Voor mijn gevoel is het alweer lang geleden dat ik iets geschreven heb. De geisers in de verborgen vallei van Orakei Korako waren erg indrukwekkend. We hebben aan het meer geslapen. ’s Morgens heb ik een bad genomen in het meer en mijn haar gewassen later zag ik dat er een blauwe-alg probleem is op het moment. Nog geen jeuk dus het zal wel meevallen. Er liep ook een warm water stroom het meer in. Lekker dacht ik daar ga ik vlak bij liggen maar ik verbrande mijn voeten zo heet was het. Om 8.30 heeft het bootje ons naar de overkant gebracht. We hebben een wandeling gemaakt door een natuurpark met stoom spuitende geisers, borrelende modderbaden en pruttelende waterbronnen. Facinerend dat de aarde hier zo puft en steunt. Het ziet er vredig uit maar zodra je dichtbij komt voel je de hitte, daar moet je niet te dichtbij in de buurt komen. 
Het stuk richting van Orakei Korako naar Himatangi Beach heel erg uitgestrekt en schraal. Veel boeren hebben hun boerderijen verlaten en je ziet alleen grote koeien- of schapen boerderijen. Soms zie je een bordje met Arie Workema of familie Huizinga bij een boerderij. Himatangi Beach is een leuk klein plaatsje met een jaren 70 camping aan het strand. Het strand is hier ook een weg van het ene naar het andere dorp dus je moet goed uitkijken als je het water ingaat want dan steek je de weg als-het-ware over. Het hele strand ligt vol met drijfhout. Erg mooi, mijn knutselgeest draait overuren maar hoe neem ik het allemaal mee? Siebe zijn we meteen kwijt want die heeft altijd, werkelijkwaar, tijdens het inchecken al nieuwe vrienden. 
Daarna naar Wellington, het punt waar de boot naar het zuid eiland vertrekt. Hele leuke stad met een heel erg leuk museum Te papa! De musea zijn hier zo leuk en kind vriendelijk. De jongens gaan naar een jongeren afdeling waar ze proefjes doen, en interactieve tentoonstellingen hebben en wij zijn naar de tentoonstelling van de fotograaf Brian Brake gegaan. Bij Wagamama noodles gegeten en toen naar onze stads camping, slechte keuze. Veel lawaai maar wel op loopafstand van de stad. We zijn het gewoon niet meer gewend.
Wow, wat een mooie tocht van 3 uur met de boot naar het zuid eiland! Je komt aan in Picton. Dit eiland schijnt nog relaxter te zijn. Alhoewel het in het noorden al super relaxt is. Je ziet niemand met een mobiele telefoon lopen. Je hoort ook nergens een telefoon afgaan. Je vaart met de boot tussen de fjorden door en ziet soms een huisje aan het water. Peter zwijmelt helemaal weg en ziet ons hier al zitten in zo’n huisje met een zeilbootje erbij. Ik vind het ook mooi maar wel heel erg afgelegen. Er is geen weg en je moet met een boot naar de bewoonde wereld toe. Wel prachtig om te zien.
Het wordt misschien een beetje saai om te lezen maar het is hier heel erg mooi. Een vallei met appelboomgaarden, perenboomgaarden, wijnvelden en dan weer heel veel koeien. Alles en iedereen wacht gewoon rustig tot de tijd en vruchten rijp zijn. Als je in de rij staat vraagt men of je haast hebt want dan mag je vooraan.
Vanmorgen liepen we onverwachts door een enorme grot. De bezienswaardigheden worden hier over het algemeen heel bescheiden aangegeven langs de weg zodat je er weinig van verwacht. De grotten zijn enorm en je kunt er 45 minuten, onder begeleiding, doorheen lopen. In Nederland staat er meteen een grote van der Valk naast. Hier zet een dame koffie voor als je terugkomt en brengen dames zelfgebakken taartjes langs voor de verkoop. Dit zijn altijd weer verrassende ontdekkingen.
Na aankomst in Picton via de Queen Charlotte drive naar een overheidscamping, DOC, Momorangi Bay aan de zee met alle voorzieningen, electriciteit en douches in de middle of no-where. De dag erna aan de zuidelijke kant van Abel Tasman NP in Kaiteriteri in een overvolle camping waar we snel weg zijn gegaan. Nu staan we in Pohara en gaan morgen het Abel Tasman Reservaat in. Zonder electriciteit en waarschijnlijk ook geen bereik. We gaan daar wandelingen maken langs de kust. Je kunt ook 5 dagen wandelen en slapen in hutten Wij hebben geen slaapzakken en gasbranders etc. dus lopen stukken van 15 km. Je kunt opgehaald worden met een soort waterbussysteem. Je moet zorgen dat je op een bepaalde tijd in een baai staat en dan word je opgepikt. Ben benieuwd.
Verder is alles prima met ons hoor. Ik word soms gek van allemaal mannen om mij heen, Pe heeft 2 zere tenen omdat hij steeds het alluminium tafeltje bij het inpakken op zijn teen laat vallen en Siebe heeft ergens een allergische reactie op en zit onder de vlekken en zijn oogwit is rood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten