Dat was een een duidelijk stukje van Tjibbe. Siebe is klaar met het bekijken van gewoon allemaal stenen (de 12 apostelen), Tjibbe kan geen bos meer zien en wij zijn wel klaar met de geschiedenis van Australië. Het gaat alleen maar over schipbreukelingen en scheepswrakken. Elk plaatsje dat we bezoeken heeft wel een scheepswrak voor de kust liggen met de bijbehorende tragedies. Verder terug dan 180 jaar gaat de geschiedenis niet.

We zijn nu nog steeds langs de kust aan het rijden en komen langs hele leuke dorpjes zoals Apollo Bay en nu Wye River. De restaurantjes worden wat hipper en het eten lekkerder. Het wordt weer wat dichter bevolkt en de dorpjes volgen elkaar weer sneller op. Tjibbe en Siebe zijn nu aan het surfen. Het water wordt al iets warmer hier maar het blijft fris. Ze houden het uren vol in het koude water. We zien allemaal koala's. Ik heb ze daarvoor nog nooit in het wild gezien maar er zit er nu zelfs 1 in de boom naast de camper. We gaan telkens even kijken of hij al wakker is maar hij schijnt 22 uur per etmaal te slapen!

tjibbe met z'n surf board

De 12 apostellen

Vandaag hebben wij de great ocean road gereden. Dat is een hele mooie route die langs allemaal cliffen gaat. Eerst waren we gestopt bij de Bay of Islands, maar we hadden onderweg ruzie dus deden we dat we er omstebeurt uit moesten. Siebe begon dus. Na verhalen gehoord waren het alleen maar stenen net zo als de rest. Daarna waren we doorgereden naar “de Londen Bridge”. Ik stapte toen uit en we zagen een soort van eiland waar een gat doorheen zat. Later lazen we op een bordje dat er eerst een verbinding met het eiland naar de zee maar daar was ook een gat doorheen. Maar stortte die brug in. Gellukig was er niemand dood maar er zaten wel 2 mensen op gevangen. Die werden later met de een helikopter er vanaf getakeld. Toen waren we naar “de Arch” gegaan daar stapte  ik uit want mijn broertje had geen zin. We liepen er heen en toen zagen we op over het voetpad een stekelvarken lopen. We maakten maar geen foto’s want dat dier zou zich rot geschrokken zijn! We liepen door en toen zagen we een bijna iedentieke “Londen Bridge maar deze kwam boven het water uit dus kan hij niet slijten. Toen we terug naar de camper gingen, gingen we even chekken of Siebe geen snoep had gegeten maar dat is Siebe. Daarna waren we naar de “Loch Ard George gegaan dat is een gezonken schip maar deze vonden ze extra bijzonder om dat er twee mensen het overleefd hadden. Wij begonnen met kijken naar een soort hele grote gang die gevormd was door water. Aan het einde was een soort blowhole dat houdt in dat al het water wat er doorheen gaat aan het einde omhoog zou zijn geblazen. Alleen die was gesloten door dat paadje was ingezakt. Daarna liepen we door naar de begraafplaats van de crew die was omgekomen door de ramp er waren maar 4 lijfen gevonden dus konden er ook maar 4 begraven worden dus een begraafplaats van 4 grafen? Toen zijn we nog heel even naar het strand gelopen en daarna naar de lookout waar je het wrak kon zien maar nu niet meer. Toen we even later bij de echte 12 apostels kwamen (wat er nu nog maar 6 zijn), parkeerde we de auto en gingen we kijken je kan bijna niet geloven hoe druk het daar was voor maar 6 rotsjes. Maar wel heel erg fotogeniek. Daarna zijn we naar de camping gereden en maar gaan slapen.

tjibbe

port fairy

We rijden langzaam naar Melbourne toe over The Great Ocean Road. Vandaag zullen we langs de 12 apostellen rijden. Dit zijn bekende rotsen die uit het water steken. Inmiddels zijn al heel wat apostellen omgevallen en volgens Peter staan er nog maar 6. We gaan vanmiddag tellen. Gisteren zijn we weer kilometers weilanden en bosplantages gereden. Heel veel boerderijen staan te koop omdat ze samengevoegd worden. De afgelopen dagen zijn we ook langs zoudvlaktes gereden. Deze zijn hier in dit gebied roze. Het is een heel mooi gezicht als je door een dor landschap rijdt en opeens is daar een baby roze vlak.

In Nieuw Zeeland en Australië hebben we alleen nog maar zwarte zwanen gezien en geen witte zwanen. ze zijn heel mooi donker zwart met een knalrode snavel.

van adelaide naar mt gambier

Jai en Siebe

We hebben weer een paar een interessante dagen achter de rug. In Adelaide zijn we uiteindelijk 3 nachten gebleven. Even een pas op de plaats na 3 dagen door een soort maanlandschap rijden. Er is hier een springkussen en een zwembad dus bingo voor de jongens. Siebe heeft meteen een vriend. Na 30 minuten komt er een jongen aan de camper deur :’hi ik ben Jai, een vriend van Siebe’.Niet te geloven hoe snel hij nieuwe vrienden heeft. Vervolgens  wordt Siebe op het verjaardags feestje van de zus van Jai uitgenodigd. We willen het even checken en wij zitten dan ook op het feestje met z’n drieën. Even een wijntje drinken. Het is gezellig en laat voor ons allemaal, 23.30 in bed. Om 9.15 wordt er al weer aangeklopt, Jai. Zijn familie gaat al naar huis en hij is de hele dag bij ons gebleven. Vanaf de eerste minuut hebben Jai en Siebe met elkaar in een soort fantasie bel gezeten. Het ene verhaal na het andere verhaal wordt verzonnen en als ik in de buurt kom, wordt ik vriendelijk verzocht op te krassen en ergens anders te gaan lopen. Ze lopen gearmd door de stad. We zijn naar het centrum van Adelaide gereden en hebben in het South Australian Museum een tentoonstelling over aboriginals bezocht. Het is ongelooflijk hoe die mensen zich in leven hielden hier in het droge Australië. Met wortels van planten, besjes, meel van graszaad etc. De hele dag opzoek naar voedsel. Aan het eind van de middag hebben we Jai thuis afgezet. Siebe vond het erg jammer.

Maandag zijn we nog een keer het centrum van Adelaide in gegaan. Nu naar de botanische tuin, die bekend staat om zijn enorme waterlelies. Daarna naar het museum voor de moderne kunst.

Dinsdag zijn we naar Robe gereden. Een leuke slingerende weg door de groene bergen via Stirling. Een enorm leuk dorpje. Mathilda’s Bookstore is heel erg leuk. We hebben allemaal weer een nieuw boek. Daarna een heel leuk organic, Organic Market en Café, heerlijke wortelsoep en broodjes gesmolten kaas gegeten en wat boodschappen ingeslagen. Daarna door het dorpje Hahndorf. Dit is een duitse nederzetting. Rond 1835 is kapitein Hahn met zijn schip, de zebra (geen grap), met een groep duitsers naar Australië gevaren. Voor deze groep heeft hij een groot stuk land geregeld en daar zijn ze met z’n allen gaan wonen. Als dank hebben ze het dorp naar de kapitein vernoemd, Hahndorf. Hij ging zelf na 2 maanden weer naar huis en is nooit meer teruggekeerd. Aardig dorp maar wij vinden Stirling leuker. Terloops vragen we aan een meneer hoe lang het nog rijden is naar Robe, 4,5uur!! Het is inmiddels half 3 en wij dachten nog 2 uurtjes (dit hebben wij wel vaker). Dus ipv een enkele reis naar Maastricht werd het een reisje naar Parijs.

Na de dorpjes in de bergen was er niets....... weer niets. Zo nu en dan een boerderij waar ze Angus vleeskoeien laten grazen. Dikke bruine of zwarte koeien. Honderden kilometers lang. De weg is heel slecht. Heel veel bobbels en met zo’n doos waar wij in rijden is dat heel lastig. Voorin gaat prima maar de jongens komen achterin soms los van de bank. Je kunt het beste 90 km rijden. In Robe schijnen de surf golven perfect zijn dus daar gaan we naartoe. We hebben nu 2 blonde surf dudes achterin zitten met een eigen boardje maar ze hebben nog geen meter gesurfd. Sinds we dat board hebben gekocht hebben we geen golf meer gezien! We zijn wel gewaarschuwd voor het koude oceaan water hier, 12 graden. De getijde stromen komen nl rechtstreeks vanuit Antartica. Om 18.30 komen we aan en vol verwachting lopen de jongens over de zandduin om naar de golven te kijken, Siebe heeft zijn surf pak al aan. Zo plat als een pannenkoek!  Knal blauwe oceaan en een wit strand. Het water is werkelijk IJSKOUD. Er gaan mensen zwemmen met surfpakken aan en staan te wapperen met hun armen. Dan maar pannenkoeken eten en slapen.

Vandaag woensdag. Nog steeds geen golf te bekennen en we besluiten nu zo snel mogelijk via Melbourne naar Sydney te gaan. Het water is hier te koud. Het is wel erg mooi weer. Overdag strak blauw en ’s nachts fris. In de ochtend zijn we nog even door het dorpje Robe gereden en 2 oude dames vertelden ons dat er in Christchurch een enorme aardbeving is geweest. We waren er 3 weken geleden. Men zei toen al dat ze nog een grote schok verwachten. Een jongen die we in een restaurant spraken zei dat hij snel weer terug naar huis zou gaan in Canada voordat de volgende schok zou komen. Eerlijk gezegd dachten wij dat het een beetje overdreven was. Veel gebouwen in Christchurch werden ondersteund door balken en zullen nu wel ingestort zijn. Verschrikkelijk voor de mensen daar. We zijn er helemaal een beetje stil van in de auto.

Vervolgens zijn we in 2 uur naar Mt Gambier gereden. Wederom door het vlakke land met weinig leven. Wat is het hier toch uitgestrekt. Nu rijden we langs vleeskoeien boerderijen en bos plantages. Hele bossen worden hier omgezaagd en herplant. We hebben dat ook veel in Nieuw Zeeland gezien. Er staan ook papierfabrieken in de buurt. Bomen worden versnipperd en vervolgens tot papier verwerkt. Bij Porte Augusta zagen we heel veel varkens stallen. Erg kil. Je zag geen mens of varken buiten alleen schuren met airco’s en voercilo’s. Daarbij een abortoir, wel efficiënt allemaal.  Boerderijen worden hier overigens geen farm genoemd maar station’s. Soms zie je een bordje langs de weg met een pijl naar links of rechts fam.Bright Station 47 km, over een onverharde rode stoffige weg. Je eigen oprijlaan van 47 km.

In Mt Gambier heb je ‘Blue Lake’. Nog nooit zo’n blauw meer gezien. We zijn naar de winery van de Schot Heig gegaan. We verwachten een moderne wijn proef boerderij of nep kasteel maar het is een oud gebouwtje. Even aanbellen, en er klinkt een stem uit de microfoon: ‘ik kom eraan’. Een oude vrolijke man komt lachend op ons af en stopt daarna niet meer met praten en grappen maken. We hebben wat wijn gekocht. Ik wilde graag een oude schuur fotograferen op zijn land en voor we het door hebben  lopen we met hem mee naar zijn huis. De druiven oogst van deze zomer is mislukt want het heeft gevroren in het voorjaar. Het is hem niet gelukt de druiven te redden. Volgens mij is hij al in de zeventig. Wij vinden dat vervelend voor hem maar dat hoort bij het boeren leven is zijn filosofie. Hij had nu tijd genoeg om aan zijn bootje te knutselen die achter het huis staat. We worden ook meegenomen in zijn huis. Een prachtig oud huis met een grote ouderwetse keuken en een groot zwart fornuis dat op hout brandt. Vanuit de keuken zie een lange gang en wel 8 kamers allemaal met een ander ouderwets behang. De jongens krijgen een zak vol walnoten mee van vorig jaar want er hangt alweer een nieuwe lading in de boom. Ook dit maakt vandaag veel indruk. Zo’n man met een mooie doorleefde wijnboerderij. Daar wonend met zijn oudere zoon en vrouw. Een prachtige plek, een enorme rust en geluk die hij uitstraalt. Mooi. Zo van de ene wereld in de stad naar deze en hop weer op de aangeharkte camping met ja ja , wederom een springkussen. Even een wijntje drinken.

adelaide

we zijn net aangekomen in Adelaide! vanmorgen zijn Peter en Tjibbe weer vroeg opgestaan om alvast aan het laatste deel naar Adelaide te beginnen. Het eerste plekje waar we willen stoppen is st. Augusta. Zelf had ik het idee dat het hier iets meer bevolkt zou zijn maar nog steeds een enorme leegte en honderden kilometers graan, graan en nog eens graan.

In de verte een boerderij.

Halverwege zie je dat iedereen een beetje verveeld raakt en begint bomen aan te kleden. Sommige bomen zijn vol gehangen met vliegenmeppers, of petjes, of alleen maar met huidskleurige bh's, een boom zat volledig vol met knuffels en we zagen een boom met koffers erin! Dus mocht je ooit nog eens deze route willen rijden, neem dan een vliegenmepper, petje of ....mee. Er was ook een lege boom met het bordje "naked tree"om zijn tak. Hier nog een foto van 1 van de landingsbanen onderweg.

Het is niet te geloven maar na 3 dagen bewolking rijden we de blauwe lucht weer in en staan we aan het strand. We hebben een bezoek aan de McDonalds beloofd en die moest natuurlijk meteen verzilverd worden. Min of meer als ontbijt hadden de jongens kip nuggets, patat en een milkshake. Pe en ik hebben ook even een lekkere vette patat met mayo genomen. De rit was toch weer iets langer dan verwacht, bij elkaar wel iets van 30 uur rijden maar er is geen onvertogen woord gevallen, super! Wel geïnvesteerd in een paar dvd's. Wat ons opvalt is dat er aardig wat Japanners reizen in piep kleine tentjes met een gekochte auto. Vaak met z'n vieren. 

Zo, we staan nu op de camping. Peter en Tjibbe hebben al een duik genomen, ik een wijntje en Siebe heeft al een vriend en is met hem naar het zwembad. Wow, alweer weekend, de tijd gaat heel snel. Over 4 weken zitten we al in Thailand.

we zijn er bijna

We hebben allemaal zeer onrustig geslapen behalve Siebe. Om 5.30 ging het wekkertje van de telefoon en zijn Peter en Tjibbe de ‘sjovelle’ camping afgereden. Nu knarren over de Nurralbor.

Gisteren was ook erg interessant. We reden toen honderden kilometers door de wheatbelt van Australië. Enorme grote boerderijen met graan. Kilometers lang zijn hun landerijen. Soms zie je en bordje voor de schoolbus maar waar de kinderen vandaan moeten komen? Ik heb geen idee. Al het graan is net van het land afgehaald. Om de 80 kilometer ongeveer heb je een graan opslagplaats waar de vuilverbranding in Alkmaar niets bij is. In het mini stadje Esperance zagen we een tractor bedrijf van John Deere. Zulke grote tractoren hebben we nog nooit gezien! Oom Jos en tante Heidi van de Dekker’s farm in Egmond Binnen hebben dinky toys vergeleken deze, wel 8 keer zo groot! Ook een machine om al het graan van het land af te halen was enorm, net zo groot als een huis met 2 verdiepingen. Onderweg zien we ook een mijn. De mijn-industrie is aan het groeien hier in Australië. Op opleggers zagen we kiepwagens met grote laadbakken, zo groot heb ik ze nog nooit gezien alleen op Discovery channel over mijnen in Siberië. Gigantisch.

De Nullarbor, snelweg nr. 1, heeft ook ongeveer 6 landingsbanen voor vliegtuigen als er een ongeluk is gebeurd. Je ziet dan een bord met landingsbaan en strepen op de weg, zoals op de landingsbaan. Je wordt dan geacht even aan de kant te gaan. Ik hoop dat ik ze op tijd zie. Stel je voor op de A2 naar Utrecht een landingsbaan. Even opzij erkomt een vliegtuig!  Langs de route waren een paar boerderijen. Om de 100 kilometer ongeveer. Je kunt ook golfen. Elke 100 kilometer is er een hole. Het ziet er heel droog uit maar ze hebben het wel leuk verzonnen. We hebben samen gereden, erg relaxed. Soms zag je in de verte een road train (hele lange vrachtwagen van 35 meter) en het duurde wel 40 kilometer voordat je er achter reed. Dan inhalen. Niet super ontspannen. In de verte zie je koplampen van een tegenligger maar je hebt geen idee hoever dat is en een vrachtwagen inhalen duurt ook wel een paar minuten want we kunnen niet harder dan 120km p uur. We zijn ook door verschillende tijdszones gegaan, eerst 45 minuten ? daarna bleek het op de camping ineens niet 18.00 maar 20.15 te zijn.

5.40    vertrek vanaf de camping

7.30    tanken en ik kom uit bed

8.15    yoghurt eten en de eerste landingsstrip

9.15    kinderen mogen computeren en we gaan inhalen

9.30    de klok gaat 45 minuten naar voren

10.15 lord of the rings

10.30  al rijdend koffie zetten

11.00 2^de kopje koffie, kiwi gegeten en een oplegger ingehaald

11.25  wij worden ingehaald! En alle appels geschild ivm fruitvlieg controle

12.00  tanken in Medusa, 7 inwoners. Er staat een Nederlandse vrouw achter de toonbank! Pe had even geen zin om te vragen hoe ze daar beland is. Wisselen, ik rij. Pe bekijkt de lonely planet voor Adelaide

13.30  jippie Pe smeert broodjes!!

14.30  tanken net op tijd, bijna leeg, 2^de film ice age2

15.20 het plaatsje Nullarbor, niemand te bekennen. Jongen in het tankstation woont er al 2 jaar! Honderden km naar links en naar rechts werkelijk waar niets.

16.45 de eerste koeien weer in zicht

17.00 chips eten

18.15  fruitvlieg controle

18.30 tanken en naar camping in Candura en het blijkt ineens 20.15 te zijn ! snel eten en douchen.

Morgen nog het laatste stukje naar Adelaide.

Wel handig om met een camper te rijden, keuken, wc en twee banken met televisie bij de hand. Het doet ons denken aan het zeilen met oom Jan en tante Wieke ook thee en uitsmijters tijdens het zeilen voorgeschoteld te krijgen. Nu alleen bij 110 km per uur.

alsof je van moskou naar londen rijdt

Het regent vandaag en we hebben besloten al een stuk te rijden van Cheyne beach naar Norseman. Een oud goudmijn plaatsje waar werkelijk waar helemaal niets te doen is. Het is een mooi punt om de lange overtocht te maken van West Australië naar Ceduna in South Australië, de Nullarbor noem men dit. Het is ook de bedoeling dat je naar iedereen gaat zwaaien omdat we heel weinig mensen gaan tegenkomen. De benzine tank is vol en we hebben genoeg water. Net nog 2 filmpjes extra gekocht voor de mannen bij een tank station dus we zijn er klaar voor. De reis begint om 5.30 en ik blijf nog even in bed liggen met Siebe. Op de grens van west en oost komt men checken in de camper of we verse groenten aan boord hebben want dat mag niet. Je zou ziektes kunnen overbrengen. Vanavond heb ik 2 maaltijden gekookt, die van vanavond en een pasta saus met alle groenten die we nog hadden, lekker makkelijk voor morgen. Naar de grens is het 725 km dan nog 450 naar een plek waar we willen slapen. Vervolgens nog 500 km naar Adelaide. Niet te geloven toch? Incl. de 630 van vandaag is het dus net zover als van Londen naar Moskou! Het schijnt de langste rechte weg te zijn. Interessant is dat landen met een korte geschiedenis altijd de langste, grootste, breedste, diepste etc hebben. Dus niet piepen iedereen die het komende weekend of vandaag op skivakantie gaat in Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk. Dat is een peulenschilletje! Heel veel plezier allemaal en we hopen dat er heel veel sneeuw ligt en er een fel blauwe hemel zal zijn.

verlaten dorpjes

Het zijn inderdaad rustige dagen geweest waar Siebe zo aan toe was. Pemberton is een heel leuk dorpje met 600 inwoners. Het is net alsof de Clint Eastwood net voorbij zijn gekomen op zijn paard met zijn kornuiten. De weg is alleen niet stoffig zoals in de film maar met asfalt. Het vervolg van de film kunnen ze hier zo opnemen het moet er zo hebben uitgezien, 100 jaar geleden.  Er staan allemaal houten huisjes met veranda’s langs de weg en ouderwetse belettering op de ramen. Je hebt een treinstation en een klein houten schoolgebouw. Er staan wel heel veel huizen en winkels te koop. Eigenlijk een beetje treurig. Je hebt in dit soort kleine dorpjes vaak een koffie huis met heerlijk zelfgemaakte taarten en cakes, zie de cherry mud pie voor de jongens op de foto. In Amsterdam is dat reuze bijzonder maar hier heel normaal dat je je eigen gebak etc bakt. In Pemberton is een dam met een mooi meer waar we gezwommen hebben. Ze hebben ook een ouderwets natuur zwembad. Na 2 dagen Pemberton zijn we even naar Windy Harbour geweest, enorm windy. Het is een plaatsje aan de kust met prachtig uitzicht maar het stinkt naar rottend zeewier. Er staan ook hier allemaal oude houten huisjes. Later horen we van de parkwacht waar we ’s nachts overnachtten dat al die huisjes verplaatst  zijn van het houthakkersdorp Shannon in het bos naar de kust. Op de plek van het natuurpark was vroeger een grote houtzagerij. De zagerij werkt nu niet meer en het dorp is verdwenen. Onderweg komen we nog langs een ander uitgestorven dorp, Northcliff, were the heck is Northcliffe? Ze zijn zich er van bewust en schilderen dat zelfs op de muur. 

Ook hier staat alles te koop, de supermarkt, het hotel, het enige restaurant...Na Northcliffe komt het National Park Shannon. Prachtig, heel veel ruimte en de kangeroe’s springen om de camper heen. De jongens zijn meteen hout gaan hakken en vuur gaan maken. Peter had meteen contact met de bejaarde buurvrouw over de route die we nog gaan rijden. Een ouder echtpaar dat is geëmigreerd naar Australië vanuit Engeland toen ze 60 jaar waren omdat hun kinderen hier allemaal wonen. De jongens zijn ook even op bezoek geweest bij de parkwacht. Ze vangen hier veel aangereden roe’s op. Leuk om te weten :

-      *     De leeftijd van een kangeroe kun je meten aan de hand van de grootte van zijn voet!

-      *      Een moeder kangeroe kan een baby in haar baarmoeder dragen, aan haar borst, in haar    buidel en een die rond springt (4 verschillende stages tegelijkertijd). Als er een paar maanden een droge periode is, voor een paar maanden, wordt de groei van de baby in de baarmoeder en aan haar borst stop gezet en als het ware bevroren tot er weer water is. Daarna gaat het groeiproces gewoon weer door.

-       *   Als papegaaien ruzie hebben, maken ze het geluid van een grote groep apen.

In het park stond ook een familie uit Noorwegen die een jaar op pad is. Leuk voor Tjibbe en Siebe. Ze hebben samen gecricket. Het is mooi om te zien hoe Noorse en Nederlandse kinderen samen in het Engels communiceren alsof ze elkaar al jaren kennen. Ze vertellen elkaar over wat ze allemaal tot nu toe hebben gezien. We moeten zeker naar het walvis museum in Albany ( dat gaan we morgen doen) en naar het sport museum in Melbourne.

Gisteren stonden we in Denmark.Op de camping liepen tientallen kangaroe’s met hun kleintjes, na 20.00. Ik moest nog even naar de toilet en was helemaal een beetje bang dat ik er niet 1 tegen het lijf zou lopen. Een klap van een bange kangeroe kan hard aankomen, heb ik gehoord. Vandaag zijn we nog uren aan het strand gebleven. De golven zijn goed om te leren surfen. De jongens kregen een surfboard te leen en hebben uren in het water gelegen. Ze hebben allebei al op het board gestaan. Verder is Denmark een soort eco dorp. Maar hier in Australië is dat wel een beetje mode, groen en eco. Net zoals in Europa en the US. Alleen gescheiden afval etc. is hier ver te zoeken. In New Zeeland stonden er soms wel 7 verschillende bakken voor het verschillende afval, overal zelfs bij afgelegen wandelpaden. In Brazilië overigens ook. Hier doe je alles in 1 bak voor zover ik het zie.

Aan het eind van de dag zijn we weer verder gereden naar Albany. We gaan richting de ‘grote oversteek’ door de woestijn naar het oosten van Australië. Deze tocht is 1500 km lang en er is vrijwel niets. Alleen road trains, dat zijn vrachtwagens van 35 meter lang, een lange truck met 2 aanhangers. Dit weekend gaan we die tocht ondernemen.

Peter: Heb voor het thuisfront ook goed nieuws. In het dorp Denmark is Angelique voor het eerst spontaan naar een real estate agent gelopen. Tot nu toe lopen we ze allemaal voorbij maar het dorp Denmark stond haar wel aan. Ik was er al voorbij gelopen en ze riep me terug om wat te laten zien. Een leuk huis met 17 acres, orchard en veggie garden. De eerste tekenen zijn er....

lekker rustig dagje

Yallingup is een enorm leuk plekje om een paar dagen te blijven. Dat hebben we gedaan. Zo nu en dan even op pad naar bijvoorbeeld Dunsborough. Verder is het strand hier perfect en hebben mn de jongens uren in het water gelegen om de nieuwe bodey board techniek te leren. Pe en ik hebben enorm veel gelezen. Tijdens het avondeten en het wandelen wilden de jongens alles weten over de boeken, zo vertelde ieder over zijn boek. Siebe zijn goosebumps and the mudmonsters (echt Siebe’s style), Tjibbe leest in Sarum over engeland van 10.000 jaar geleden tot heden, Pe met zijn Misérables en ik ‘my fortunate life’, over een man in Australië en zijn leven op het boerenland van 1894 tot 1981. We kijken hier helemaal geen televisie en dat zorgt voor heel veel tijd na het eten.

We zijn via Margaret River, een heel leuk winkel plaatsje met houten huizen, naar Warren National Park gereden. Onderweg zitten we vaak met z’n vieren voorin. Siebe bij mij en Tjibbe op een zelfgemaakt stoeltje in het midden. Het Warren park staat bekend om zijn enorme karri bomen. Dit is een soort eucalyptus. De bomen zijn 150-300 jaar oud en kunnen meer dan 60 meter hoog worden. Ze hebben weinig takken en heel hoog in de boom zie je de kruin. Vele hebben door de jaren heen zo nu en dan een bosbrand doorstaan maar groeien gewoon door. We weten niet helemaal zeker of we met onze camper in het park mogen staan. No buses and no caravans, maar we gaan gewoon kijken. De weg wel is erg smal en steil. Er staan  alleen maar een paar kleine tentjes maar we vinden een prima plekje voor ons bakbeest naast een vuurring. De ‘schotel’ voor de tv hangt naast de wagen dus we hebben een boompje geraakt. Tjibbe heeft hem vastgebonden en in Adelaide zullen we het laten repareren.

In het aarde donker zitten we bij het vuur dat Tjibbe gemaakt heeft met een kop thee. De bomen kraken om ons heen alsof het oude kasteeldeuren zijn die hééél langzaam opengaan. ...Misschien kijkt er wel iemand door die deur naar ons? Wij zien niets, alleen heel veel sterren.

Vanmorgen hebben we een lange wandeling gemaakt van 8

km naar de bicentinal tree. Een boom van 200 jaar oud en 70 meter hoog waar ze allemaal grote pinnen in hebben geslagen tot aan de top. Halverwege is een plateau en bovenin een look-out. Voordat ik aankwam zat Tjibbe al halverwege. Verschrikkelijk. Ik hou er opzich wel van om omhoog te klimmen maar het is niet de bedoeling dat kinderen erin klimmen. (dat saat op een bord achter de boom).Ik ben hem achterna gegaan en heb onderweg allerlei scenario’s beleefd. Tussen die pennen zat nl niets en 1 misstap en je valt erdoor. Gek genoeg hadden ze wel een soort kippengaas aan de bovenkant.  Als het waait zoals vandaag gaat de top van de boom 1,5 meter heen en weer. Siebe wilde ook naar boven maar Peter heeft hem beneden kunnen houden. Tjibbe was gelukkig heel relaxt en wachtte op mij. Daarna weer rustig naar beneden...pfff. ’s middags bij een dam lekker gezwommen.  Nu zijn we richting Pemberton gereden en staan op de camping.

De jongens liggen nu binnen in bed zegt Siebe: gelukkig is het morgen zaterdag, lekker een rustig dagje! Niet te geloven, hij heeft al 3 maanden lekkere rustige dagen!

de schapenscheerder

Gisteren hebben we een hele leuke dag gehad. Op aanraden van de camping buurvrouw zijn we naar een schapenfarm in de buurt gegaan. De buurvrouw heeft ook een schapen boerderij  en samen met deze schapenfarm zijn ze de grootste in dit gebied met ieder 4000 merino schapen. Ze hebben 2000 acres land. De schapen worden 1 keer per jaar geschoren in april. Dat is hier na de zomer. De dikke wol, dan 6 cms lang, houdt de schapen koel. In Nieuw Zeeland worden de schapen 2 keer per jaar geschoren. Er zijn schapenscheer teams die door heel Australië, Nieuw Zeeland en ook in Amerika reizen en schapen scheren. Erg leuk op zo’n boerderij. Er is de laatste honderd jaar niet veel veranderd. Vroeger knipten ze de schapen met grote scharen en nu doen ze het met een soort tondeuze, zoals ze dat ook in Nederland doen. Siebe en Tjibbe waren de enige kinderen en werden meteen naar voren gehaald. Siebe kreeg een schaap, die op zijn rug lag, tussen zijn benen en Tjibbe moest hem ondersteunen. Het beest weegt 65 kilo! Steve maakte allemaal grapjes over hoeveel ze verdienen per dag, 200 dollar. Siebe liet het daar niet bij zitten en vroeg om het bedrag voor hem en Tjibbe toen hij klaar was. Iedereen moest erg lachen. De boer wordt altijd geholpen door honden. Hij liet zien hoe een zwart witte collie de schapen binnen een paar minuten binnen had gehaald. Een andere hond die altijd over de ruggen van de schapen loopt, jaagt ze weer op als ze geschoren zijn. Zonder honden functioneert de boerderij niet en hebben ze vele extra krachten nodig. We hebben lammetjes melk gegeven en wol in pakketten gestampt. Het was een leuke ochtend. ’s Middags hebben de jongens met jongens uit het dorp in de golven gespeeld met hun body boards. Nieuwe technieken uitgeprobeerd, vanaf het strand de branding in rennen en dan tegen de omslaande golf opspringen met je board. Mooi gezicht. Salto’s en andere capriolen tot veel vermaak voor andere mensen. We hebben tot 19.30 op het strand gezeten. Lekker gelezen in mijn boek ‘my fortunate life’, over het leven van een man hier in Australië een eeuw geleden als één van de eerste settlers. Pe is ‘Les Misérables van Victor Hugo aan het lezen. Hij is er helemaal vol van, het is in 1862 geschreven. Dat vindt hij helemaal opmerkelijk. 

de grote pier in Busselton

Op dit moment staan we op de camping in Yallingup. We nemen even een paar dagen rust in onze reis en blijven hier even staan. Het weekend is weer voorbij en de aussies zijn weer aan het werk en de kinderen weer naar school. In het weekend zijn de campings erg vol omdat men vanuit Perth naar de kust gaat. Door de week staan we tussen de gepensioneerde ouderen die alles perfect voor elkaar hebben. Super netjes rond de caravan, gedekte tafels met servetjes erop en de dames staan vaak te strijken in het wasgedeelte. Of we staan in de natuurparken tussen de ‘wicked’ busjes van jongeren uit Europa voor wie wij weer bejaarden zijn althans héééél ver vanaf staan met 2 kinderen. Wij denken van niet maar de waarheid is hard. Er staan ook ruwe bolsters in het natuurpark met 4 wheel drives, de uitlaat via het dak, koken op de achterklep en slapen in een piep klein tentje.

Wij zijn eigenlijk de kampeer tutjes in dit soort natuurparken. Lekkere wijn op tafel van een winery, gemarineerde olijven met sinasappel en rozemarijn, speciale olie’s van een olijven farm en in een steenoven gebakken brood van een bekende duitse broodbakker hier in de buurt. We vinden het leuk om overal te kijken en staan vaak met z’n vieren van alles te proeven. Bij de olijvenfarm Eagle Bay hebben ze zelfs ijs met limoen en olijfolie, heerlijk ! Wat ik zo knap vind is dat men bijvoorbeeld met zo’n farm van alles met olijven probeert te maken minimaal 30 producten.

Verder zijn we nog naar de jetty van Busselton geweest. Dat is een steiger die in 1830 gebouwd is, de oceaan in. Eerst was hij 200 meter lang maar omdat de schepen steeds groter werden moest er telkens een stukje aan. De schepen werden vroeger geladen en gelost vanaf het puntje van de steiger. De steiger is nu 2 km lang de oceaan in! Inmiddels is hij wel verstevigd. Men heeft aan het eind een gebouw met ramen gemaakt met een trap naar beneden zodat je naar de bodem van de oceaan kunt. Het was een leuke wandeling en we hadden geluk want de jetty is zaterdag heropend na een renovatie van 2 jaar. Er stond een keiharde wind en je kon aan de jetty race meedoen, om de steiger heen zwemmen!  4km lang en erg zwaar met die hoge golven en wind. Gelukkig zijn ze al om 8 uur gestart anders had Peter meegedaan.

Het is trouwens nog lastig om een goed stukje strand te vinden. Natuurlijk is er genoeg maar dan zijn de golven te heftig, dan weer te klein, teveel koraal, teveel rotsen etc. Hier in Yallingup is het perfect als je weet waar je moet zijn. Gisteren gingen Tjibbe en Siebe alvast naar het strand en wij kwamen iets later. We keken over de heuvel, zien we 2 kleine blonde kopjes in de verte, na een reef tussen de surfers liggen te wachten op een golf! Niet een klein golfje maar zo een die de oceaan over komt denderen en gehakt van je maakt. Peter rende meteen naar ze toe maar kon niet over het koraal komen. De jongens kwamen gelukkig snel terug. Tjibbe zei al dat die surfers het een beetje vreemd vonden en ze waarschuwden. Het leek ze wel leuk daar, volgens Tjibbe. Je hebt hier ook gedeeltes strand die binnen 2 meter heel diep zijn. Met als gevolg dat er een huizenhoge golf op je afkomt tot een meter voor het strand en je dan op het strand kwakt. Siebe heeft al een schuurplek onder zijn kin. Ik ben ook al een paar keer gegrepen. Moet me dan even weer oriënteren waar onder en boven is en waar mijn bikini is gebleven, niet te vergeten.

leschenault national park

We hebben vannacht in het Leschenault National Park geslapen, vlak bij Binningup. Ik zat aan het stuur en reed het park in over een zandweg. Iets te hard volgens de 3 mede passagiers. De lamp kwam van het plafond, de koelkast ging sloeg open en de lades vlogen eruit, verder niets, helemaal prima. Intermezzo van mij, peter, de mosterdpot in de koelkast is kapot gesprongen!!! Kortom drama !!! Het schijnt rustiger te kunnen maar ik dacht, hup hup, dan hebben we dat maar gehad. Ik was druk bezig met het inparkeren van de ‘truck’ toen Peter raar stond te zwaaien. Twee kangeroe’s stonden vlakbij de camper.  Ze keken naar ons, inspecteerden het even en bleven gewoon doorgrazen. Fantastisch zo’n kampeerplek. Wel veel muggen ‘s avonds en hele brutale vliegen. Ik was dat een beetje vergeten maar als er vliegen zijn, blijven ze op je gezicht zitten, in je mondhoek, oog etc. We hebben een vuurtje gemaakt en daar een vis op gebakken in folie. Volgens mij mochten er geen vuurtje gemaakt worden maar met 3 tegen 1 verlies je het en om nu weer terug te lopen naar de ingang om het na te lezen.... ’s Morgens zagen we een pamflet  ‘fire ban’, onder geen beding vuurtjes maken!  De jongens waren natuurlijk geheel verbaast en ik keek heel streng terug.  Anders zouden ze nog proberen me te overtuigen dat het bord net opgehangen was door de parkwacht.  Daarna nog een duik in de zee en op pad naar Busselton.

Het is nu donderdag avond. We staan weer op een camping om alles op te vullen, water etc. Het is muziekavond voor de ouderen. Siebe’s tekst : ‘ik vind het belangrijk dat oude mensen plezier hebben want dan kunnen ze hier nog leren dansen’. In de verte klinkt de vogeltjes dans en ‘we have got the whole world in our hands’ etc. Misschien ga ik zo nog even kijken met Pe. Even de voetjes van de vloer.

een reis door de prehistorie

pinnacles

We gaan op pad van guilderton naar de Pinnacles. Men weet tot op de dag van vandaag nog niet hoe ze ontstaan zijn. Het is een woestijn met allemaal grote staande stenen erin. Je ziet het totaal niet aankomen. Na het poortje van het natuur reservaat staan ze er ineens. Het is net een maanlandschap. De tocht ernaartoe is 210 km. Kun je je voorstellen dat je in Nederland even voor een dag ernaartoe rijdt om grote stenen te bekijken? Tjibbe zag onderweg meteen kangaroo’s. Enorme beesten toch vreemd zo buiten een dierentuin in het wild. Dan steken er ineens periscopen met snavels uit de bosjes, struisvogels. Het zijn net moa’s uit de prehistorie!  Het hele gebied is erg droog en je ziet heel veel grasbomen. Vaak is de stam zwart geblakerd van een brand maar daar kan hij tegen. Er groeit gewoon weer een nieuwe pluk gras uit de top. In deze streek heb je veel olijfplantages, de bomen hangen op dit moment vol met groene onrijpe olijven. Een kleine plantage bestaat uit 106.000 olijfbomen. Stukje land te koop 640 hectare. Het is hoofdzakelijk erg droog met rode grond maar er zijn boeren met enorme stukken land met ingebouwde irrigatie systemen. Ze verbouwen sla en andere lage groene gewassen. Dat ziet er fris en knalgroen uit. In deze hitte zal het wel heel snel groeien.

grasboom

Het was een lange rit en ik heb Pe wel 5 keer gevraagd of die grote mierenhopen nou echt de moeite waard waren. Ik dacht nl aanvankelijk dat het termieten hopen waren. Soms maak je een plan na een tip van een andere reiziger en vraag je je af wat je aan het doen bent. Bij het park zien we een andere weg waarvan we het bestaan niet wisten en die ongeveer 120 km korter is dan de weg die wij genomen hebben! Langs de kust. Hij staat nog niet op de kaart en ook niet in de routeplanner op de i-pad. Hij blijkt 9 maanden te vroeg opgeleverd te zijn, vandaar dat hij nog niet op de kaart staat. Mooi voor de terugweg. De Pinnacles zijn prachtig en de weg terug langs de kust ook. Er zijn hier hagelwitte zand duinen. Hoe dat kan weet ik niet maar het ziet er fantastisch uit. Ik heb teruggereden en het is hier de gewoonte dat buschauffeurs naar elkaar zwaaien. Ik betrap mezelf erop dat ik vrolijk terugzwaai, net als Peter.