Siebe's heeft een nachtmerrie gehad

....vertelde Siebe net tijdens het ontbijt. Waarover dan vroegen wij geïnteresseerd. Dat we in Amerika gaan wonen! Wij dachten over draken, haaien, z'n broer of vervelende ouders.

In plaats van vertrekken zijn we zondag op verzoek van de jongens op de camping gebleven. Ze willen nog meer relaxen en vissen. Prima.

Vandaag zijn we verder getrokken richting Wompatuck State Park net iets onder Boston. Hier blijven we en willen met de boot en fiets op-en-neer naar Boston gaan.

Onderweg zijn we naar het plaatsje Plymouth geweest. Hier zijn de eerste kolonisten vanuit Engeland aangekomen met het schip  “the Mayflower”. Deze mensen zijn eerst vanuit Engeland naar Leiden, in Nederland, gevlucht omdat ze gereformeerd christen waren en de koning van Engeland accepteerde dat niet.  De Nederlanders waren toen al heel tolerant en er leefden veel verschillende geloven naast elkaar. Dit speelt zich allemaal af rond 1610. Rond 1620 is deze groep Engelsen naar Amerika gegaan. Met ongeveer 120 man op het schip in 66 dagen over de oceaan. De helft stierf gedurende de eerste barre winter na aankomst maar gelukkig kwamen er snel meer boten vanuit Europa.

De hele geschiedenis spelen mensen na in een openluchtmuseum, Plimoth Plantation. Men heeft de nog overgebleven bestaande huizen van de kolonisten naar het museum vervoerd.  De hutten van de indianen, die in dit gebied leefden, zijn nagebouwd. In de gids wordt aangegeven dat we geen grapjes over de indianen mogen maken, geen uch en ho etc. mogen zeggen als we ze tegenkomen .  Als de eerste mega dikke verkleede  indiaan, inclusief Mohawk,  in een electrische rolstoel aan komt rijden, omdat hij zeker niet meer kan lopen,  kunnen we het onderling niet laten om daar toch grapjes over te maken.  In het dorp blijkt echter dat iedereen die er werkt zich helemaal inleeft in haar of zijn rol. De indianen stammen ook echt van de indianen af en weten werkelijk waar alles. Misschien leuk te weten dat :

-          Een indianen gezin hier een zomerhuis van riet en een winterhuis van boomschors heeft. Geen tipi tent dus hier in oost amerika.

-          Indianen elkaar nooit dood maakten in een gevecht, dat hebben ze van de Europeanen geleerd. Ze sloegen elkaar maar alleen een gebroken been.

-          Een indiaan een boot uit een boomstam maakt door de binnenkant er heel precies uit te branden. Dit proces duurt een week, 24 uur per dag en de boot gaat daarna tot 30 jaar mee!

-          Een indianen gezin maximaal 3 kinderen heeft.

-          Een indianen jongetje heel weinig hoeft te doen, dat zou Siebe ook wel willen !!

-          Indianen verbouwen volgens het 3 sisters principe: op een stuk land verbouwt men maïs, daarlangs klimmen bonen omhoog en op de grond groeien pompoenen tegen het onkruid.

Heel erg leuk om allemaal te zien hoe de indianen leefden. Daarna naar het dorp van de Engelsen. Ook hier was iedereen super serieus en waanden we ons in de wereld van 1627. Alle personen spraken oud Engels en zelfs oud-Nederlands omdat ze in Leiden gewoond hebben voor de overtocht naar Amerika in 1610-1620! Heel knap. Iedereen vertelde verhalen en bleef volledig in zijn rol. Men bakte brood in een grote gemeenschappelijke houtoven, Siebe mocht een hek bouwen met een boer, er was een ‘dokter’ en diestmeiden. Je kon bij iedereen in zijn huis stappen en ieder had zijn verhaal. Zoals :

-          De kolonisten hun zaden meenamen uit Engeland en Nederland.

-          Iedereen pas trouwde rond zijn dertigste.

-          Dat minimaal  50% niet kon lezen en schrijven.

We stonden alle vier aandachtig te luisteren en we mochten allemaal vragen stellen.  Een jongen vroeg of Siebe thuis ook op jacht moest. Siebe haalde meteen zijn zakmes uit zijn zak maar de jongen bleef volledig in zijn rol en deed net of hij die nog nooit gezien had. 

Siebe zou best in dat dorp willen wonen want daar hoef je in ieder geval niet naar school.

In de auto waren we allemaal een beetje stil want het was net alsof iedereen nog aan het door fantaseren was over het leven in de zeventiende eeuw. Het lijkt natuurlijk wel allemaal wel relaxt en vredig maar ik weet niet of je nu nog wel zin hebt om de hele dag bezig te zijn met het zoeken van eten en het bereiden van de maaltijd.

smile

Na een langzame start qua tempo zijn we vrijdag naar Provincetown gereden op het uiterste puntje van Cape Cod. Een drukte van jewelste want er is Portugal festival, ter ere van de eerste kolonisten uit Portugal die eeuwen geleden op deze plek geland zijn. Na een paar kilometer door een landelijk duingebied ineens een bruisend dorpje. Helemaal vol met galleries, gays en leuke terrasjes.  Mannen verkleed als vrouw op fietsen en zingend over de straat. Erg leuk en verrassend hier in Amerika en in zo’n klein dorp. Het lijkt wel een beetje op Amsterdam! Cape Cod moet ook helemaal vol zitten met kunstenaars want vrijwel alle kunst is van locale artiesten.

We hebben heerlijke malassada’s gegeten in een Portugeese bakkerij met heerlijke koffie. Een malassada is een soort oliebol maar dan langwerpig. Gemaakt van meel, eieren, melk en margarine. Ze smaken goed en zijn veel minder vet dan de Nederlandse versie. Heerlijk met poedersuiker. We hebben nog een soort gekke rekwisieten-, boeken-, interieur- en schelpen winkel bezocht. Tenslotte langs een klein museum en daarna via de haven terug naar de auto. Langs de kust hier heb je een hele strook met zomerhuisjes. Piep kleine houten huisjes die naast elkaar aan het strand staan. Elke keer ongeveer 10 dezelfde huisjes. Een soort zomer vakantie club. Dat zie je wel meer in Amerika. Een groep families met een zomerhuisje, een clubhuis en wat sportvelden. Er worden allemaal activiteiten voor de kinderen georganiseerd zoals zwem-, toneel- en tennisles. Vaak is het huisje al generaties in bezit dus de families kennen elkaar goed. Dit soort 'zomerkamp' ken ik niet in Nederland en het is niet te vergelijken met een bungalow park. Het is authentieker.

Vandaag, zaterdag, is er weer een stralend blauwe lucht. De jongens hebben wat vrienden op de camping en zijn veel weg op de fiets. In een meertje dichtbij zijn ze aan het vissen.'Catch and release' is het beleid. Je moet je vangst dus teruggooien. Om de steiger zwemt een enorm grote ‘snapping turtle’. Het lijkt wel een beest uit de prehistorie. Hij eet het aas van je haak af en volgens mensen om ons heen bijt hij. Vissen is echt hééééél populair hier in Amerika. Als je een beetje man bent heb je meerdere hengels. Een hengel-achter-je-aan-rol-karretje, hengelhouders voorop je auto, hengeldragers achterop je auto incl. coolbox, t-shirts en petten met hengelende beren etc. Gelukkig hebben onze jongens een hengel. Ik had Pe er één moeten geven voor zijn verjaardag! Vrouwen vissen overigens ook heel fanatiek!

Het valt ons ook op dat Amerikanen dol op honden zijn. Iedereen heeft werkelijk waar een hond. Eigenlijk bedoel ik minimaal één hond. We hebben al meerdere malen op camping meegemaakt dat er een massale zoektocht wordt georganiseerd naar een kwijtgeraakte hond of bijvoorbeeld, vandaag nog, was er een hond gevonden...”some one missing  a dog ?” wordt er dan geroepen. In koffie winkels hebben ze vaak honden koekjes. Het gesprek gaat ook vaak over honden. Die ene keer bij de kapper vroeg de kapster ook of ik een hond had? Dat is me in Nederland nog nooit gevraagd! Honden winkel, honden kleding, honden bumper stickers met wat voor hond je hebt etc. Iedereen heeft ook een hondenpoep zakjes houder aan de hondenriem hangen. Het is nl 'not done' als je de poep op straat of ergens anders laat liggen. Let wel : er worden grapjes gemaakt over Europa waar men dit niet doet, zelfs in films !Siebe wil heel graag een hond. Eigenlijk wil hij een puppy. Maar ja, dat is lastig. Misschien een hondje met een baby face? Hondenliefde gaat voor onze overburen op de camping wel heel erg ver. ‘Daddy is home’, riep de buurman gisteravond bij binnenkomst in de klapkar naar zijn vrouw en 2 hondjes. Geen kind te bekennen, hij is al tegen de zestig. Kortom , wij twijfelen enorm. Siebe is binnenkort jarig maar er zal zeker geen puppy in zijn kadootje zitten. 

Vlak bij onze camping is een State Park waar je kunt kamperen. We wilden er aanvankelijk naartoe maar zijn alleen een beetje lui en staan al 5 nachten op dezelfde plek. Het is hier nl ook erg mooi. We hebben wel door het park gefietst en bij een meertje lagen wat boten te huur. Tjibbe en Siebe zijn een uurtje gaan zeilen met een Sunfish. Lekker windje en een overzichtelijk meer.

Op de fietspaden naar het park staan overal  teksten zoals xing  (crossing) , look out, etc. Er staat ook SMILE. Leuk gevonden. Lekker fietsen en vergeet vooral niet te lachen. Ik vertelde het zojuist aan Tjibbe, zegt hij : mam daar staat 5 MILE. Ok, maar ik vind smile eigenlijk leuker.

Siebe komt net binnen. Peter moest hem natuurlijk ophalen in het donker. We horen van iedereen dat onze jongens zich zo goed gedragen. Ze bedanken iedereen voor het spelen, eten etc.  Siebe slaat nu helemaal door en heeft zojuist een canadeese jongen uit Montreal die zowel  Frans als Engels spreekt, gecomplimenteerd voor zijn Engels!  Waar Pe en zijn vader bijstonden! Niet te geloven. Straks krijg ik nog een complimentje voor mijn Nederlands... van Siebe.

walvissen vangen

Peter en ik zijn vroeg wakker en zitten om 7.30 al op de fiets om even een rondje over het eiland van Jamestown te fietsen. De jongens slapen nog. Je ziet overal schuren waar mensen buitenhuisjes van hebben gemaakt. Dit is een leuk eiland. Het ruikt langs de hele weg naar wilde kamperfoelie die hier in het wild groeit. Je ziet ook veel wilde kleine rozen groeien. Na een uurtje waren we terug, even ontbijten en huiswerk maken. Daarna met de caravan naar Cape Cod . Onder Cape Cod ligt het eiland Martha’s Vineyard en Nantucket. Ik had geen idee dat dat eilanden waren. Het klinkt zo bekend zoals een boek? Of film misschien?

De Sweet Water Campground is erg mooi en we zijn één van de weinigen die hier staan. We snappen er niets van want we dachten dat de vakanties waren begonnen maar we zien weinig gezinnen. Alleen in het weekend. We hebben een plek in het bos met niemand om ons heen. Heerlijk rustig. Tijdens een fietstocht hebben we weer een super boekenwinkel gevonden, The Brewster Bookstore.  Tjibbe gaat er een verhaaltje over schrijven op ons boekenblog, www.readyoureyesout.blogspot.com. Je hebt hier heel veel fietspaden door de bossen. Het is mogelijk om naar het puntje van Cape Cod te fietsen en met de bus terug te gaan. Je fiets kun je voorop een fietsenrek zetten, handig! Misschien gaan we dat morgen doen maar het regent nu een beetje dus we wachten het even af.

Een rustdag. Siebe heeft tot 15.00 in zijn pyama broek rondgelopen en toen moesten we toch echt even naar de supermarkt. Onderweg hebben we een lavendel farm bezocht. Er wordt aardbeien-lavendel jam, citroen-lavendel jam, verschillende soorten lavendel planten en losse lavendel verkocht. 

Het regent nog steeds een beetje dus we besluiten niet te gaan fietsen maar rond te rijden en wat wandelingen te maken. Allereerst naar het huis van Kapitein Penniman. Halverwege 1800 heeft hij het huis laten bouwen voor zijn gezin. Na zijn trouwerij is hij weer op walvissenjacht gegaan en na vier jaar kwam hij weer terug. Zo ging dat in die tijd. Zelfs toen het echtpaar kleine kinderen had, ging hij soms 5 jaar weg. Zijn vrouw Augusta ging ook wel eens een paar jaar mee voor de gezelligheid en dan bleven de kinderen gewoon logeren bij een tante. Wat een verschil met het gezinsleven van nu !

Daarna zijn we naar een natuurcentrum gegaan waar het verleden en het ontstaan van Cape Cod uitgelegd wordt. Voordat de Europeanen hier kwamen vanaf 1620 leefden hier indianen. De indianen en Europeanen handelden veel met elkaar en de Europeanen hebben van de indianen geleerd hoe je walvissen kunt vangen. In Europa was grote vraag naar baleinen ( voor oa in de corsetten van de dames) en de olie van de walvissen.  Het schijnt dat walvis olie nog steeds de beste ooit is en dat het tegenwoordig nog steeds niet geëvenaard kan worden. 

Cape Cod is het meest oosterlijke puntje van Amerika en het meest verraderlijkst. Er zijn vroeger heel wat grote boten gezonken voor deze kust. Gemiddeld 3 schepen per maand! Hier is de reddings brigade als eerste opgericht en ze hebben duizenden schipbreukelingen gered. We hebben filmpjes gezien van houten 3-4 masters in begin 1900 die walvissen aan het jagen waren, wat een zware baan en wat een ruig leven. Je moest uitkijken dat je geen klap van de staart van de walvis kreeg want dan brak je roeibootje doormidden. Het leven op een schip leverde zoveel geld op dat je die risico’s nam.

Uit het verleden stappen we de realiteit weer in een hebben de 3-D versie van Kongfu Panda in de bioscoop gezien!

negen jaar op huwelijksreis

Na 2 nachten in Mystic en ons zeilavontuur zijn we weer op pad gegaan met ons huis achter de auto aan. Binnen 20 minuten zijn we volledig opgeruimd en klaar om te vertrekken richting Jamestown. Heel leuk gebied van Amerika. Prachtige natuur, veel wilde rodondendrons van soms wel 5 meter hoog. De tuinen zien er wat engelser uit met veel pluk bloemen. De huizen hebben vaak  gekleurde nepluikjes . We zijn naar een State Camping gereden op een klein eiland dat Jamestown heet. Op een een State Camping sta je vaker midden in de natuur, heb je meer plek maar het is iets minder luxe. Geen WIFI, soms geen water en geenelectriciteit. Als je zorgt dat je water tank en batterij gevuld is is het geen enkel probleem. We wisselen een beetje af.

Op naar Newport na het afhaken van de caravan en we nemen de fietsen mee. Newport is het dorp, ongeveer evenveel inwoners als Heiloo, waar de mega rijken van de 19^de eeuw hun zomerverblijven bouwden aan de oceaan. Tientallen mansions zijn er. Je kunt er een aantal bezoeken omdat ze qua onderhoud zoveel kosten, zijn ze aan de staat gedoneerd voor bezoekers. Wij hebben “the Breakers”mansion bezocht. Een huis van de familie Vanderbilt die bijna begin 19^de eeuw alle spoorwegen van Amerika hebben gebouwd. Sinds dat we aan het reizen zijn zijn we al meerdere huizen van de Vanderbilts gepasseerd maar we hebben nog nooit 1 bezichtigd. Dit huis met 70 kamers is het zomer verblijf van de familie met 6 kinderen.  Walk-in-closets waren toen al heel gewoon, parketvloeren van 10 soorten hout, mozaïk vloeren en het meest bijzonderst vond ik de ligbaden in de badkamer. Deze hadden 4 waterknoppen. Twee voor warm- en koud zoetwater en je voelt hem al aankomen.... Twee knoppen voor warm- en koud oceaan water! Prachtig is het huis behouden met grote trappen en balkons. Binnendoor loopt een verstopt gangenstelsel voor de bediendes want die moesten onzichtbaar zijn. De vrouwelijke bediendes mochten alleen boven komen en de mannelijke bediendes alleen beneden.We kregen allemaal een eigen headset en hebben jongeren versie van de rondleiding gedaan. Superleuk. Met allemaal leuke anekdotes, het wordt verteld door oude butlers en kamermeisjes.

Wist je dat de kinderen voor hun 18^de niet samen met de volwassenen, hun ouders, mochten eten?

Wist je dat de kinderen tot hun 18^de allemaal een middag dutje moesten doen?

Wist je dat kinderen absoluut niet in de keuken mochten komen?

Wist je dat kinderen zich minimaal 5 keer per dag moesten omkleden?

Het was heel erg leuk om het te zien en je kunt je bijna niet voorstellen hoe het leven van zo’n familie eruit moet hebben gezien in die rijkdom. Een kleinere mansion, Chateau de Mere,  die we bezocht hebben en die tot 1962 bewoond is gebleven incl. de butlers etc,  is van een man die thee en Chinees aardewerk importeerde in de 19^de eeuw. Hij heeft opdracht gegeven om het huis te bouwen voordat hij ging trouwen. Vervolgens is hij samen met zijn vrouw 9 jaar!!!!!( ja, zo kan het ook) op huwelijksreis gegaan naar oa Europa en kwam terug met 4 kinderen.

Het dorp Newport is erg mondain, beetje Wassenaar, Laren etc. Alle winkels hebben de naam op de gevel in het gouden letters. Dat is waarschijnlijk een must. Wel heerlijke dingen te krijgen zoals een olijfolie, aged balsamico, heerlijke kaas en vers gebakken broden. Van alles wat gekocht dus dat wordt smikkelen. We hebben wat gegeten bij een Italiaan en eerlijk gezegd valt het uiteten toch vaak tegen in Amerika. Vaak net even te ‘Gourmet’. Teveel saus, teveel vet, te grote porties, teveel gratis refills qua cola etc. voor de kinderen zonder dat je erom vraagt en teveel ingrediënten in 1 gerecht.  Jammer. We hebben nog even door het dorp gefietst en daarna weer naar de caravan. Leuke plek!

zeilen op de fisher's sound

Dit is een verrassend weekend geworden. Na de thunderstorm zijn we doorgereden via kleine weggetjes richting het plaatsje Mystic. Het ziet er hier erg mooi uit in deze omgeving. Veel houten huizen en hekken gemaakt van grote rotsen en stenen. Dat is gebruikelijk hier in New England. Het groen is op het moment knalgroen, de verschillende soorten rodondendrons staan nu hier pas in bloei. Na de aankomst op de camping is Siebe meteen verdwenen. Het is weekend en heel veel gezinnen met kinderen zijn hier. 

We hebben geen avondeten in de caravan dus besluiten naar Mystic te rijden. Een klein dorpje aan de kust. Voor de kust liggen een aantal eilanden zoals bijvoorbeeld Fisher’s island , het ziet er mooi uit. Hier hebben de rich and famous hun buiten huizen. In het plaatsje Stonington een paar mile hiervandaan staan ook veel oude houten huizen aan het water. Het schijnt dat de grote kapiteins van vroeger hier woonden. Zo heb je ook het Block eiland vernoemd naar de Nederlandse kapitein Block. Water vanuit de oceaan tussen eilanden en de kust noemt met hier Sound, qua ligging vergelijkbaar met de waddenzee.

In het dorp gaan we naar de Old Captains Inn om iets te eten. We moeten even wachten in de pub alias eetcafé. Aan de bar raakt Peter in gesprek met Eric, een man uit Boston,  die hier is om zijn zeiljacht zeil klaar te maken voor het zomer seizoen. Hij heeft ons uitgenodigd om zondag met hem mee te varen hier op de Fisher’s Sound voor het dorp Mystic! Fantastisch iedereen blij want het plan was al een aantal keer om een zeiljacht te huren maar het kwam er niet van. Teveel hurricans of je kreeg een schipper mee etc. Om half 1 staan we klaar in de Mystic shipyard en zien dat Eric een prachtige boot heeft, een Sparkman and Steven’s. Hij heeft de boot samen met zijn vader gebouwd. 40 feet lang, 2 masten, gemaakt van hout en hij heet Therapy. Samen met een vriendin van Eric, Robin The Poison doc, gaan de de haven uit. Heerlijk! Het is warm aan wal maar op het water waait het windkracht 3 en het is heerlijk op de boot. De mannen mogen allemaal een keer aan het roer en de de jongens vinden het prachtig om de zeilen te hijsen. Verder lijkt het een beetje op Friesland, overal staan huizen langs de kant, zelfs op een rots in The Sound is een huis gebouwd. Zodra je langs de eilanden gaat zeil je op de oceaan en vaar je zo naar Long Island dat je bij helder weer in de verte kunt zien liggen.  Het is leuk met Eric en Robin en we hebben leuke gesprekken. Ik heb nog even op mijn favoriete plekje op een zeilboot kunnen liggen, nl de punt. Wat is dat toch heerlijk zo wiegend over het water. Wat een ervaring dat we dit hebben meegemaakt. Voor Peter smaakt dit naar meer maar goed dan moeten we andere keuzes maken. 

Om 17.30 varen we weer naar de haven. De boot wordt aan een boei voor de haven gelegd en we gaan met een rubberbootje naar de kant. Siebe bestuurd het bootje en volgens mij vond hij dat geweldig, lekker schuren over het water. Na het afscheid van Robin en Eric hebben we in het dorp nog een ijsje gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan. Volgens mij heeft Siebe wel 12 uur geslapen, zo moe was hij.

hutje mutje

Inmiddels zijn we van New York vandaan gereden richting Mystic. Eerlijk gezegd een ellendige tocht op vrijdag. Helemaal niet aan gedacht, het wordt weer weekend. We hebben prachtige huizen gezien onderweg, waarschijnlijk vakantie huizen van de hard werkende New Yorkers. Heel leuk maar eenmaal op de snelweg richting New Haven zaten we urenlang enorm in de file. Het State Park, in East Haven, aan de baai heeft gelukkig nog een plekje want we rijden niet verder vandaag. Alleen electriciteit maar geen WIFI. We staan nog geen uur of de parkwachters rijden rond met luidspeakers dat er een thunderstorm en regen aankomt binnen een uur. Hup alles naar binnen en na uren dicht op elkaar zitten in de auto, zitten we dan allemaal in de caravan. Lekker gezellig he mam, zegt Siebe en doet de kaarsjes aan. De jongens zitten samen te legoën, Peter leest op het bed van de jongens en ik ben risotto aan het maken. Ja het is dan toch wel heel gezellig. Zo dicht bij elkaar, 's nachts hoor je elkaars ademhaling, heel vertrouwd en intiem. Ben bang dat ik dat wel een beetje ga missen volgend jaar. Tjibbe zei dat hij dichter naar ons toe was gegroeid. Dat hij ruzies nu snel goed maakt omdat hij toch nergens naartoe kan gaan en met ons zal moeten dealen.

Even voor de goeie orde, soms missen we allemaal ook onze privacy! Dat hebben we vanaf begin augustus weer.

Inmiddels zitten we in Mystic, leuke naam! Peter is met Tjibbe naar een indianen museum, Siebe wilde graag op het springkussen en in het zwembad blijven, hier op de camping en ik zit lekker in het zonnetje. Straks gaan we naar het dorpje Stonington. Een oud kustplaatsje waar vroeger heel veel kapitein's hebben gewoond die over de oceanen voeren. Je hebt hier heel veel antiek winkeltjes, terrasjes, huizen begroeid met klimplanten en robuuste hekken eromheen gemaakt van rotsen en stenen. Weer heel anders dan in de andere staten. Ik denk dat we een nachtje extra blijven en daarna richting Cape Cod.

een caravan of boot? een bootcaravaan

Twee dagen geleden zagen we een grote truck met daarachter een grote kajuitjacht de camping oprijden. het wachten was op een tentje. Maar nee, de mensen van de truck gingen gewoon in de boot op de trailer slapen. Zo kan het ook. Siebe had het gezien en zijn ogen rolden uit zijn kassen. Kun je je voorstellen dat je naar Frankrijk gaat om te kamperen, heb je geen tent of caravan? Dan neem je gewoon je zeiljacht mee! Mast plat en klaar !

West Point is wederom niet gelukt. Deze keer niet omdat we geen paspoort mee hadden genomen wel een rijbewijs maar dat telt niet! Wat een gedoe toch allemaal. Dan ben ik nog vergeten te vertellen dat we het Metropolitan museum aanvankelijk ook niet in mochten. Bij de tassen check bleek nl dat we 2 glazen potjes hazelnoot pasta in de rugzak hadden: verboden. We hebben buiten stiekem alles weer van tas verwisseld en we konden door. Everything for your own safety, dus...

naar new york met een nagelschaartje

We zijn in NY, althans in Florida. Dit is een plaatsje boven New York. Dat komt vaak voor dat verschillende plaatsen meerdere malen voorkomen in Amerika. Salisbury komt ook wel 5 keer voor bijvoorbeeld. Je hebt hier ook het dorpje Amsterdam. Peter was afgelopen maandag jarig. Tjibbe was al twee dagen bezig met het beplakken van een beker met een schelp erin, Siebe heeft ter plekke een toneelstuk voor hem opgevoerd als kado en ik heb een gedicht gemaakt. In de ochtend heeft hij de kadootjes gekregen en daarna zijn we met de trein naar NY gegaan. Vanuit de stilte de drukte van The Big Apple in. Wat een mensen allemaal ! Wat een auto’s en wat een indrukken. Inmiddels zijn we zo gewend aan rust. Iedereen loopt met telefoons en het is alsof mensen hier de hele dag tegen je of zichzelf praten. Als je goed kijkt heeft men een oortje in en blijkt dat ze gewoon telefoneren. In het restaurant als ze dan weer met iemand eten zit men ook te smsen etc. Kun je net zo goed niet afspreken!

We hebben eerst iets gegeten, daarna even door het winkel mekka Soho en voordat we naar het hotel( voor 1 nachtje)  gingen nog even langs het Vrijheidsbeeld voor een toer. Pe en ik hebben dat ooit 20 jaar geleden gedaan. Je kunt in het vlammetje staan en op de kroon! Helaas blijken de kaartjes tm oktober uitverkocht te zijn! Dus niet in het in het beeld maar we kunnen wel mee met de boot en rond het beeld lopen....Nou ja, ook speciaal. Bij de controle,die strenger is dan op het vliegveld, door een aantal zeer chagerijnige personen blijkt dat we ons nagelschaartje en LET WEL het zwaard van een playmobiel poppetje!  in de toilet tas hebben zitten. Dit moet in de prullenbak. Niet te geloven! We hadden het zo geschoten, geld terug gevraagd en we zijn naar het hotel gegaan. Het zwaard van een playmobiel poppetje: for your own safety! Het moet toch niet gekker worden.

Na het ontbijt bij Le Pain Qoutidien naar het Metropolitan Museum. Weer geluk! De tentoonstelling van Alexander Mc Queen! En een tentoonstelling over zwaarden en ander riddervechtspul. Voor de tentoonstelling van Alexander moesten we wel 45 minuten in de rij staan. Dat is me wel even ingewreven: mam, dit hebben wij allemaal voor jou over... Super tentoonstelling, echt prachtig. Zelf de mannen vonden hem erg mooi en Siebe dacht dat die man wel een beetje gek moet zijn geweest.

Daarna weer met de trein naar “our nice little camper”, dat is wat iedereen zegt over onze caravan. In Europa is dit  één van de grootste caravans maar hier is dit schattig. Iedereen doucht ook in zijn eigen camper en komt ook bijna niet meer zijn caravan uit om te eten.

Vandaag de verjaardag van Tjibbe! 12 jaar alweer. Hij heeft van ons een e-reader gekregen, dat was zijn wens. Verder hebben we vandaag een rustdag ingelast. Tjibbe is geskypt door zijn vrienden uit Nederland, Max Jonah, Tycho en Doris hebben gezongen. Leuk om te zien en ik ben maar even weggelopen maar het is alsof ze elkaar gisteren nog op school hebben gezien, wat een geklets!  Morgen gaan we naar West Point, de militaire academie. Misschien gaan we even informeren of er ook een summercamp is voor de jongens. Even een weekje drillen, 6 uur uit bed, bedden opmaken, door het stof tijgeren over de stormbaan, zou zo gek nog niet zijn. Ben benieuwd.

mel's diner

Ik ben gezwicht, sorry Bar. Gisteren reden we van the Outer Banks, OBX via het natuurgebied via Chesepeake naar boven richting New York. Het eerste gedeelte langs de kust van de Outer Banks is erg mooi. Hele leuke huizen gemaakt van cedar shingles, allemaal houten vierkantjes,  staan op de duinen. Helemaal vergrijst door zand, zon en zout. Prachtig. Dan het gedeelte richting Norfolk met veel oude huizen, verkoop van oude vintage auto’s en dan ineens....

...een glanzend zilveren met neon verlichte DINER! Mel’s diner. We rijden er eerst voorbij maar het is 13.00 en iedereen heeft zin in patat en andere vettigheden. Dus we maken een U-turn. Tjibbe bestelt een Grounddog, een hotdog met zuurkool. Siebe een gewone hotdog. Peter en ik nemen een cheeseburger! Na tijden lang geen vlees. Een verse sappige smeuiige met cedar cheese, tomaat, rode ui belegde hamburger op een broodje dat smelt in je mond! Het was een echte handgemaakte goed gekruide burger met patatjes die niet helemaal glad zijn en huisgemaakt. De hele middag heeft hij nog als een baksteen in mijn maag gelegen maar het was heerlijk. Het interieur van Mel’s Diner is ook helemaal goed. Rood-wit geblokte gordijntjes etc. De burger en hotdog komen in een rood plastic mandje met een stukje vetvrij papier. Muziek van Elvis en de Rolling Stones op de achtergrond. 

Het laatste stuk moesten we over de bridge-tunnel. Ik dacht meteen dat degene van de wegbewijzering geen keuze had kunnen maken. Wat is dit ? een brug of tunnel? Wel nu het is bouwwerk over de afstand van ongeveer 24 kilometer bij de baai van Baltimore. Het is een brug van 16 kilometer en 2 keer een tunnel van ongeveer 4 kilometer. Niet te geloven wat een project. Enorme zeecontainer schepen varen over je heen. We hebben een prachtige plek op de camping aan het water. Het is chocoholics weekend. Dat betekent : vrijdag een wedstrijd wie zoveel mogelijk ijs met je handen op je rug uit een bakje eten! Dit gaat Siebe echt te ver. Hij houdt niet van viezigheid. Tjibbe wel en wordt derde. Zaterdag is er choco taart eet wedstrijd, choco pudding eet wedstrijd en chocolade taart sliding wedstrijd. Ja je verzint wat op de camping!  Het is vochtig en warm, 35 graden. Morgen trekken we verder.

Vandaag zijn we doorgereden richting Ocean City. Wat mij betreft niet het leukste gedeelte van Amerika. Het ziet er arm uit. Veel oude glorie. Vervallen en verlaten bedrijven, motels, huizen, trailers en boerderijen. Het landschap in ééntonig, heel veel graan en maïs op het land. Daarnaast veel kippenfok boerderijen die erg stinken. Overal zie je 2^de hands winkels en auctions langs de weg. We zagen zelfs een levensgroot reclame bord voor een winkel met de voor- en achternamen van mensen die hun rekening moesten komen betalen ! stel je voor, ik denk wel dat het werkt en dat oa Valerie Green snel afbetaald. Snel door morgen. New York here we come! Het is er niet meer zo warm.

boekenblog van Tjibbe en Peter!

We zitten  nog steeds aan de oceaan in het plaatsje Waves op The Outerbanks. Hier is ook de romantische film opgenomen, Nights in Rodanthe. Jaren geleden hebben wij die gezien en ik heb toen meteen opgezocht waar het was. Hier dus. In de film stond het huis in het water maar inmiddels heeft de oceaan zoveel zand weggeslagen dat ze het huis hebben moeten verplaatsen!. Het staat nu aan de weg en is voor 2000,- per nacht te huur. Dus geen romantische Richard Gere achtige taferelen op het strand voor ons zoals hier op de foto en delen van de film naspelen. Volgens de dame bij de receptie van de camping zijn er ook nooit van die heftige stormen zoals in de film. Wil ik allemaal niet weten, what you see in the film is what you get....Ik vertel de kinderen ook nog steeds dat yaws echt is. Helaas trappen zij daar niet in.

Het is lekker warm hier, 33 graden en er staat een flinke wind die het allemaal erg aangenaam maakt. In New York is het nu 38 graden dus we wachten even. Volgende week is het weer iets koeler.

Tjibbe heeft heel hard gewerkt aan een boekenblog. In plaats van huiswerk doet hij dat. Hij en Peter lezen erg veel en hij had het idee om het eens op te schrijven. Weet je even niet wat voor boek je wilt lezen of bijvoorbeeld als cadeautjewilt kopen dan kun je hier even op kijken www.readyoureyesout.blogspot.com . Er staan nog niet heel veel op maar hij is druk bezig!!!

Verder niet veel nieuws. Veel lezen, over het strand wandelen en plannen maken voor de komende weken. De mannen willen naar West Point, de militaire academie, het Vrijheids beeld, en we gaan de bossen weer in boven New York.

Itsy Pitsy You Don't See Them fly

We hebben weer een paar leuke plekken gezien. Inmiddels rijden we via de Outer Banks naar boven richting New York waar we volgende week zullen zijn. Op dit moment zitten we in Waves.

We zijn nog een dag in Emerald Isle gebleven en daarna weer vertrokken. De veerpont van 15.00 hebben we geboekt in Cedar Island om naar Ocracoke te varen in 2,5 uur. Super relaxt voor 30,00 dollar varen met auto en caravan. In Nieuw Zeeland hebben we daar een 300,00 dollar voor betaald. Het is een leuk tochtje vanaf een plek waarvan je denkt dat het het einde van de wereld is. Een lange weg (50 km ongeveer)  met een paar huisjes en ineens de pont. 

Ocracoke is een heel leuk plaatsje met restaurantjes, wat winkeltjes en veel vakantie huizen. Aan de ene kant van het eiland zit je aan de zee en aan de andere kant zit je aan een soort baai. Sommige delen van het eiland zijn maar een paar honderd meter breed! Je rijdt over een weg en ziet aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de baai. Heel bijzonder. We staan op een hele leuke camping zonder water etc. tussen heel veel tentjes maar aan de oceaan! Prachtig. Je kunt hier ook gewoon met je auto het strand op. Er zit toch geen kip en waarom zou je zover lopen met al je spullen? Gewoon met je SUV en truck door het zand. Het leek te mooi om waar te zijn....

vliegjes aan de binnenkant

Totdat de zon onder ging en de binnenkant van de caravan helemaal vol zat met mini vliegjes. Ze wurmen zich door het muggengaas als ze licht zien. De beestjes zien er uit als fruitvliegjes maar dan kleiner. Dat kan geen kwaad denken we. Als het donker is en we bijna slapen, beginnen de beestjes als en soort professionele acupuncturisten te prikken. Kleine prikjes over je hele lichaam. Eerst werden Peter en Siebe helemaal gek en daarna Tjibbe en ik. Wat een nacht! Het was onmogelijk om ze weg te krijgen want als we het licht aan zouden doen hadden we nog meer vliegjes binnen!  De enige remedie was extra inspuiten met muggenspul. Nu schijnt het achteraf dat wij de verkeerde muggenspul hadden. Je hebt hier nl verschillende soorten. Voor in het bos en open gebieden zoals aan het strand, nooit geweten.

Lekker nachtje achter de rug en slaapdronken lopen we naar het strand om even op te frissen en naar schelpen te zoeken. Ik sta in het water en wat voor mij uit te dromen, zie een enorme golf aankomen maar er gaat nog steeds geen enkele wekker af. Ergens achter mij, alsof in een droom, hoor ik Peter zeggen : Tjibbe let op, even naar mama kijken. Voordat ik het registreer en actie onderneem, word ik  helemaal door de gehaktmolen gehaald! Even kijken of mijn bikini nog goed zit en dan lachend proberen boven te komen. Hoezo vandaag eerst even mijn haar droog houden, wat de jongens sowieso niet snappen. Peter en Tjibbe stonden dubbelgevouwen langs de kant, gaat het mama? Lekker begin zo. Peter boodt meteen aan om vandaag maar eens ergens te gaan ontbijten... We zijn bij Sweet Tooth beland. Erg lekker.

We hebben besloten te vertrekken. Eén van de kleinste vliegjes op aarde heeft ons weggepest. We wilden hier langer blijven maar niemand wil nog. Tjibbe heeft nog geïnformeed hoe ze hier heten : Itsy Pitsy You Don't See Them fly? De beestjes mogen ook geen officiële naam hebben, rotzakken. Met de pont zijn we richting Hatteras gevaren. Erg leuk. Echt een vakantie plek en wederom oceaan aan de ene kant en een baai aan de andere kant. Een smal stukje land, The Outer Banks. Onderweg in Buxton staat de oudste en hoogste stenen vuurtoren van Amerika! Deze is een aantal jaren geleden in zijn geheel verplaatst omdat er steeds meer zand van de noordenkant van het eiland afgaat en aan de zuidkant bijkomt. De vuurtoren stond bijna in het water. Inmiddels zijn we in het plaatsje Waves wederom aan het strand. Heerlijk het geluid van de oceaan. Er schijnen hier geen Itsy Pitsy vliegjes te zijn, gelukkig maar.

opmerking van tjibbe:

hoe kun je nou moe worden van kinderen? ik word pas moe van mijn ouders.

charleston naar swansboro

Charleston is een hele leuke stad. Je hebt er heel veel leuke restaurants en het ziet er mooi uit. We zijn door de oude antiek wijk rond gelopen. Een wijk met huizen van ongeveer 300 jaar oud en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n oude en pittorske wijk in Amerika heb gezien. St. Augustine is het officieel het oudste dorpje maar Charleston ziet er echt oud uit.  Allemaal stenen huizen met koetshuizen. In plaats van de koets hebben mensen nu electrische golfkarretjes. Op zich heel milieu vriendelijk die electronische wagentjes.

Donderdag de rit naar Myrtle Beach. We zijn bang dat vele campgrounds in het weekend volgeboekt zijn maar we hebben gelukkig een plek gevonden. En wat voor een plek!! The Ocean Lakes campground. Voor het inchecken hebben ze zes rijstroken vrijgemaakt en moet je achter elkaar parkeren. Wij waren de enigen op dat moment maar er had een sirene af moeten gaan! Bij de receptie is een wirwar van paaltjes met tape ertussen maar we zijn nog steeds de enigen en geen bel gaat af. Na de betaling, het hoogste bedrag ooit, 75,- dollar voor 1 nacht mogen we door het hek met 3 security personen. Check check alle papieren ok? Ja, we mogen erdoor en belanden in een soort camping Disney World! Niet te geloven. Iedereen heeft zijn eigen golf cart mee. achterop de pick up auto. We hebben deze trend hier-en-daar al gezien maar hier lijkt het wel een must. Golf carts met verhoogde assen en terrein banden, lichten onder de cart alsof je zweeft in het donker, roze zebra bekleding, bijpassende handdoeken en voor bejaarde mannen carts met vlammen en tijger prints etc. Iedereen cruist en we moeten uitkijken dat we niet van onze fietsen afgereden worden. De camping heeft 900 kampeerplekken en 3000 vakantie huisjes! dus ongeveer 3500 golf carts. Het is een volledig dorp. Wij hebben met onze 24 ft caravan ( 7.20 mtr.incl. het stuk naar de trekhaak) de kleinste caravan voor zover ik kan zien. De meesten zijn minimaal 11-14 mtr met slide-outs aan beide kanten. Dat betekent dat de caravan ook nog eens zo breed wordt. Vrijwel iedereen zit op het strand of binnen in de airco. Mensen die langs onze caravan rijden met hun golfwagentjes kijken steeds om en zodra ik denk nu schieten ze in de lach zeggen ze heel aardig: “nice caravan...” hum...Je kunt hier ook je caravan stallen en op een veld laten zetten. Tractors rijden af en aan om caravans neer te zetten en weg te trekken. Wat een wereld!

Vanmorgen zijn Peter en ik vroeg uit bed gegaan en hebben we een wandeling over het strand gemaakt. Toch besloten om vroeg te vertrekken ipv nog een nacht te blijven. We vinden dit iets te groot allemaal. Er staat geen wind en waarschijnlijk wordt het bloedheet. Het is al 33 graden als we vertrekken om 10 uur. Richting het noorden daalt de temperatuur en bij aankomst in Swansboro is het 26 graden. Dat is fijn na dagenlang boven de 30 graden dag en nacht. Vooral het koken is dan erg zweterig. Bij Jacksonville zijn we langs de grootste Navy basis van America gereden. Gigantisch het is ongeveer even groot als heel Amsterdam! We rijden nu op de Crystal Coast. Dit is een stuk land met de oceaan aan de ene kant en een meer aan de andere kant. Je rijdt op een smal strookje land dat overgaat in ‘the Outer Banks’ van North Carolina. De komende week moeten we verschillende stukken met de boot afleggen. Ik ben zo blij dat we vertrokken zijn vanmorgen want het is hier veel rustiger en mooier. We staan achter een soort duin aan het strand en ik hoor nu de oceaan, heerlijk.

Onderweg hebben we ook nog wat interessante restaurants gezien. Eigenlijk wilden we daar gaan eten. Peter wilde naar ‘Dirty Dicks Grill’, Tjibbe zag de ‘Foodruckers’ en Siebe leek het leuk om bij ‘John Rucker’ te gaan eten. Gelukkig had ik gewoon eten in huis. Voor mij geen verrassingen. 

Na het eten hebben we gekart. Met Peter even overlegd dat wij expres niet ons best doen.... Hoezo expres? ...Volgens mij heeft Siebe nog nooit in zo’n karretje gezeten. Daar gingen ze met die 2 blonde koppies net boven de hoofdsteun uit, ieder in zijn eigen kart. Geen helm op? Als een raket! Peter hield ze nog bij maar ik was meteen lost. Als een dolle trapte ik op het gas pendaal, buitenkant indraaien en dan scherp door de bocht, niet remmen in de bocht, beetje tegen hangen, ogen half gesloten... het onderste uit de kan. Ook al deed ik nog zo mijn best ik werd gewoon 2 keer ingehaald door Tjibbe en Siebe in 6 minuten. Met een grote glimlach en wapperende manen kwamen ze voorbij gescheurd, no mercy voor mama. Getverdemme. Ja mam ik doe gewoon wat ik met Mario carts (nintendo) ook altijd doe. Peter had het ook nog even moeilijk met Siebe want die liet hem absoluut niet voorbij gaan de laatste rondes!

We blijven hier nog even. Het strand is erg mooi en we staan perfect. Ik ga morgen zeker niet karten. Ik ga eerst stiekum oefenen. 

Magnolia Plantage

Vandaag zijn we naar een plantage gegaan. Er zijn nog ongeveer 3 plantages open om te bezichtigen. In 1676 is de familie Drayton vanuit Barbados naar Amerika gekomen om hier een nieuwe plantage op te richten. Hun sugarcane plantage in Barbados was uitgeput. De nieuwe plantage heet : De Magnolia plantage en heeft de oudste romantische tuin in Amerika. Deze is ook in 1676 aangelegd en heeft zich vanaf die tijd ontwikkeld. Ze hebben heel veel Magnolia’s en heel veel verschillende azalia’s. De bloei periode is net voorbij helaas maar we krijgen toch een redelijke indruk. Het is moeilijk voor te stellen hoe het hier vroeger aan toe ging. We hebben vele films gezien zoals ‘the color purple’ etc. maar aan de embarmelijke omstandigheden wordt geen woord gewijd. Wel vertelt men dat de minste slaven naar Noord Amerika zijn vervoerd en de meeste naar Brazilië. De familie Drayton bezit dit gebied al 13 generaties. Sinds 1990 zijn ze uit het grote huis vertrokken en woont mevrouw Drayton in een kleiner huis ergens op het landgoed. Het lijkt me ook heel lastig om in zo’n gedateerd huis te leven dat zoveel onderhoud vergt. Tot 1979 woonde er nog een gezin in de slaven woning zonder water en electriciteit. Deze familie leefde daar al vele generaties en de man is nu opzichter en tuinman over het gebied van 500 hectare dat ooit 2000 hectare was. In South Carolina had je honderden rijstplantages met enorme irrigatie systemen welke kennis de slaven meegebracht hadden uit West Afrika. Aanvankelijk wilde men hier namelijk sugarcane planten zoals men eerder in Barbados had gedaan maar het klimaat en de grond is daar niet  geschikt voor. Binnen tientallen jaren is dit hele gebied omgetoverd tot rijstvelden. South Carolina werd de grootste rijstleverancier van de wereld en Charleston de rijkste stad. Begin deze eeuw krijgt Charleston als 1 van de eersten last van de depressie en kruipt daaruit omdat er een grote Marine Scheepsbouw industrie gestationeerd wordt in de stad. Als deze verdwijnt gaan ze over op toerisme. Grote stukken van de plantages worden verkocht aan rijke families uit het Noorden van Amerika zoals de Guggenheims en de Vanderbilts. Zij hebben de gebieden nog steeds als jacht gebieden van duizenden hectares. Ook hebben veel Europeanen hier een tweede huis.

The Drayton’s hebben heel veel vijvers op het gebied met krokodillen. Je ziet ze overal rondzwemmen. Er zijn ook veel stokoude bomen met Spaans mos erin dat hangt zoals engelen haar in de kerstboom. Deze mos soort heeft geen grond nodig en leeft van de vochtigheid en alles wat er in de lucht zweeft. Het zaadje van vliegt voorbij en ‘grijpt’ zich ergens aan vast.s Mooi om te zien.

Na dit bezoek zijn we naar Folly beach gegaan een soort hippie dorpje met veel restaurantjes. Misschien gaan we vanmiddag weer. Siebe heeft urenlang in de golven gespeeld en Tjibbe heeft een heel groot pelikanen nest gemaakt van al het aangespoelde riet. Er zit nu een andere vreemde vogel in.

Charleston

Ja hier is de tom tom van de Steenstra's weer. Ik heb mijn stem veranderd en heb voorgenomen beter mijn best te doen maar als dat niet lukt, jammer dan... Teveel te zien onderweg, zit helemaal in de vakantie mode en het kan geen kwaad als je het 2 keer ziet. Peter had in het stukje alleen niet gezegd dat hij de tom tom, alias ik-mij-moi, ook wel eens negeert en gewoon doet wat hij zelf wil. Even goeie vrienden.

We hebben weinig gedaan de afgelopen 3 dagen. Iedereen was moe. Wel naar een leuk slangen en krokodillen museum geweest. Brrr.... Tjibbe vindt het eigenlijk maar niets en wil niet te dicht bij de hekken gaan staan. Hij leest en ziet alles maar soms zie ik hem grillen. Er leven hier in North Carolina 38 soorten slangen! Waarvan er 6 giftig zijn. De snelste slang gaat 7 mile per uur , dat is ongeveer 10,5 kilometer. Als je dus snel sprint ben je sneller! Maar ze komen eigenlijk nooit achter je aan. Slangen bijten alleen als ze schrikken of wanneer ze zich bedreigd voelen. Als je bijvoorbeeld met een stok in ze prikt en aan ze trekt. De meest giftige slang, de moccasin snake, is de grootste kluns, kort en dik. Hij is het meest giftigst omdat hij niet achter zijn prooi aan kan ‘kronkelen’. Hij moet zijn prooi meteen vergiftigen zodat hij min of meer meteen dood voor hem neervalt. Slangen hebben hele flexibele kaken. Ze kunnen iets doorslikken dat 3 keer zo groot is als hun eigen hoofd ! Stel je voor! Het hapje trekken ze als het ware eerst met de rechterkant van de kaak en dan met de linkerkant etc. naar binnen, alsof je een touw naar binnen trekt. Ze bijten hun prooi niet stuk. De dochter van de slangen verzamelaar heeft een half uur lang verteld over de slangen. Ze hield de slangen vast alsof het heerlijk pluche slangenknuffels waren. Heel interessant. Gelukkig mogen we de slang zelf ook nog even vast houden? Na de slangen nog even kijken naar het voeren van de krokodillen. Ze hebben 7 maanden geen eten gekregen in de winter en krijgen nu sinds een week 2 maal daags kleine stukjes gefileerde kip. Wist je dat krokodillen 2 jaar zonder eten kunnen? En dat ze 8-10 uur onder water kunnen blijven zonder te ademen? Zo leren we elke keer weer wat. Ik vind het nu wel iets spannender om in het donker naar de toiletten te lopen nu ik weet dat er hier 38 soorten slangen zijn.

Daarna nog even in de oceaan gedoken. We kwamen pas rond 5 uur op het strand. Wijn mee en toastje. Het moet wel allemaal heel erg in het geheim want je mag geen alcohol op het strand drinken. Zondag is trouwens een man die naast ons zat in zijn voet gebeten door een stingray. Wij hebben de vis niet gezien maar de man moest wel afgevoerd worden. Verder deed iedereen vrij ontspannen en we werden niet gewaarschuwd door de strandwachten. Er staan ook mensen op het strand te vissen en weet je wat ze vangen? Ja... haaien. Gewoon met de voetjes in het zand vissen en niet op een boot. Het zijn wel kleine haaitjes.

Vandaag zijn we naar Charleston gereden. Iets meer dan een uurtje. Wat een leuke stad en omgeving. Langs de route staan veel huizen met hele grote veranda’s op de eerste verdieping. De begane grond is vaak een garage etc.In het midden van het huis, de veranda op naar de voordeur, heeft men een trap gebouwd die je van beide kanten op kunt lopen, een soort trap die je ziet in een foyer in een theater. Een heel kenmerkende bouwstijl. Vroeger waren hier heel veel plantages. Morgen gaan we er 1 bekijken. Men plantte rijst en katoen. De stad Charleston is erg leuk. Veel kleiner dan we in gedachten hadden. Pittoresk. Sommige delen vergeleek ik een beetje met oud Amsterdam maar dat gaat te ver volgens Pe. Oude panden en heel veel galleries, leuke restaurants, after diner bars met wijn, grote leren stoelen, goeie koffie en sigaren, maar ook keuken winkels etc. Men staat hier ook bekend om zijn kookkunst en dat wist ik helemaal niet. Lower Carolina Cooking, Uptown etc. Veel krab, chutneys, maïs variaties etc. We hebben heerlijk gegeten bij Magnolias. Weer zo’n leuke stad die ik totaal niet had zien aankomen. Morgen dus naar een plantage en Folly Beach, misschien kunnen de jongens daar surfen. Daarna wilden we aanvankelijk doorgaan maar dat gaat niet lukken. Waarschijnlijk gaan we fietsen door de stad, een aantal oude huizen bezoeken en naar een museum. Overal waar we komen willen we eigenlijk langer blijven omdat er zoveel te zien is.

tjibbe vanaf de achtebank in de auto: " in Charleston liggen mijn opportunities". ( hij bedoelt dat daar de toys 'r us us waar hij graag naartoe wil om zijn geld van opa en oma voor zijn verjaardag te spenderen) 


siebe: dat gaat je veel geld kosten ! ( dit zegt Siebe nu een paar keer per dag. Hij kan namelijk geld verdienen met klusjes zoals tafeldekken, bed opmaken etc. hij heeft daar moeite mee en doet het liefst niets voor het geld. Hij geeft ook graag tips met ons geld. Met het wisselgeld voor ijsjes komt hij zelden thuis want er zit altijd wel iemand op de stoep. Gelukkig vindt hij altijd veel geld. Hij heeft ook een nieuw idee voor een baan want piloot worden betekent veel leren..... topmodel. Niet gewoon model maar topmodel daar verdien je veel geld mee. Ik word dan taxi, dat gaat hem veel geld kosten!)