via otamure, kamakama naar paihia

varen boom

We raken aardig gewend aan de camper en het links rijden.  De eerste keer vielen de boeken op Tjibbe’s hoofd, klapten de deuren open en zat de ketjap in het kastje tegen het plafond.  We zijn vertrokken  van de camping met de luidspeakers: “we have hot scones and yummie chocolate slices”, ’s morgens vroeg.  Richting het noorden zijn we gereden. Prachtig. De agapanthussen groeien hier wild langs de weg en je hebt enorm veel varenbomen. Deze bomen zijn zo mooi en schijnen uit de prehistorie te stammen. Wat mij opvalt is dat veel bloemen blauw zijn. Het zal wel aan het type grond liggen. Blauwe hortensia’s, blauwe bloemen in bomen, blauwe Agapanthussen etc.  Roze bloemen zie je niet. Via een doodlopend
e weg van ongeveer 25 km zijn we naar de kust gereden, Otamure bay (whananaki). Onderweg zie je hier en daar zie je een kleine boerderij. Althans de huizen zijn over het algemeen 1 verdieping hoog en klein van omvang. De boeren hebben wel heel veel koeien omdat veel boerderijen samen zijn gegaan de laatste jaren.  De Nederlanders hebben hier de afgelopen decennia de melk industrie opgezet. Daarvoor waren er heel veel schapen, meegebracht door de Schotten, maar die leveren nu niet veel meer op. Halverwege hadden we al geen bereik meer met de telefoon etc. Even 2 dagen onbereikbaar. Ik heb ook helemaal niemand met een computer, ipad en gsm gezien!  

De camping ligt erg mooi. In een baai aan het strand. De toeristen kun je herkennen aan de campers en de Nieuw Zeelanders aan de vele tenten. Vaak heeft 1 familie meerdere tenten mee. Alles wordt vervoerd in een enorme aanhanger. Deze zit volledig vol met tenten, meubels, soms matrassen, kano’s etc. 1 familie heeft een hele grote hoofdtent (ong.8 x 3 meter), kinder koepeltent, 1 of 2 party tenten om in te koken met dicht te ritsen zijkanten en een douche tent van ongeveer 90cms x 90cms. Fascinerend. Warm water krijgen ze door zwarte waterzakken buiten op de grond te leggen. Het is een campsite van de overheid en alles is eco. Geen doorspoel toiletten maar gewoon maar deep fall toiletten. Wel super schoon 
overigens en een ijskoud water douche, daar moet je het mee doen.

Je gelooft het niet maar vannacht hebben we een logé gehad. Bruce, een vriend van Siebe. De hele dag waren ze onafscheidelijk en dat moest afgerond worden met een logeer partijtje. Hele camper omgebouwd en mannetje erbij. Iedereen lag bijna te slapen, komt Siebe met zijn hoofd achter het gordijntje vandaan: mam, Bruce heeft wel een probleempje want hij moet namelijk heel vaak plassen ’s nachts! De volgende ochtend bij ons vertrek was het afscheid tussen de jongens: see you later !  net zo makkelijk.

zand vogel

Voor het navigeren heeft Pe een app op zijn I-pad gekocht die als tom-tom fungeert. Zo blij als een kind. Handig want tussen ons loopt het niet erg soepel (wat de weg betreft, dus). De namen zijn hier ook zo moeilijk. Wat zei die man ook alweer? Kerikeri, nee Kamakama of moest het in nu Kaihohe zijn? Dit wordt allemaal uitgesproken door Nieuw Zeelanders in het Oud-Engels. Zij spreken zo anders Engels en begrijpen totaal niet als wij bijvoorbeeld camper zeggen. Die noemt en schrijft  men hier campa. Ik was op zoek naar Siebe’s flip flops, teenslippers, kennen ze hier ook niet, die noemen ze jandels hier. Gelukkig hebben we het dorpje Paihia kunnen vinden via Whakapara voor Kaitaia. Misschien gaan we morgen naar Opononi. Misschien klinkt Heiloo of Honor ook wel een beetje raar. Ik moet gewoon even wennen.

Aan het eind van de dag hebben we nog een lange wandeling gemaakt over een drooggevallen stuk strand naar het dorp. Kinderen hebben daar vandaag hele mooie zandsculpturen gebouwd. Pyramide’s, vogels, schildpadden, kastelen en sponge bobs. Superleuk om ook een keer te doen!