van adelaide naar mt gambier

Jai en Siebe

We hebben weer een paar een interessante dagen achter de rug. In Adelaide zijn we uiteindelijk 3 nachten gebleven. Even een pas op de plaats na 3 dagen door een soort maanlandschap rijden. Er is hier een springkussen en een zwembad dus bingo voor de jongens. Siebe heeft meteen een vriend. Na 30 minuten komt er een jongen aan de camper deur :’hi ik ben Jai, een vriend van Siebe’.Niet te geloven hoe snel hij nieuwe vrienden heeft. Vervolgens  wordt Siebe op het verjaardags feestje van de zus van Jai uitgenodigd. We willen het even checken en wij zitten dan ook op het feestje met z’n drieën. Even een wijntje drinken. Het is gezellig en laat voor ons allemaal, 23.30 in bed. Om 9.15 wordt er al weer aangeklopt, Jai. Zijn familie gaat al naar huis en hij is de hele dag bij ons gebleven. Vanaf de eerste minuut hebben Jai en Siebe met elkaar in een soort fantasie bel gezeten. Het ene verhaal na het andere verhaal wordt verzonnen en als ik in de buurt kom, wordt ik vriendelijk verzocht op te krassen en ergens anders te gaan lopen. Ze lopen gearmd door de stad. We zijn naar het centrum van Adelaide gereden en hebben in het South Australian Museum een tentoonstelling over aboriginals bezocht. Het is ongelooflijk hoe die mensen zich in leven hielden hier in het droge Australië. Met wortels van planten, besjes, meel van graszaad etc. De hele dag opzoek naar voedsel. Aan het eind van de middag hebben we Jai thuis afgezet. Siebe vond het erg jammer.

Maandag zijn we nog een keer het centrum van Adelaide in gegaan. Nu naar de botanische tuin, die bekend staat om zijn enorme waterlelies. Daarna naar het museum voor de moderne kunst.

Dinsdag zijn we naar Robe gereden. Een leuke slingerende weg door de groene bergen via Stirling. Een enorm leuk dorpje. Mathilda’s Bookstore is heel erg leuk. We hebben allemaal weer een nieuw boek. Daarna een heel leuk organic, Organic Market en Café, heerlijke wortelsoep en broodjes gesmolten kaas gegeten en wat boodschappen ingeslagen. Daarna door het dorpje Hahndorf. Dit is een duitse nederzetting. Rond 1835 is kapitein Hahn met zijn schip, de zebra (geen grap), met een groep duitsers naar Australië gevaren. Voor deze groep heeft hij een groot stuk land geregeld en daar zijn ze met z’n allen gaan wonen. Als dank hebben ze het dorp naar de kapitein vernoemd, Hahndorf. Hij ging zelf na 2 maanden weer naar huis en is nooit meer teruggekeerd. Aardig dorp maar wij vinden Stirling leuker. Terloops vragen we aan een meneer hoe lang het nog rijden is naar Robe, 4,5uur!! Het is inmiddels half 3 en wij dachten nog 2 uurtjes (dit hebben wij wel vaker). Dus ipv een enkele reis naar Maastricht werd het een reisje naar Parijs.

Na de dorpjes in de bergen was er niets....... weer niets. Zo nu en dan een boerderij waar ze Angus vleeskoeien laten grazen. Dikke bruine of zwarte koeien. Honderden kilometers lang. De weg is heel slecht. Heel veel bobbels en met zo’n doos waar wij in rijden is dat heel lastig. Voorin gaat prima maar de jongens komen achterin soms los van de bank. Je kunt het beste 90 km rijden. In Robe schijnen de surf golven perfect zijn dus daar gaan we naartoe. We hebben nu 2 blonde surf dudes achterin zitten met een eigen boardje maar ze hebben nog geen meter gesurfd. Sinds we dat board hebben gekocht hebben we geen golf meer gezien! We zijn wel gewaarschuwd voor het koude oceaan water hier, 12 graden. De getijde stromen komen nl rechtstreeks vanuit Antartica. Om 18.30 komen we aan en vol verwachting lopen de jongens over de zandduin om naar de golven te kijken, Siebe heeft zijn surf pak al aan. Zo plat als een pannenkoek!  Knal blauwe oceaan en een wit strand. Het water is werkelijk IJSKOUD. Er gaan mensen zwemmen met surfpakken aan en staan te wapperen met hun armen. Dan maar pannenkoeken eten en slapen.

Vandaag woensdag. Nog steeds geen golf te bekennen en we besluiten nu zo snel mogelijk via Melbourne naar Sydney te gaan. Het water is hier te koud. Het is wel erg mooi weer. Overdag strak blauw en ’s nachts fris. In de ochtend zijn we nog even door het dorpje Robe gereden en 2 oude dames vertelden ons dat er in Christchurch een enorme aardbeving is geweest. We waren er 3 weken geleden. Men zei toen al dat ze nog een grote schok verwachten. Een jongen die we in een restaurant spraken zei dat hij snel weer terug naar huis zou gaan in Canada voordat de volgende schok zou komen. Eerlijk gezegd dachten wij dat het een beetje overdreven was. Veel gebouwen in Christchurch werden ondersteund door balken en zullen nu wel ingestort zijn. Verschrikkelijk voor de mensen daar. We zijn er helemaal een beetje stil van in de auto.

Vervolgens zijn we in 2 uur naar Mt Gambier gereden. Wederom door het vlakke land met weinig leven. Wat is het hier toch uitgestrekt. Nu rijden we langs vleeskoeien boerderijen en bos plantages. Hele bossen worden hier omgezaagd en herplant. We hebben dat ook veel in Nieuw Zeeland gezien. Er staan ook papierfabrieken in de buurt. Bomen worden versnipperd en vervolgens tot papier verwerkt. Bij Porte Augusta zagen we heel veel varkens stallen. Erg kil. Je zag geen mens of varken buiten alleen schuren met airco’s en voercilo’s. Daarbij een abortoir, wel efficiënt allemaal.  Boerderijen worden hier overigens geen farm genoemd maar station’s. Soms zie je een bordje langs de weg met een pijl naar links of rechts fam.Bright Station 47 km, over een onverharde rode stoffige weg. Je eigen oprijlaan van 47 km.

In Mt Gambier heb je ‘Blue Lake’. Nog nooit zo’n blauw meer gezien. We zijn naar de winery van de Schot Heig gegaan. We verwachten een moderne wijn proef boerderij of nep kasteel maar het is een oud gebouwtje. Even aanbellen, en er klinkt een stem uit de microfoon: ‘ik kom eraan’. Een oude vrolijke man komt lachend op ons af en stopt daarna niet meer met praten en grappen maken. We hebben wat wijn gekocht. Ik wilde graag een oude schuur fotograferen op zijn land en voor we het door hebben  lopen we met hem mee naar zijn huis. De druiven oogst van deze zomer is mislukt want het heeft gevroren in het voorjaar. Het is hem niet gelukt de druiven te redden. Volgens mij is hij al in de zeventig. Wij vinden dat vervelend voor hem maar dat hoort bij het boeren leven is zijn filosofie. Hij had nu tijd genoeg om aan zijn bootje te knutselen die achter het huis staat. We worden ook meegenomen in zijn huis. Een prachtig oud huis met een grote ouderwetse keuken en een groot zwart fornuis dat op hout brandt. Vanuit de keuken zie een lange gang en wel 8 kamers allemaal met een ander ouderwets behang. De jongens krijgen een zak vol walnoten mee van vorig jaar want er hangt alweer een nieuwe lading in de boom. Ook dit maakt vandaag veel indruk. Zo’n man met een mooie doorleefde wijnboerderij. Daar wonend met zijn oudere zoon en vrouw. Een prachtige plek, een enorme rust en geluk die hij uitstraalt. Mooi. Zo van de ene wereld in de stad naar deze en hop weer op de aangeharkte camping met ja ja , wederom een springkussen. Even een wijntje drinken.