Het zijn inderdaad rustige dagen geweest waar Siebe zo aan toe was. Pemberton is een heel leuk dorpje met 600 inwoners. Het is net alsof de Clint Eastwood net voorbij zijn gekomen op zijn paard met zijn kornuiten. De weg is alleen niet stoffig zoals in de film maar met asfalt. Het vervolg van de film kunnen ze hier zo opnemen het moet er zo hebben uitgezien, 100 jaar geleden. Er staan allemaal houten huisjes met veranda’s langs de weg en ouderwetse belettering op de ramen. Je hebt een treinstation en een klein houten schoolgebouw. Er staan wel heel veel huizen en winkels te koop. Eigenlijk een beetje treurig. Je hebt in dit soort kleine dorpjes vaak een koffie huis met heerlijk zelfgemaakte taarten en cakes, zie de cherry mud pie voor de jongens op de foto. In Amsterdam is dat reuze bijzonder maar hier heel normaal dat je je eigen gebak etc bakt. In Pemberton is een dam met een mooi meer waar we gezwommen hebben. Ze hebben ook een ouderwets natuur zwembad. Na 2 dagen Pemberton zijn we even naar Windy Harbour geweest, enorm windy. Het is een plaatsje aan de kust met prachtig uitzicht maar het stinkt naar rottend zeewier. Er staan ook hier allemaal oude houten huisjes. Later horen we van de parkwacht waar we ’s nachts overnachtten dat al die huisjes verplaatst zijn van het houthakkersdorp Shannon in het bos naar de kust. Op de plek van het natuurpark was vroeger een grote houtzagerij. De zagerij werkt nu niet meer en het dorp is verdwenen. Onderweg komen we nog langs een ander uitgestorven dorp, Northcliff, were the heck is Northcliffe? Ze zijn zich er van bewust en schilderen dat zelfs op de muur. 
Ook hier staat alles te koop, de supermarkt, het hotel, het enige restaurant...Na Northcliffe komt het National Park Shannon. Prachtig, heel veel ruimte en de kangeroe’s springen om de camper heen. De jongens zijn meteen hout gaan hakken en vuur gaan maken. Peter had meteen contact met de bejaarde buurvrouw over de route die we nog gaan rijden. Een ouder echtpaar dat is geëmigreerd naar Australië vanuit Engeland toen ze 60 jaar waren omdat hun kinderen hier allemaal wonen. De jongens zijn ook even op bezoek geweest bij de parkwacht. Ze vangen hier veel aangereden roe’s op. Leuk om te weten :- * De leeftijd van een kangeroe kun je meten aan de hand van de grootte van zijn voet!
- * Een moeder kangeroe kan een baby in haar baarmoeder dragen, aan haar borst, in haar buidel en een die rond springt (4 verschillende stages tegelijkertijd). Als er een paar maanden een droge periode is, voor een paar maanden, wordt de groei van de baby in de baarmoeder en aan haar borst stop gezet en als het ware bevroren tot er weer water is. Daarna gaat het groeiproces gewoon weer door.
- * Als papegaaien ruzie hebben, maken ze het geluid van een grote groep apen.
In het park stond ook een familie uit Noorwegen die een jaar op pad is. Leuk voor Tjibbe en Siebe. Ze hebben samen gecricket. Het is mooi om te zien hoe Noorse en Nederlandse kinderen samen in het Engels communiceren alsof ze elkaar al jaren kennen. Ze vertellen elkaar over wat ze allemaal tot nu toe hebben gezien. We moeten zeker naar het walvis museum in Albany ( dat gaan we morgen doen) en naar het sport museum in Melbourne.
Gisteren stonden we in Denmark.Op de camping liepen tientallen kangaroe’s met hun kleintjes, na 20.00. Ik moest nog even naar de toilet en was helemaal een beetje bang dat ik er niet 1 tegen het lijf zou lopen. Een klap van een bange kangeroe kan hard aankomen, heb ik gehoord. Vandaag zijn we nog uren aan het strand gebleven. De golven zijn goed om te leren surfen. De jongens kregen een surfboard te leen en hebben uren in het water gelegen. Ze hebben allebei al op het board gestaan. Verder is Denmark een soort eco dorp. Maar hier in Australië is dat wel een beetje mode, groen en eco. Net zoals in Europa en the US. Alleen gescheiden afval etc. is hier ver te zoeken. In New Zeeland stonden er soms wel 7 verschillende bakken voor het verschillende afval, overal zelfs bij afgelegen wandelpaden. In Brazilië overigens ook. Hier doe je alles in 1 bak voor zover ik het zie.
Aan het eind van de dag zijn we weer verder gereden naar Albany. We gaan richting de ‘grote oversteek’ door de woestijn naar het oosten van Australië. Deze tocht is 1500 km lang en er is vrijwel niets. Alleen road trains, dat zijn vrachtwagens van 35 meter lang, een lange truck met 2 aanhangers. Dit weekend gaan we die tocht ondernemen.
Peter: Heb voor het thuisfront ook goed nieuws. In het dorp Denmark is Angelique voor het eerst spontaan naar een real estate agent gelopen. Tot nu toe lopen we ze allemaal voorbij maar het dorp Denmark stond haar wel aan. Ik was er al voorbij gelopen en ze riep me terug om wat te laten zien. Een leuk huis met 17 acres, orchard en veggie garden. De eerste tekenen zijn er....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten