verwerken. Vandaag hebben we een mountainbike route gefietst en Siebe zag enorme eland sporen. Hier heb ik ze op de foto. Mijn teennagel zit er hier nog helemaal op maar een paar minuten later nog maar voor de helft, auw....Was een leuke tocht maar soms iets te heftig vond ikzelf op mijn teenslippers stijl naar beneden. Smalle paadjes met heel veel wortels van bomen. Eerlijk gezegd niet relaxt. Ik maak me dan altijd zorgen over de kinderen die eraf ketsen maar ik geloof dat zij zich meer zorgen om mij moeten maken.

Nu op naar de staat New York en Lake Champlain. Morgen gaan we waarschijnlijk de fabriek van Ben en Jerry's bezoeken. Ben benieuwd. Misschien mogen we alle smaken proeven... 

zondag 3 juli 2011

de spanning is te snijden...

het is bijna zover... In Nederland is Siebe op dit moment officieel jarig maar hier moet hij nog 2 uur wachten. Al weken heeft hij het erover, wat zeg ik, al maanden. Overal waar we komen weet hij een cadeautje. We hebben inmiddels een enorme lijst en sinds een paar dagen staat er ineens een vouwfiets? bovenaan het lijstje. Handig voor in de caravan. Eigenlijk is Siebe een week te vroeg geboren, gelukkig maar want anders was hij bijna altijd in de grote vakantie jarig geweest en dat betekent weinig mensen op zijn feestje en weinig cadeaux. We mogen hem er graag mee pesten zoals vandaag als we een kano huren. o ja Siebe dat is alvast voor je verjaardag... och wat zielig voor Siebe hoor ik jullie denken maar hij gooit zijn verjaardag met alles in de strijd.  Vandaag wilde ik liever niet dat hij met een wild vreemde familie naar het zwembad ging. Ja maar morgen ben ik jarig... Nee Siebe ik ken die moeder niet eens. Vervolgens komt er een gigantische truck langsrijden, helemaal vol met kinderen en de moeder kwam zich even voorstellen. Had Siebe even geregeld. Ok dan en hij klimt weer in die truck.

Gelukkig het is bijna morgen. We hebben geen slingers maar ik ga met toilet papier de caravan versieren. De taart staat al in de koelkast. Heel toevallig kwam er een dame langsrijden op de camping met de klep open van haar auto. De laadbak was helemaal gevuld met vers gebakken taarten en koekjes. De kaarsjes hebben we al wekenlang in huis dus het loopt gesmeerd. Volgens mij hoor ik Siebe praten in zijn dromen over zijn verjaardag. We gaan pannenkoeken eten en Siebe vroeg meteen of hij een vriendje mocht uitnodigen als hij die zou hebben. Prima hebben we gezegd maar het zijn nu al 3 vriendjes en hij heeft ook een vriendinnetje ontmoet... ben benieuwd hoeveel kinderen het er worden morgen.

Overmorgen is Amerika ook jarig. Het wordt een groot feest met veel parade's. Vaak is er 's avonds vuurwerk. Ben benieuwd, nu snel slingers ophangen.

Over 2 dagen dag vraagt Siebe zeker om een ijsje omdat hij de dag ervoor jarig was! Of misschien omdat hij over 364 (incl. 29 febr.) dagen weer jarig is. Tien jaar alweer!

vrijdag 1 juli 2011

ipad kwijt


Dinsdag en woensdag zijn we in Boston geweest. Peter wilde graag een keer op Harvard kijken. Volgens mij wil hij zich het liefst aanmelden. Het is een aardige stad. John F Kennedy is hier opgegroeid. De eerste dag zijn we met de fiets op de ferry naar het centrum gevaren. Een leuke tocht langs allemaal eilandjes. In de stad is het niet altijd even overzichtelijk met de fiets, automobilisten zijn daar hier niet echt aan gewend. We hebben eerst het Science museum bezocht. Urenlang hebben we allerlei proefjes etc. gedaan. Door de jaren heen hebben we al heel wat van dit soort musea bezocht hier in Amerika omdat het leuk is voor jong en oud. Er is zoveel te doen, te zien en te leren. Die musea zijn hier in Amerika ook super groot en goed! Hier en daar wordt een powerpoint presentatie gehouden over allerlei facetten van de natuurkunde en techniek. Er is ook een foto tentoonstelling over mensen en wat ze elke dag eten. De één eet alleen maar huismerken, de ander drinkt ’s morgens zijn eigen urine, iemand die alleen maar kleine hoeveelheden eet, een dame van de masai die alleen maar melk, geel water uit de put, runderbloed drinkt en rundervlees eet etc. Iedereen heeft een eigen theorie, gewoonte of budget.
Na dit bezoek zijn we langs de rivier naar de wijk Cambridge gereden. Dit is een leuke wijk waar de universiteits gebouwen van Harvard staan. In het midden is een heel groot grasveld met allemaal stoelen. Leuk om te zien. Veel jongeren volgen hier in de zomer bepaalde vakken omdat ze niet 3 maanden naar huis willen of om de niet gehaalde vakken alsnog over te doen. Het was nog vrij druk. Bij Wagamama hebben we wat gegeten en daarna nog een stuk door de stad fietsen naar de ferry. We hebben die van 19.30 net niet gehaald en Peter zette de fietsen op slot. (ipad op een muurtje gelegd) Er speelde een hele swingende band met 70-80 muziek. Barry White en al zijn vrienden. We haalden nog maar net de laatste boot, een uur later. Aan de andere kant merkten we dat de ipad weg was. Balen !! het is ons brein met oa nieuwe ideeën lijstjes, routeplanner. De boot ging niet meer en we hebben de security gebeld van het Hotel bij de pont. We zijn in NY ook al een keer de ipad kwijtgeraakt in een winkel. Op het moment dat we het merkten zijn we meteen terug gegaan met de taxi. De chauffeur had er geen vertrouwen in. Pe sprong de auto uit en wij bleven zitten. Meerdere scenario’s hebben we aan moeten horen van niet te vertrouwen mensen in NY, onbetrouwbaar winkelpersoneel, 5% vindt ooit zijn spullen terug...Pe kwam met een brede smile de winkel uit dus niets aan het handje. 
Nu weer na een kwartier belden we nog een keer en Andrew had buiten rondgekeken en heeft 2 uur later de ipad gewoon terug gevonden!!! Wat een mazzel. nu uitkijken want 3 keer is scheepsrecht!
 
Woensdag hebben we eerst de ipad opgehaald en daarna zijn we naar het JFK museum and library gegaan. Heel indrukwekkend om te zien wat hij allemaal heeft gedaan in zijn korte leven. Tjibbe vond het ook leuk allemaal maar Siebe heeft vooral naar de filmpjes gekeken. ’s Avonds een vuurtje gemaakt en we gaan we verder richting Maine: Vacationland. Elke staat heeft hier zijn eigen slogan die op het nummerbord van je auto staat. New Hampshire heeft : live free or die!!

Wat zouden we voor Nederland kunnen doen?
Siebe:     Nederland: het land van het water
Peter:      Nederland: tolerantie
Tjibbe:     Nederland: de druk van het water
Angeliqu:  Nederland: lekker gezellig

woensdag 29 juni 2011

Siebe's heeft een nachtmerrie gehad

....vertelde Siebe net tijdens het ontbijt. Waarover dan vroegen wij geïnteresseerd. Dat we in Amerika gaan wonen! Wij dachten over draken, haaien, z'n broer of vervelende ouders.

In plaats van vertrekken zijn we zondag op verzoek van de jongens op de camping gebleven. Ze willen nog meer relaxen en vissen. Prima.

Vandaag zijn we verder getrokken richting Wompatuck State Park net iets onder Boston. Hier blijven we en willen met de boot en fiets op-en-neer naar Boston gaan.

Onderweg zijn we naar het plaatsje Plymouth geweest. Hier zijn de eerste kolonisten vanuit Engeland aangekomen met het schip  “the Mayflower”. Deze mensen zijn eerst vanuit Engeland naar Leiden, in Nederland, gevlucht omdat ze gereformeerd christen waren en de koning van Engeland accepteerde dat niet.  De Nederlanders waren toen al heel tolerant en er leefden veel verschillende geloven naast elkaar. Dit speelt zich allemaal af rond 1610. Rond 1620 is deze groep Engelsen naar Amerika gegaan. Met ongeveer 120 man op het schip in 66 dagen over de oceaan. De helft stierf gedurende de eerste barre winter na aankomst maar gelukkig kwamen er snel meer boten vanuit Europa.

De hele geschiedenis spelen mensen na in een openluchtmuseum, Plimoth Plantation. Men heeft de nog overgebleven bestaande huizen van de kolonisten naar het museum vervoerd.  De hutten van de indianen, die in dit gebied leefden, zijn nagebouwd. In de gids wordt aangegeven dat we geen grapjes over de indianen mogen maken, geen uch en ho etc. mogen zeggen als we ze tegenkomen .  Als de eerste mega dikke verkleede  indiaan, inclusief Mohawk,  in een electrische rolstoel aan komt rijden, omdat hij zeker niet meer kan lopen,  kunnen we het onderling niet laten om daar toch grapjes over te maken.  In het dorp blijkt echter dat iedereen die er werkt zich helemaal inleeft in haar of zijn rol. De indianen stammen ook echt van de indianen af en weten werkelijk waar alles. Misschien leuk te weten dat :
-          Een indianen gezin hier een zomerhuis van riet en een winterhuis van boomschors heeft. Geen tipi tent dus hier in oost amerika.
-          Indianen elkaar nooit dood maakten in een gevecht, dat hebben ze van de Europeanen geleerd. Ze sloegen elkaar maar alleen een gebroken been.
-          Een indiaan een boot uit een boomstam maakt door de binnenkant er heel precies uit te branden. Dit proces duurt een week, 24 uur per dag en de boot gaat daarna tot 30 jaar mee!
-          Een indianen gezin maximaal 3 kinderen heeft.
-          Een indianen jongetje heel weinig hoeft te doen, dat zou Siebe ook wel willen !!
-          Indianen verbouwen volgens het 3 sisters principe: op een stuk land verbouwt men maïs, daarlangs klimmen bonen omhoog en op de grond groeien pompoenen tegen het onkruid.

Heel erg leuk om allemaal te zien hoe de indianen leefden. Daarna naar het dorp van de Engelsen. Ook hier was iedereen super serieus en waanden we ons in de wereld van 1627. Alle personen spraken oud Engels en zelfs oud-Nederlands omdat ze in Leiden gewoond hebben voor de overtocht naar Amerika in 1610-1620! Heel knap. Iedereen vertelde verhalen en bleef volledig in zijn rol. Men bakte brood in een grote gemeenschappelijke houtoven, Siebe mocht een hek bouwen met een boer, er was een ‘dokter’ en diestmeiden. Je kon bij iedereen in zijn huis stappen en ieder had zijn verhaal. Zoals :
-          De kolonisten hun zaden meenamen uit Engeland en Nederland.
-          Iedereen pas trouwde rond zijn dertigste.
-          Dat minimaal  50% niet kon lezen en schrijven.


We stonden alle vier aandachtig te luisteren en we mochten allemaal vragen stellen.  Een jongen vroeg of Siebe thuis ook op jacht moest. Siebe haalde meteen zijn zakmes uit zijn zak maar de jongen bleef volledig in zijn rol en deed net of hij die nog nooit gezien had. 

Siebe zou best in dat dorp willen wonen want daar hoef je in ieder geval niet naar school.

In de auto waren we allemaal een beetje stil want het was net alsof iedereen nog aan het door fantaseren was over het leven in de zeventiende eeuw. Het lijkt natuurlijk wel allemaal wel relaxt en vredig maar ik weet niet of je nu nog wel zin hebt om de hele dag bezig te zijn met het zoeken van eten en het bereiden van de maaltijd.

maandag 27 juni 2011

smile

Na een langzame start qua tempo zijn we vrijdag naar Provincetown gereden op het uiterste puntje van Cape Cod. Een drukte van jewelste want er is Portugal festival, ter ere van de eerste kolonisten uit Portugal die eeuwen geleden op deze plek geland zijn. Na een paar kilometer door een landelijk duingebied ineens een bruisend dorpje. Helemaal vol met galleries, gays en leuke terrasjes.  Mannen verkleed als vrouw op fietsen en zingend over de straat. Erg leuk en verrassend hier in Amerika en in zo’n klein dorp. Het lijkt wel een beetje op Amsterdam! Cape Cod moet ook helemaal vol zitten met kunstenaars want vrijwel alle kunst is van locale artiesten.


We hebben heerlijke malassada’s gegeten in een Portugeese bakkerij met heerlijke koffie. Een malassada is een soort oliebol maar dan langwerpig. Gemaakt van meel, eieren, melk en margarine. Ze smaken goed en zijn veel minder vet dan de Nederlandse versie. Heerlijk met poedersuiker. We hebben nog een soort gekke rekwisieten-, boeken-, interieur- en schelpen winkel bezocht. Tenslotte langs een klein museum en daarna via de haven terug naar de auto. Langs de kust hier heb je een hele strook met zomerhuisjes. Piep kleine houten huisjes die naast elkaar aan het strand staan. Elke keer ongeveer 10 dezelfde huisjes. Een soort zomer vakantie club. Dat zie je wel meer in Amerika. Een groep families met een zomerhuisje, een clubhuis en wat sportvelden. Er worden allemaal activiteiten voor de kinderen georganiseerd zoals zwem-, toneel- en tennisles. Vaak is het huisje al generaties in bezit dus de families kennen elkaar goed. Dit soort 'zomerkamp' ken ik niet in Nederland en het is niet te vergelijken met een bungalow park. Het is authentieker.

Vandaag, zaterdag, is er weer een stralend blauwe lucht. De jongens hebben wat vrienden op de camping en zijn veel weg op de fiets. In een meertje dichtbij zijn ze aan het vissen.'Catch and release' is het beleid. Je moet je vangst dus teruggooien. Om de steiger zwemt een enorm grote ‘snapping turtle’. Het lijkt wel een beest uit de prehistorie. Hij eet het aas van je haak af en volgens mensen om ons heen bijt hij. Vissen is echt hééééél populair hier in Amerika. Als je een beetje man bent heb je meerdere hengels. Een hengel-achter-je-aan-rol-karretje, hengelhouders voorop je auto, hengeldragers achterop je auto incl. coolbox, t-shirts en petten met hengelende beren etc. Gelukkig hebben onze jongens een hengel. Ik had Pe er één moeten geven voor zijn verjaardag! Vrouwen vissen overigens ook heel fanatiek!

Het valt ons ook op dat Amerikanen dol op honden zijn. Iedereen heeft werkelijk waar een hond. Eigenlijk bedoel ik minimaal één hond. We hebben al meerdere malen op camping meegemaakt dat er een massale zoektocht wordt georganiseerd naar een kwijtgeraakte hond of bijvoorbeeld, vandaag nog, was er een hond gevonden...”some one missing  a dog ?” wordt er dan geroepen. In koffie winkels hebben ze vaak honden koekjes. Het gesprek gaat ook vaak over honden. Die ene keer bij de kapper vroeg de kapster ook of ik een hond had? Dat is me in Nederland nog nooit gevraagd! Honden winkel, honden kleding, honden bumper stickers met wat voor hond je hebt etc. Iedereen heeft ook een hondenpoep zakjes houder aan de hondenriem hangen. Het is nl 'not done' als je de poep op straat of ergens anders laat liggen. Let wel : er worden grapjes gemaakt over Europa waar men dit niet doet, zelfs in films !Siebe wil heel graag een hond. Eigenlijk wil hij een puppy. Maar ja, dat is lastig. Misschien een hondje met een baby face? Hondenliefde gaat voor onze overburen op de camping wel heel erg ver. ‘Daddy is home’, riep de buurman gisteravond bij binnenkomst in de klapkar naar zijn vrouw en 2 hondjes. Geen kind te bekennen, hij is al tegen de zestig. Kortom , wij twijfelen enorm. Siebe is binnenkort jarig maar er zal zeker geen puppy in zijn kadootje zitten. 

Vlak bij onze camping is een State Park waar je kunt kamperen. We wilden er aanvankelijk naartoe maar zijn alleen een beetje lui en staan al 5 nachten op dezelfde plek. Het is hier nl ook erg mooi. We hebben wel door het park gefietst en bij een meertje lagen wat boten te huur. Tjibbe en Siebe zijn een uurtje gaan zeilen met een Sunfish. Lekker windje en een overzichtelijk meer.

Op de fietspaden naar het park staan overal  teksten zoals xing  (crossing) , look out, etc. Er staat ook SMILE. Leuk gevonden. Lekker fietsen en vergeet vooral niet te lachen. Ik vertelde het zojuist aan Tjibbe, zegt hij : mam daar staat 5 MILE. Ok, maar ik vind smile eigenlijk leuker.

Siebe komt net binnen. Peter moest hem natuurlijk ophalen in het donker. We horen van iedereen dat onze jongens zich zo goed gedragen. Ze bedanken iedereen voor het spelen, eten etc.  Siebe slaat nu helemaal door en heeft zojuist een canadeese jongen uit Montreal die zowel  Frans als Engels spreekt, gecomplimenteerd voor zijn Engels!  Waar Pe en zijn vader bijstonden! Niet te geloven. Straks krijg ik nog een complimentje voor mijn Nederlands... van Siebe.


vrijdag 24 juni 2011

walvissen vangen


Peter en ik zijn vroeg wakker en zitten om 7.30 al op de fiets om even een rondje over het eiland van Jamestown te fietsen. De jongens slapen nog. Je ziet overal schuren waar mensen buitenhuisjes van hebben gemaakt. Dit is een leuk eiland. Het ruikt langs de hele weg naar wilde kamperfoelie die hier in het wild groeit. Je ziet ook veel wilde kleine rozen groeien. Na een uurtje waren we terug, even ontbijten en huiswerk maken. Daarna met de caravan naar Cape Cod . Onder Cape Cod ligt het eiland Martha’s Vineyard en Nantucket. Ik had geen idee dat dat eilanden waren. Het klinkt zo bekend zoals een boek? Of film misschien?

De Sweet Water Campground is erg mooi en we zijn één van de weinigen die hier staan. We snappen er niets van want we dachten dat de vakanties waren begonnen maar we zien weinig gezinnen. Alleen in het weekend. We hebben een plek in het bos met niemand om ons heen. Heerlijk rustig. Tijdens een fietstocht hebben we weer een super boekenwinkel gevonden, The Brewster Bookstore.  Tjibbe gaat er een verhaaltje over schrijven op ons boekenblog, www.readyoureyesout.blogspot.com. Je hebt hier heel veel fietspaden door de bossen. Het is mogelijk om naar het puntje van Cape Cod te fietsen en met de bus terug te gaan. Je fiets kun je voorop een fietsenrek zetten, handig! Misschien gaan we dat morgen doen maar het regent nu een beetje dus we wachten het even af.


Een rustdag. Siebe heeft tot 15.00 in zijn pyama broek rondgelopen en toen moesten we toch echt even naar de supermarkt. Onderweg hebben we een lavendel farm bezocht. Er wordt aardbeien-lavendel jam, citroen-lavendel jam, verschillende soorten lavendel planten en losse lavendel verkocht. 

Het regent nog steeds een beetje dus we besluiten niet te gaan fietsen maar rond te rijden en wat wandelingen te maken. Allereerst naar het huis van Kapitein Penniman. Halverwege 1800 heeft hij het huis laten bouwen voor zijn gezin. Na zijn trouwerij is hij weer op walvissenjacht gegaan en na vier jaar kwam hij weer terug. Zo ging dat in die tijd. Zelfs toen het echtpaar kleine kinderen had, ging hij soms 5 jaar weg. Zijn vrouw Augusta ging ook wel eens een paar jaar mee voor de gezelligheid en dan bleven de kinderen gewoon logeren bij een tante. Wat een verschil met het gezinsleven van nu !

Daarna zijn we naar een natuurcentrum gegaan waar het verleden en het ontstaan van Cape Cod uitgelegd wordt. Voordat de Europeanen hier kwamen vanaf 1620 leefden hier indianen. De indianen en Europeanen handelden veel met elkaar en de Europeanen hebben van de indianen geleerd hoe je walvissen kunt vangen. In Europa was grote vraag naar baleinen ( voor oa in de corsetten van de dames) en de olie van de walvissen.  Het schijnt dat walvis olie nog steeds de beste ooit is en dat het tegenwoordig nog steeds niet geëvenaard kan worden. 

Cape Cod is het meest oosterlijke puntje van Amerika en het meest verraderlijkst. Er zijn vroeger heel wat grote boten gezonken voor deze kust. Gemiddeld 3 schepen per maand! Hier is de reddings brigade als eerste opgericht en ze hebben duizenden schipbreukelingen gered. We hebben filmpjes gezien van houten 3-4 masters in begin 1900 die walvissen aan het jagen waren, wat een zware baan en wat een ruig leven. Je moest uitkijken dat je geen klap van de staart van de walvis kreeg want dan brak je roeibootje doormidden. Het leven op een schip leverde zoveel geld op dat je die risico’s nam.

Uit het verleden stappen we de realiteit weer in een hebben de 3-D versie van Kongfu Panda in de bioscoop gezien!

woensdag 22 juni 2011

negen jaar op huwelijksreis

Na 2 nachten in Mystic en ons zeilavontuur zijn we weer op pad gegaan met ons huis achter de auto aan. Binnen 20 minuten zijn we volledig opgeruimd en klaar om te vertrekken richting Jamestown. Heel leuk gebied van Amerika. Prachtige natuur, veel wilde rodondendrons van soms wel 5 meter hoog. De tuinen zien er wat engelser uit met veel pluk bloemen. De huizen hebben vaak  gekleurde nepluikjes . We zijn naar een State Camping gereden op een klein eiland dat Jamestown heet. Op een een State Camping sta je vaker midden in de natuur, heb je meer plek maar het is iets minder luxe. Geen WIFI, soms geen water en geenelectriciteit. Als je zorgt dat je water tank en batterij gevuld is is het geen enkel probleem. We wisselen een beetje af.


Op naar Newport na het afhaken van de caravan en we nemen de fietsen mee. Newport is het dorp, ongeveer evenveel inwoners als Heiloo, waar de mega rijken van de 19de eeuw hun zomerverblijven bouwden aan de oceaan. Tientallen mansions zijn er. Je kunt er een aantal bezoeken omdat ze qua onderhoud zoveel kosten, zijn ze aan de staat gedoneerd voor bezoekers. Wij hebben “the Breakers”mansion bezocht. Een huis van de familie Vanderbilt die bijna begin 19de eeuw alle spoorwegen van Amerika hebben gebouwd. Sinds dat we aan het reizen zijn zijn we al meerdere huizen van de Vanderbilts gepasseerd maar we hebben nog nooit 1 bezichtigd. Dit huis met 70 kamers is het zomer verblijf van de familie met 6 kinderen.  Walk-in-closets waren toen al heel gewoon, parketvloeren van 10 soorten hout, mozaïk vloeren en het meest bijzonderst vond ik de ligbaden in de badkamer. Deze hadden 4 waterknoppen. Twee voor warm- en koud zoetwater en je voelt hem al aankomen.... Twee knoppen voor warm- en koud oceaan water! Prachtig is het huis behouden met grote trappen en balkons. Binnendoor loopt een verstopt gangenstelsel voor de bediendes want die moesten onzichtbaar zijn. De vrouwelijke bediendes mochten alleen boven komen en de mannelijke bediendes alleen beneden.We kregen allemaal een eigen headset en hebben jongeren versie van de rondleiding gedaan. Superleuk. Met allemaal leuke anekdotes, het wordt verteld door oude butlers en kamermeisjes.
Wist je dat de kinderen voor hun 18de niet samen met de volwassenen, hun ouders, mochten eten?
Wist je dat de kinderen tot hun 18de allemaal een middag dutje moesten doen?
Wist je dat kinderen absoluut niet in de keuken mochten komen?
Wist je dat kinderen zich minimaal 5 keer per dag moesten omkleden?

Het was heel erg leuk om het te zien en je kunt je bijna niet voorstellen hoe het leven van zo’n familie eruit moet hebben gezien in die rijkdom. Een kleinere mansion, Chateau de Mere,  die we bezocht hebben en die tot 1962 bewoond is gebleven incl. de butlers etc,  is van een man die thee en Chinees aardewerk importeerde in de 19de eeuw. Hij heeft opdracht gegeven om het huis te bouwen voordat hij ging trouwen. Vervolgens is hij samen met zijn vrouw 9 jaar!!!!!( ja, zo kan het ook) op huwelijksreis gegaan naar oa Europa en kwam terug met 4 kinderen.

Het dorp Newport is erg mondain, beetje Wassenaar, Laren etc. Alle winkels hebben de naam op de gevel in het gouden letters. Dat is waarschijnlijk een must. Wel heerlijke dingen te krijgen zoals een olijfolie, aged balsamico, heerlijke kaas en vers gebakken broden. Van alles wat gekocht dus dat wordt smikkelen. We hebben wat gegeten bij een Italiaan en eerlijk gezegd valt het uiteten toch vaak tegen in Amerika. Vaak net even te ‘Gourmet’. Teveel saus, teveel vet, te grote porties, teveel gratis refills qua cola etc. voor de kinderen zonder dat je erom vraagt en teveel ingrediënten in 1 gerecht.  Jammer. We hebben nog even door het dorp gefietst en daarna weer naar de caravan. Leuke plek!