abel tasman

We staan in Totaranui op een DOC camping. Een overheidscamping. Deze campings zijn eigenlijk de allermooiste qua ligging. Meestal aan het water en je krijgt heel veel plaats voor jezelf in de natuur. Je hebt er drinkwater maar geen electriciteit, wel koude douches en een toilet. We gaan ook naar commerciële campings om alles op te laden maar die staan meestal overvol en zijn heel luidruchtig. Op de DOC campings zie je deze waterkokers staan, zie de foto. Men maakt een vuurtje onderin met een mini schoorsteentje naar boven. Daaromheen wordt het water aan de kook gebracht. Handig! Nooit gezien.

We gaan lopen vandaag en moeten om 10.30 klaar staan bij het water. De golven zijn enorm en ik ben benieuwd hoe wij droog aan boord van de water taxi gaan komen.Eerst wil er een man met een klein bootje mee maar dat lukt niet. Het bootje probeert zo dicht mogelijk bij het strand te komen in de baai maar na een kwartier loopt de man met tas nog steeds over het strand en het bootje vaart weg. Helaas. Dan komt onze boot. Een grotere boot met 2 drijvers. Hij komt redelijk dichtbij, gooit een anker uit aan de achterkant en dan een enorme trap als een soort knikkende slurf op het strand. Spannend en nu nog het stuk varen tegen de golven in. Ik ben daar geen held in dus besluit met de jongens boven op het dek te gaan zitten, buiten. Wow! De python deel 2 !! Niet te geloven. We beuken tegen de immens hoge golven op. Eenmaal op de top van de golf en op het moment dat je denkt dat de boot nu echt omslaat, val je in een vrije val naar beneden. Daarna nog 6 keer en even rust. De jongens waren kletsnat en ik krijg hun haar nog niet uit de knoop na een uur zout water erop en harde wind.. De schippers waren vrolijk aan het sturen en gewend aan deze golven. Soms hoorde je door de luidsprekers ´hi mates, at your left we have some seals´. Peter stond beneden binnen tussen de mensen die in een zakje zaten te staren. We hadden geen life jackets aan en geen waarschuwingen dus ik nam even aan dat het schip nog nooit omgeslagen is. Wederom een zeer nietig gevoel als mens nu op de grote oceaan.

We zijn afgezet in Bark’s Bay. Om de hoek in een baai ziet de wereld weer erg heel vredig uit. Witte stranden en alleen wat mensen die op de boot wachten. We hebben een wandeling gemaakt van 45 minuten naar een hangbrug over de Falls River. Het pad is erg mooi. Je loopt eigenlijk door een tunnel van bomen. Alles is groen en je hoort alleen maar vogels. Daarna weer 45 minuten terug en we waren net op tijd voor de boot naar Awaroa. In Awaroa hebben we in een lodge koffie gedronken. De jongens hebben op  het strand een hut van drijfhout gebouwd en wij hebben nog een duik genomen voordat we de wandeling terug konden maken. Het tij moet nl eerst omlaag en dan kun je een rivier oversteken. Vervolgens is er een pad van Awaroa naar Totaranui deels door het bos en deels over het strand van 6,5 kilometer. 16.00 stond het water redelijk laag en kon je naar de overkant te lopen.  

Siebe heeft tijdens het lopen weer wat een zielige momentje gehad, althans hij vindt zichzelf dat enorm zielig. Met dikke tranen in zijn ogen loopt hij dan aan mijn hand. Hij krijgt nl niets. Zijn vrienden in Heiloo mogen altijd alleen naar  ‘t Loo om spulletjes te kopen bij de Bart Smit en hij niet. Hij heeft geen leuk speelgoed. In elke winkel die we zien wil hij ook iets. Hij is dol op juwelen, kettingen met tanden en de ring van Lord of the Rings, de light saber van Starwars, mini skate boards, een step ( die heb ik nl net verkocht) een surfboard wil hij ook wel etc. o ja een hond of een poesje staat ook op zijn lijstje. Gelukkig draait zijn bui snel bij en krijg ik een dikke kus omdat hij een leuke dag heeft gehad.

We hebben overigens nog geen levende kiwi’s (vogels) gezien. Men noemt elkaar hier een Kiwi. Kiwi’s om te eten zie je ook eigenlijk niet. Waarschijnlijk ligt de hele oogst in het buitenland! In musea hebben we alleen echte Kiwi’s gezien maar die zijn opgezet.

Een nieuwtje : Tjibbe kan knipperen met zijn vingers ! Na weken irritant gewrijf met zijn handen komt er nu een zacht knipje uit die met het uur harder wordt ! Zo trots als een pauw. Siebe kan het al jaren en dat zat hem niet lekker. Nu hebben ze ruzie als Tjibbe volgens Siebe uit de maat knipt! Dat is de volgende stap.

Tjibbe vraagt de hele dag van alles. Als we iets bezoeken gaat hij er helemaal in op en waant zich in die wereld. Hij leest elke letter en vult alle vragenlijsten die ze voor kinderen maken in, zelfs die van zijn broer die gewoon relaxt rondkijkt. Helemaal goed maar je wordt er ook wel eens gek van. Waarom staat dat huisje daar ? Waarom vind je dat die auto hard rijdt ? Waarom is die brug 1 richtingsverkeer ?  Vandaag bijvoorbeeld het volgende.

Wij, na uren beantwoorden van vragen: ....en nu stoppen met vragen en even lekker naar de muziek luisteren en van de omgeving genieten....

Liedje: ...girl, i just can’t stand the pain......’cause i’m leaving you tomorrow…….

Tjibbe: waarom gaat hij weg dan? Kan hij het niet gewoon oplossen?

Wij:  TJIBBUH....